Gençler gelen istek üzerine instagram açacağım ve tabi canlı yayında. Ancak bunun için kimler gelir öğrenmek isterim. Ona göre canlı yayın işine gireyim. :)
Asaf kalabalığın olduğu yere gitmek yerine kucağında ki benle birlikte ilerlemeye devam etti. O kadar insan olmasına rağmen bir kişi bile bizim farkımıza varmamıştı. Onların tek derdi yanan evden bizi çıkarmaktı. Kolumdaki yanma heran dahada artarken acısını göz ardı edemez oldum. En azından koluma buz felan bassam muhteşem olur. Kulağıma gelen sıvı ile irkildim. Kulağımda mı kanıyor? Hızla elimi kulağıma attım. Elime sıvı bulaşmıştı ancak acı yok.
"Asaf beni indirir misin?" Evden çıktığımızdan beri bir kere bile bana bakmayan adam aniden gözlerini üstüme kitledi. " Bu kan senden geliyor olmalı. Hemen beni yere indir. " bu arada elime bulaşmış olan kanı gözüne gözüne sallamıştım. Asafta yeni fark ediyormuş gibi bakışlarını benden çekip omzuna doğru baktı. Saniyeler içinde yüzündeki buruşukluk artarken adımları durdu ve beni usulca toprağın üstüne oturacağım şekilde bıraktı. Kendiside hemen yanımda oturdu.
Bakışlarım omuzuna değdiği an acı içinde soludum. Gömleği kendi kanıyla bulanmıştı. Asafın yüz ifadesinden anladığım kadarıyla durumu hiçte parlak değil.
"Acı. " sadece üç harfi bir araya getirebilmişti. Ellerimi yanaklarına koyup zorla bana bakmasını sağladım.
"Yarana bakacağım sakın korkma tamam mı?" Tepkisiz durmak yerine beni şaşırtıp kafasını salladı. Ellerimi yanaklarından çekip kanın kaynağı olan omzuna doğru yönlendi. Gömlek yırtılmış olsada risk almadım titreyen ellerimle düğmelerini tek tek söküp gömleği omzundan aşağı doğru kaydırdım. Omzu nerdeyse beline kadar kesilmiş ve bir çok yerde kan pıhtılaşmış patlamak için fırsat kolluyordu. Asafın beni izlediğini fark edince zorla gülümsedim. Yarasının bu kadar kötü olduğunu belli etmek istemedim. Sanki canı daha az yanacakmış gibi. Asafın gözleri geriye doğru kayınca hızla gömleği üstüne geri geçirdim.
"Seni. Gerek. Götürmem. " tekrardan beni kucaklamak için öne doğru uzanınca elimi sağlam omzuna koyarak durdurdum. Canı acırken bile tek gayesi olmak güzel olsada benimde tek gayem o. Asafın durumu pekte iyi görünmüyordu. Hele habire geriye doğru kayan göz bebekleri. Elimin altındaki omzu gitti ve Asafın kafası kucağıma gelecek şekilde düştü. Gözlerim irileşirken bir kaç saniye boş gözlerle kucağımda hareketsiz duran kafasına baktım.
"Aaassssaaaaaf. " aniden dudaklarımın arasından kaçan feryatla kulaklarım çınladı. Gözümden yaş düşerken elimi yanağına bırakıp okşadım. "Asaf nolur aç gözlerini. " yaşlar Asafın kanlı omzuna düşerken tekrardan çığlık attım. Sevdiğim adamı kaybediyor olamam. Başıma toplanan milleti gözüm görmeyecek kadar kör olmuştum resmen. Asafın bedenini ilk önce kucağımdan aldılar sonrada beni olabildiğince uzağa taşıdılar. Tabi bu arada benimle bir çok kişi konuşmaya çalışsada kulaklarım hiçbirini duymuyordu.
Bir kaç kişi bayılan Zeyneple ilgilenirken bazılarda durmadan ağlayan beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Gözümün önüne Filizin yüzü geldi. Habire bana birşeyler anlatırken kendime engel olamıyormuş gibi titriyordum. Beni teselli etmelerini istemiyorum. Asafı iyileştirsinler. Filizin hemen arkasında hala hareketsiz yatan Asafı görünce yüzümü ellerimin arasına hapsedim bağırmaya başladım. Sanırım sinir krizi geçiriyorum. Bedenim zangır zangır titrerken yerde uzanan Asafa doğru süründüm.
YOU ARE READING
ŞEHİRLİ-2 (Tamamlandı)
General Fiction"O benim." Duyduğum sesle bedenim kas katı kesilmişti. Asaf bütün okula göstermek için beni işaret edip öyle konuşmuştu. Ancak konuşması daha çok kelimeleri yeni öğrenen bebekler gibiydi. Zor konuşuyor gibiydi. Yüzümü işaret eden eli biraz daha aşağ...
