[Unicode]
ဖြူလွှလွှကုတင် ထက်မှာနေရာယူထားတဲ့ ကလေး ရဲ့ ကိုယ်လေးကိုကြည့်ကာ သူမျက်ရည်တို့ဝဲခိုလာသည်။ ဒါကိုသိတဲ့ Hoseok Hyung ကလည်း သူ့ပခုံးထက် သူ့ရဲ့လက်ချောင်းသွယ်တို့ဖြင့်ဖိညစ်လိုက်သည်။
"အစ်ကိုကြီးနဲ့ သိပ်တူတယ်"
"အစ်ကိုကြီးလိုမျိုး တော်တဲ့ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်ဖြစ်လာမှာပါ TaeHyung! "
"ခေါင်းဆောင်ထက်ပိုတော်နေရမှာပေါ့ Hyung"
TaeHyung က သူ့ပခုံးပေါ်က Hoseok လက်ချောင်းတို့ကိုဖိကိုင်ရင်းဆိုသည်။
"အင်း..."
အသံလေးနဲ့အတူ နိုးလာသော Jungkook
မျက်လုံးလေးတွေကိုပွတ်ကာ ထထိုင်လိုက်တော့ ကိုယ်ပေါ်မှာခြုံထားတဲ့ စောင်ဖြူဖြူက JungKook ခါးနားထိလျောကျသွားသည်။
"နှိုးပြီလား..."
"Hyung တို့က ဘယ်သူတွေလဲ"
"ငါတို့က မင်း အဖေရဲ့သူငယ်ချင်းတွေ"
Hoseok Hyung ကအပြုံးအနုနုဖြင့်ဖြေလိုက်သည်။
"Appa!... ဟင့်..."
JungKook က ရုတ်တရက်ထငိုတော့သည်။ ကလေးပီပီ အဖေနဲ့အမေ ကိုသတိရရင် ငိုမှာတော့ သူကိုယ်ချင်းစာမိပေမယ့် TaeHyung မျက်မှောင်ကျုံ့ကြည့်မိသည်။ အစ်ကိုကြီးကဘယ်လိုလူမို့လို့လဲ! ဒီကလေးကတော့ အခုကတည်းက ပျော့ညံ့လိုက်တာ...
သူ့ရှေ့မှာငိုနေတဲ့ ကလေးကိုကြည့်ရင်း TaeHyung တွေးမိခြင်း...။
Hoseok Hyung ကတော့ စိတ်ရှည်သူပီပီချော့နေတော့သည်။
" ဟေ့! မငိုနဲ့ အခုတိတ်! မင်းယောကျာ်းမဟုတ်ဘူးလား"
ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်လုပ်နေသောသူသည် ထိုအချိန်တွင် အမိန့်ပေးသံဖြင့် ကလေးအားပြောမိသည်။
သူအော်လိုက်တော့ Hoseok Hyungက သူ့အားမျက်လုံးပြူးပြကာ ထိုကလေးကတော့ အငိုတိတ်ပြီး သူ့ကိုမော့ကြည့်သည်။
" ဒီမှာ ငါပြောမယ် မင်းအခုကစပြီး ဒီမှာပဲနေရမှာ ပြီးတော့ ငါ့ရဲ့စည်းကမ်းတွေကိုလည်း လိုက်နာရမယ် နောက်တစ်ခါ မင်းမျက်ရည်တွေ ငါမမြင်ချင်ဘူး"
