Me and my Demon

part 5

Παρατηρώντας κατάλαβα πως τα πούπουλα ήταν διαφορετικά από τα άλλα. Είχαν πάνω καφι σαν γυαλιστερή σκόνη. Όχι όμως χρυσόσκονη. Δεν ήξερα τι να κάνω. Όλα είναι τελείως μπερδεμένα και παράξενα. Δεν βγάζουν καν νόημα

Αποφάσισα να τα πάω απέναντι. Ίσως να ήταν σημαντικά για αυτούς. Ίσως να τα χρειάζονταν. Να τα είχαν ανάγκη. Ντύθηκα και πήγα απέναντι. Ήμουν αρκετά διστακτική για να χτυπήσω το κουδούνι ή όχι. Τελικά το χτύπησα. Η πόρτα άνοιξε. Μια επιβλητική μορφή εμφανίστηκε μπροστά μου. Ήταν εκείνος. Ο Αντώνης.

-" Πόπη χρειάζεσαι κάτι;" Μου είπε με μεγάλη ηρεμία και γαλήνη στο πρόσωπο του

-" σου έφερα αυτό" είπα και του έδειξα το σακουλάκι με τα πούπουλα εκείνος γουρλωσε τα μάτια του και άρπαξε βίαια το σακουλάκι

-" Που το βρήκες Αυτός;" είπε αρκετά έντονα

-" Ο πατέρας σου και ο αδελφός σου κουβαλούσαν κάτι κιβώτια και τους έπεσε. Το είδα και σκέφτηκα πως μπορεί να το χρειάζεστε" είπα και εκείνος συνέχισε να με κοιτάει έντονα μέσα στα μάτια

-" μην μου πεις ότι τα ακουμπησες" είπε ενώ το βλέμμα του είχε θολώσει. Το μάτι του γυάλιζε

-" εμμ Ναι γιατί;" είπα παραξενεμενη

-" γαμωτο" είπε και με τράβηξε βίαια μέσα στο σπίτι και με οδήγησε στο δωμάτιο του.

-" κάτσε εδώ και κάνα ησυχία" είπε απότομα και έφυγε από το δωμάτιο. Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε ήταν η ίδια που επικρατούσε και στο υπόλοιπο σπίτι. Γκρίζα, σκοτεινή, μυστήρια και ψυχρή.

Σε λίγο είχε γυρίσει πίσω στο δωμάτιο και κρατούσε ένα κουτί

-" γιατί γαμωτο σου γιατί ακουμπάς πράγματα που δεν σου ανήκουν;" μου έλεγε θυμωμένα καθώς έψαχνε στο κουτί. Είχα εκνευριστεί λίγο μαζί του. Εντάξει οτιδήποτε και αν ήταν αυτό δεν έχει το δικαίωμα να μου φωνάζει έτσι. Δεν με ξέρεις καν. Και τι μπορεί να είναι πια αυτό που δεν πρέπει να του ακουμπάω;

Έπιασε ένα γυάλινο μπουκαλάκι με ένα πράσινο πηχτό υγρό. Μου έκανε νόημα να ανοίξω τα χέρια και αφού το έκανα έχυσε λίγη ποσότητα από το υγρό

-" τριψε τα χέρια σου για να πάει παντού" είπε ψυχρά και εγώ το έκανα

-" τι ήταν αυτό που ακούμπησα." Βρήκα το θάρρος να τον ρωτήσω. Η αλήθεια είναι πως ποτέ στη ζωή μου δεν φοβήθηκα να μιλήσω σε κανέναν. Όταν με εκνεύριζε κάποιος του την έλεγα. Όταν είχα απορίες Ρωτούσα. Όταν ήθελα κάτι το διεκδικούσα. Όμως όταν βρισκόμουν μπροστά από εκείνον όλα χάνονταν. Έχανα Το θάρρος και το κουράγιο μου. Δεν μπορούσα καν να του μιλήσω όχι και να του αντιμιλησω κιόλας