Me and my Demon

part 22

Τρεις μήνες. Τρεις γαμημενοι μήνες που έχω να τη δω. Μου λείπουν τα πάντα. Η μυρωδιά της, η αίσθηση του φιλιού της, τα μάτια της. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δεν ξέρω ειλικρινά πως τη πάλεψα τρεις μήνες χωρίς να τη δω. Η ελπίδα ότι θα γυρίσει με παρατούσε ζωντανό. Έκανα τα πάντα για να τη βρω. Πήγα πολλές φορές στη Κασσάνδρα για να της προτείνω να κάνουμε κάτι για να τη σωσουμε όμως πάντα έλεγε ότι μπορεί να ήταν θανάσιμο για εκείνη. Ίσως να έχει δίκιο. Οι άγγελοι είναι απρόβλεπτοι. Ξέρουν πως έτσι και συμβεί κάτι στη ποπη θα γίνει αιματοχυσία Όμως είναι ικανοί για όλα. Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ για εκείνη. Δεν θέλω να της συμβεί τίποτα.

Ξαφνικά το τηλέφωνο μου χτύπησε. Ήταν από το παλάτι

-" παρακαλώ" είπα μόλις σήκωσα το τηλέφωνο

-" Αντώνη η βασίλισσα σε θέλει στο παλατι" είπε ένας αντιπρόσωπος και αφού του είπα ότι θα πάω έκλεισα το τηλέφωνο. Ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για το παλάτι. Μόλις έφτασα μπηκα μέσα και πήγα στο κήπο όπου βρήκα την Κασσάνδρα

-" Γεια σας βασίλισσα"

-" καλώς τον κάθησε" είπε εκείνη και μου εκανε νόημα να κάτσω

-" πέρασαν τρεις μήνες Αντώνη. Και ούτε φωνή ούτε ακρόαση από τη Πόπη. Νομίζω ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι για να τη πάρουμε από εκεί" είπε και αμέσως οι ελπίδες μέσα μου αναζωπυρωθηκαν. Ναι ήθελα να τη σώσω. Ναι ήθελα να την πάρω πάλι κοντά μου. Θα έδινα τη ζωή μου για αυτήν.

-" πρέπει όμως το σχέδιο να είναι πολύ καλά οργανωμένο. Ίσως να ξεσπάσει πόλεμος. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο" είπε η Κασσάνδρα και εγώ έγνεψα θετικά το κεφάλι

Έφυγα από το παλάτι και πήγα σπίτι. Η Κασσάνδρα είπε θα με ειδοποιήσει όταν είναι έτοιμο το σχέδιο. Έχω πραγματικά πολύ αγωνία. Μακάρι να πάνε όλα καλά και να έχω πίσω τη μικρή μου γρήγορα...

Πόπης POV

3 μήνες στο παλάτι των αγγέλων είναι σαν να είμαι 3 μήνες στον παράδεισο. Περνάω υπέροχα μαζί με τους αγγέλους. Πάμε εκδρομές, κάνουμε ιππασία, μαγειρεύουμε, βλέπουμε ταινιες, πάμε βόλτες, κάνουμε πικ νικ κλπ. Πριν λίγες μέρες η Ισμήνη μου εκανε έκπληξη. Μου έκανε δώρο ένα καβαλετο καμβαδες και χρώματα για να ζωγραφίζω. Πάντα ήθελα να είμαι μέρος μιας μεγάλης οικογένειας. Και επιτέλους το νιώθω αυτό. Αυτά τα πλάσματα με γεμίζουν ενέργεια και αισιοδοξία. Νιώθω ελεύθερη και δυνατή δίπλα τους.

Δεν μπορώ όμως να πω ψέματα. Μου έχουν κάπως οι έξω. Η υποτιθέμενη μητέρα μου η φωτεινή, η Εύα, ο Αντώνης.... ειδικά εκείνος μου έχει λείψει πάρα πολύ. Θέλω πολύ να τον δω. Να του μιλήσω. Να τον νιώσω... και πάνω απ'όλα να τον ρωτήσω αν ήξερε την αλήθεια. Αλλά τι λέω; Ο Αντώνης με αγαπάει. Θα ήξερε την αλήθεια και δεν θα μου την ελεγε; αποκλείεται.