Me and my Demon

part 7

Έχω αρχίσει να τα χάνω. Μυστικά. Μυστικά. Μυστικά. Και εγώ στη μέση να μην ξέρω τίποτα. Θέλω να μάθω την αλήθεια. Πρέπει να μάθω την αλήθεια. Η Αλεξάνδρα μου οφείλει εξηγήσεις. Η μάλλον ακόμα καλύτερα... ο Αντώνης..

Πήγα και του χτύπησα τη πόρτα. Άνοιξε ο Μανώλης ο αδελφός τους.

-" Γεια σου...Εεε.. ποπη είπαμε;" είπε μόλις με είδε

-" ναι ποπη. Εεε είναι εδώ ο Αντώνης;"

-" ναι εδώ είναι όμως πως και δεν ψάχνεις την Αλεξάνδρα;" με ρώτησε. Τι του λένε τωρα;

-" εε θέλω να τον ρωτήσω κάτι" είπα προσπαθώντας να γίνω πειστική

-" δεύτερη πόρτα δεξιά" είπε αρκετά απότομα και έφυγε χωρίς να πει ούτε ένα γεια.

Κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο του Αντώνη και χτύπησα τη πόρτα

-" ναι" είπε και εγώ άνοιξα τη πόρτα και μπηκα μέσα. Τον είδα κοντά στο παράθυρο. Ήταν χωρίς μπλούζα και έκανε βαροι. Μόλις με είδε σαστησε

-" Πόπη...Εεε τι...Τι κάνεις εδώ;" είπε αναστατωμένος και έτρεξε στο κρεβάτι για να βάλει μπλούζα

-" εμ συγνωμη δεν ήξερα" του είπα ενώ τα μάγουλα μου σίγουρα θα είχαν γίνει κατακόκκινα

-" Δεν πειράζει ήθελες κάτι;" με ρώτησε και ήρθε κοντά μου

-" ήθελα να μιλήσουμε λίγο αν έχεις χρόνο" του είπα και εκείνος μου έκανε νόημα να κάτσω στο κρεβατι

-" λοιπόν πες μου" είπε όταν καθίσαμε

-" Αντώνη...τον τελευταίο καιρό δεν ειμαι πολύ καλά. Όλα γύρω μου είναι παράξενα. Ερωτηματικά περιτριγυρίζουν το μυαλό μου όμως αδυνατώ να τα απαντήσω. Νιώθω πως σιγά σιγά αποδυναμώνομαι. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις..."

-" προσπαθώ αλλά η αλήθεια είναι πως δεν τα καταφέρνω" μου είπε ενώ με κοιτούσε μέσα στα μάτια

-" από τη μέρα που σε είδα έχω περίεργο συναίσθημα. Νιώθω ότι σε ξέρω χρόνια. Νιώθω ότι είχαμε ξανασυναντηθει και γνωρίζαμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον. Ίσως και να ισχύει. Ξέρεις.... το παρελθόν μου έχει σβηστεί. Από τα 9 μου και πριν δεν θυμάμαι τίποτα. Σαν να τραβήχτηκε μια γραμμή και να τα διέγραψε όλα. Ίσως να σε ήξερα τότε. Δεν θυμάμα" του είπα και εκείνος δεν μιλούσε. Απλά είχα κατεβάσει το κεφάλι του και κοιτούσε το πάτωμα

-" πριν λίγα χρόνια είχα πάει να αυτοκτονήσω..." είπα και εκείνος σηκωσε απότομα το κεφάλι του και με κοιτούσε στα μάτια γεμάτος αγωνία. Σαν να κρεμόταν από τα χείλη μου

-"τ...ι...τι;" ψελισε

-" πριν 8 χρόνια ο μπαμπάς μου σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα. Δεν μπορούσα να το αντέξω. Η μητέρα μου ήταν χάλια. Το ίδιο και εγώ. Με το αθώο μου μυαλό θέλησα να αυτοκτονήσω. Να πέσω από το μπαλκόνι του σπιτιού μας. Ωστόσο για κάποιο περίεργο λόγο παρόλο που έπεσα δεν έπαθα τίποτα. Βρέθηκα πίσω στο κρεβατάκι μου χωρίς να πάθω τίποτα. Δεν θυμάμαι τι έγινε. Σαν κάποιος να με έσωσε. Όμως δεν ξέρω ποιος. Η μητέρα μου δεν το έμαθα ποτέ. Από εκεινη τη μερα ζωγραφίζω το ίδιο πρόσωπο. Το πρόσωπο το οποίο έχει μείνει αποτυπωμένη στο μυαλό μου από εκείνη τη νύχτα. Δεν τον θυμάμαι. Το χέρι μου πάει μόνο του. Λες και το κατευθύνει κάποιος. Αυτό το πρόσωπο είσαι εσύ. Σε ζωγράφιζα πριν καν σε γνωρίσω. Δεν σε είδα δει ποτέ και όμως εγώ σε ζωγράφιζα. Και δεν μπορώ να καταλάβω..." Πήγα να συνεχίσω όμως με διέκοψε

-" σκασε..." είπε ενώ είχε γουρλωσει τα μάτια του

-" τι;" του είπα κάπως φοβισμένη

-" σήκω και φύγε τωρα" είπε απότομα ενώ το βλέμμα του γτ αν πολύ απειλητικό. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Το ματι του γυάλιζε. Με έβλεπε σαν τρελός.

-" τι έπαθες;" τον Ρώτησα. Ενώ εκείνος σηκώθηκε με τράβηξε από το χέρι και με έβγαλε βίαια απο το δωμάτιο και έκλεισε τη πόρτα

-" φύγε και μην ξαναπατήσεις το πόδι σου εδώ το κατάλαβες;" φώναξε. Εγώ έφυγα τρέχοντας και πήγα στο σπίτι μου.

Ξάπλωσα στο κρεβατι μου και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Έκλαιγα πολύ ώρα. Τα μάτια μου ετσουζαν. Ένιωθα λες και θα αρχίσει να τρέχει αίμα. Είχα να κλάψω τόσο πολύ από τότε που έφυγε ο μπαμπάς μου

Οι μέρες πέρασαν. Σχεδόν 2 μήνες. Έφτασαν Χριστούγεννα. Ούτε ο Αντώνης μου μιλούσε αλλά ούτε και η Αλεξάνδρα. Με έβλεπαν και άλλαζαν πεζοδρόμιο. Προσπάθησα να προσεγγίσω την Αλεξάνδρα μια δύο φορές στο σχολείο αλλά ήταν μάταιο. Όσο για τον Αντώνη; παρόλο που μου μίλησε έτσι και θα έπρεπε να έχω θυμώσει μαζί του εγώ ένιωθα πιο πολύ την ανάγκη να είμαι κοντα του. Ένιωθα την ανάγκη να του μιλάω. Να είμαι δίπλα του. Να αισθάνομαι τον χτύπο της καρδιάς μου.

Όσο και σπάω το κεφάλι μου δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συμπεριφέρεται έτσι. Είναι πραγματικά περίεργος χαρακτήρας. Δεν του έχω κάνει τίποτα . Γιατί να εκνευρίστηκε τόσο πού του είπα αυτά τα πραγματα; Δεν θα καταφέρω ποτέ να τον μαθω. Να καταλάβω  τον τρόπο που σκέφτεται. Μακάρι να μπορούσα....

ΑΓάπες μουυυ

Νέο πάρτ

Ξέρω μικρό ομψς γύρισα από τις διακοπές και Δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο σόρρυ

Λάικ και σχόλιο

Φιλακιααα