Year 3030

Present Time (Chapter 4)

Chapter 4 : EMC Montaña

Hindi ako mapakali sa hinihigaan ko. I feel so uncomfortable at idagdag pa iyong iniisip ko.

So iyon na yun? They have my life? Bakit? Dahil sila ang tumulong sakin. Ito na ba ang kabayaran? Wala na bang iba?

Nagpa ikot ikot lang ako sa kama at pilit na natulog. Inilipat nila ako ng kwarto kanina pagkatapos naming mag usap. Wala nalang akong nagawa. I must be in my house whole cooking for my dinner by this time, mag isang kakain at matutulog.

Naupo ako sa kama at inilibot ang paningin sa kabuuan ng kwarto. Parang mababaliw yata ako sa kwartong 'to. Para akong nasa precinto. Isang kama, upuan at mesa na may nakapatong na pagkain.

Tumayo ako't pumunta sa mesa. Mas minabuti kong kumain nalang kaysa mag abala sa pag iisip nang kung ano anong bagay. I even think to escape from them. Ayoko nang mag stay dito. There are someone who needs me more outside. They must've waiting for me tomorrow if can't go home now.

Sinimulan ko ang pagkain sa isang dasal. Tahimik lang ako hanggang sa matapos ko ito. Ultimo pag hinga ay naririnig ko.

What if I roam to this lab in the middle of the night?

Napangiti nalang ako sa iniisip ko. Bakit naman hindi diba? Siguro ay wala nang tao dito mamaya.

Pumanhik ako sa pinto at marahang binuksan ito. Wala masiyadong tao dito. Nasa Ikalawang palapag kasi ako.

Bumalik nalang ulit ako sa loob at humiga. Nabibingi na ako sa katahimikan. Ito ang unang araw na hindi ako nakarinig ng kanta. This feeling is so foreign.

Nanatili lang akong nasa ganoong sitawasiyon ng may kumatok sa pinto. Muntik pa kong mapatalon dahil sa gulat. Akmang bubuksan ko na ito ng nagkusa nalang bigla.

Iniluwa nito ang matangkad, maputi at may abot balikat na buhok. May itim rin na bulsa sa kanyang suot na nakapag paalala saakin kung ano ang posisiyon niya dito sa lugar na ito. I flashes an innocent with confusion smile when I saw her.

"Can we talk?"

"Ofcourse, pasok po ka--"

"Outside." Pag puputol niya sa sinasabi ko. She even glance on her back.

Tumango lang ako sa kawalan. Wala eh, bigla nalang tumalikod. Isinara ko na pinto at doon ko lang napansin na advance steel ang ginamot sa gilid ng pintong iyon. Kasalukuyan nang nakadungaw si Miss Neutron sa baba nang maabutan ko. Ilang minuto siyang nasa ganoong position. Tumingin ako sa baba hanggang sa taas. This Lab is a dome. Dome lab is much better than a rectangular lab. Mas sinilip ko pa kung ano ang iba kong makikita sa baba. People here are busy doing their own things and stuff. Ang iba ay may hawak na testing tube at graduated cylinder na may lamang chemical. Ang iba naman ay naka tingin sa microscope. Ang iba ay papel ang hawak habang ang iba naman ay inaayos ang mga gadgets sa kani-kanilang mesa. Kahit napakaraming tao ay napakalawak pa rin ng mg espasiyo nila. Napakalaki nga ng lugar. Nakita know rin na abala ang magkapatid sa magkabilang banda ng laboratoryo. Sila nga pala ang head ng mga scientist at technologist dito.

"What are you doing?" Taas kilay niyang puna. Umayos na lang ako ng tayo at bahagyang humarap sakanya.

"Nothing, What do want to talk about?" Deretsiyahan kong tanong. I need some acceptable reasons why are they owning my life. Masiyado namang mababaw ang dahilan na niligtas nila ang buhay ko mula sa kapahamakan kaya sa kanila na ako.