They hate me

Chapter nine

Kenna's POV

Langzaam opende ik mijn ogen, alles deed pijn. Knipperend probeerde ik om me heen te kijken, maar alles was wazig. Een donkere gestalte die telkens iets helderder werd bevond zich vlak naast mijn lichaam. Na enkele seconden was mijn zicht hersteld en zag ik wie er naast mij geknield zat, Tom.

'D-doe me g-geen pijn.' Was alles wat ik eruit kon persen met een zwakke, trillende stem. Langzaam besefte ik me dat mijn polsen niet bedekt waren en hij duidelijk alle sneeën kon zien. Langzaam tilde ik mijn gebroken pols met gips eromheen op en probeerde mijn mouw over mijn andere pols te trekken, maar Tom stopte me.

'Stop.' De emotie in zijn stem herkende ik niet, hij klonk boos, maar ook bezorgd.

'Waarom heb je dat gedaan?' Zijn stem was vol pijn en ik snapte niet waarom hij pijn had.

'Ik w-weet het niet.' Ik schudde mijn hoofd en tranen stroomden geluidloos over mijn wangen, ik wist het wél.

'Niet liegen, als je het niet aan mij verteld ga ik naar je vader.' Mijn ogen werden groot en ik raakte in paniek, Tom leek het door te hebben want hij veranderde van onderwerp.

'Weet Daniël hiervan?' Ik schudde mijn hoofd, Daniël wist wel andere dingen maar dat hoefde Tom niet te weten.

'Wat weet hij dan wel? Hij zei dat we niet wisten wat je doormaakte. Wat maak je door?' Tom keek me doordringend aan, moest ik het vertellen?

'Oké als je het niet verteld, vertel ik wat je net gedaan hebt aan Daniël.' Vol ongeloof staarde ik hem aan, ging hij me werkelijk chanteren met zoiets?

'Ik heb-..' verder kwam ik niet. Hoe moest ik hem vertellen dat ik een eetstoornis had als hij me pestte met mijn gewicht? Hij zou het enkel tegen me gaan gebruiken.

'Je hebt?'

'Moeite met eten.' Hij keek me onderzoekend aan.

'Hoe bedoel je?' Zijn stem klonk anders, zachter, een beetje angstig zelfs.

'Een paar jaar geleden kreeg ik de diagnoses Anorexia en Boulimia. Daarna is alles alleen maar slechter geworden en heb ik ook de diagnose depressie gehad.' Met open mond staarde Tom me aan.

'Is dat alles?' Hij hoopte dat het alles was, dat hoorde ik aan zijn stem, maar helaas was het niet alleen dat.

'Mijn vader hij-..' mijn ogen vulden zich met tranen, over mijn diagnoses praten was lang niet zo moeilijk als over mijn vader.

'Kenna, wat doet je vader?'

'Als hij boos is slaat hij. Die blauwe neus, dat was door hem.' Nu werd Tom bleek.

'Ik dacht dat j-je een perfect leven h-had.' Stotterde hij.

'Hoezo? Je wist toch dat mijn moeder dood is? Je kan toch zien hoe ik er uit zie? Hoe kan je denken dat mijn leven perfect is?'

'Hoe bedoel je? Oké, je moeder is dood, maar dat hoeft niet te betekenen dat je een zwaar leven hebt. Je bent prachtig, iedereen mag je waarschijnlijk én onze moeder trekt jou voor.'

'Prachtig? Ik? Weet je soms niet meet wat je allemaal hebt gezegd?' Mijn stem klonk zwak en aan het eind van de zin brak ik. Tranen stroomden steeds sneller over mijn wangen en ik begon te snikken.

'Ik haat mezelf.' Snikte ik luid waarna ik mezelf
sloeg. Klap.

'Alles aan mij is mislukt.' Klap.

'Mijn lichaam.' Klap.

'Mijn gezicht.' Klap.

'Ik wil dood.' Klap klap klap.