The Witness | Ziam Mayne

six

"Ohoo, bu ergen hala uyuyor mu?" Dedi Zayn. Hışımla doğruldum ve ona döndüm. "Sensin ergen! Ne bileceksin ki benim ne hissettiğimi! Duygusuz herif!" Tek kaşını kaldırdı ve kollarını göğsünde kavuşturarak bana baktı. Seslice yutkundum.

"Şey...Ben...Öyle demek istememiştim." Dedim. Resmen U dönüşü yapmıştım ama canım, gururumdan değerli.

"Kalk hadi, Louis evde değil. Kahvaltı hazırladım."

"Ben yemesem?" Zayn bana doğru geldi ve yatağın önünde durdu. "Kalk. Kahvaltı edeceğiz." İstemediğimi belirten mırıltılar çıkartırken, birden yumruğunu yatak başlığına bana göre sert bir şekilde geçirmesiyle irkildim. "N-ne yapıyorsun?" Diye sorduğumda gözlerimin için bir süre dik dik baktı ve sonrasında kahkahayı patlattı.

"Yüzünde oluşan o korku ifadesini görmeliydin!" Biraz güldükten sonra yatağa, yanıma oturdu. "Eğer gerçekten depresif ve içinden çıkılamayacak bir halde olsaydın, gerçekten acı çekseydin bu kadar korkmazdın. Çünkü siklemezdin. O yüzden hadi şu saçma sapan tavırlarını bırak. "
Bu kadar haklı olması doğru değildi. Kafamı sallayıp mutfağa giden Zayni takip ettim. Bu yaşamdan hoşlanmaya başlamıştım.

Bu Stockholm Sendromu falan gibi bir saçmalık değildi. Bana eziyet etmiyordu. Kendi kişisel hayatımdan daha güzel ve zevkli bir hayat yaşıyordum. Her ne kadar bir evin içinde hapis olsam da, bu bana asla hissettirilmiyordu.

çok uzun bir bölüm oldu🙃