Bilir misiniz yürek sızısını?
Bilir misiniz duvarlarla konuşmayı?
Bilir misiniz bir gece yarısı aniden uyanıp ağlamayı?
Bilirsiniz..
Fakat tek bir şeyi bilmiyorsunuz; sevmek.
Anne gibi sevmek, çocuk gibi sevmek, kız (!) gibi sevmek; hatta ve hatta çok b*ktan sevmek.. Sevmeyi hep kalıplara soktular ve unuttular asıl sevme şeklini. Aslı insanın içinden gelmeli. Sen nasıl sevmek istersen öyle sevmeli. Karşındakinin hak ettiği çok çok aşağıda olsa da sen içinden geldiği gibi sev. Çiçek gibi sevme! Karşındakine çiçek olduğunu(!) hissettir.
Ve soktular hep ölçülere bu sevgiyi. Çok seviyor, sonsuz seviyor, dünya kadar kocaman..? Olmamalı ölçüsü sevginin. Aklına ne kadar sığdırabilirsen odur sevgi. Ölçüsüz, rahat, kafamıza estiği kadar.
Kanıtlamaya çalıştılar sevgiyi. İzdiham yaşattılar akıllara.
Senin için yapıyorum çünkü seni seviyorum, seni sevmeseydim böyle yapmazdım; bla bla.. Ve hiç kimse kanıt yerine inancı istemedi. Asıl önemli olanın inanmak olduğunu göremedi.
Neden? Çünkü insanoğlunun yalanları kalpleri karartmıştır, bu yüzdendir ki inanmak için kalbi kullanamayınca gözlerle kanıt aramışlardır.
Umarım ki bir gün, sevgi denen nimetin değerini anlayıp buna kalpten inanırız. Sağlıcakla..
YOU ARE READING
'Cellâdına Âşık Olan Mahkûm'
Poetry"Dakikalar kalmıştı idamına. Gelip, alıp, götüreceklerdi. Ölüm korkusu vardı gözlerinde. Ve aniden, aniden gördü; gözlerindeki ölüm korkusu yerini aşka bıraktı. Ömrünün son dakikalarında nasıl olabilirdi ki 'cellâdına âşık olan bir mahkûm'.. -Şiirle...
