ŞEHİRLİ-2 (Tamamlandı)

Finale 2 Kala

Baran indikten sonra on beş dakikalık yol almıştım ki dayanamayıp u dönüşü aldım ve geri döndüm. Baran öylece yol kenarına oturmuş kafasını ellerinin arasına almış kara kara düşünüyordu.

"Baran. " Baran hızla kafasını kaldırıp bize baktı. Daha doğrusu ilk önce Aynura sonrada bana baktı. "Çocukluk etmede bin şu arabaya. " kızgın çıkan sesimle Baranın yüzü dahada gerildi. Fırça yemeye alışık değil tabi ağamız. Aynur ise Barana bakmamak için yolu izliyordu.

"Gelmek isteseydim o pikaptan inmezdim. " Asafta dahil kasadaki herkes bizi dinlediği için Baran bana göre daha sakin cevap vermişti ancak gözlerindeki hayal kırıklığını görebiliyordum. Bunu belli etmemek içinde etrafa saldırıyordu.

"Bin hadi. " diyip kaş göz işareti ile Aynuru işaret ettim. Pikaptan inerek kızı istemesede üzmüştü işte. Aynur ise hala kuyruğunu indirip yandan Barana baktı. Baranında kendisine baktığını görünce daha fazla dayanamayıp konuştu.

"Baran Ağa Beyciğim rica etsem biner misiniz şu araca zaten uykum var. Bir de sizin kız gibi tirip atmanızı çekemem. " ilk defa Aynuru bu kadar sinirli görüyorum. Anlaşılan Baranın tepkisi onu fazlasıyla kırmış. Baransa tuhaf bir şekilde sesini bile çıkarmadan tekrardan pikaba bindi. Dönüp kasaya kısa bir göz attım. Hepsi merakla bize bakıyordu. Ancak benim dikkatimi kendini insanlardan soyutlayan Asaf çekti. Ter içinde kalmıştı. Ki hava terleyeceği kadar sıcak değil. Aklıma ilk zamablar geldi. Biz okuldayken Asaf bir keresinde yine böyle olmuştu. Sanki bir şey onu rahatsız ediyormuş gibiydi. Şimdi de tıpkı o zamandaki gibiydi. Acı çekiyormuş gibiydi. Tabi o zamanlar Asafın durumundan haberim yoktu. En iyisi gideceğimiz yere varınca onlar işe başlamadan Asaf ile konuşmak durumu hiçte hoşuma gitmedi. Yol boyunca ikiside tek kelime etmemişti. Bende onlar susunca kendimi ortaya atmak yerine sustum.

"Baran Ağa Beyciğim. Kurduğum cümlede yanlış bir şey mi vardı?" Aynurun kırgın sesi ile bakışlarım ona döndü. Üzgün gözlerle Barana bakıyordu. Baransa sorulan soru ile dönüp bana baktı. Aynura ne cevap verceğini bilmiyordu. Neyseki çalışacakları köye geldikte Baran bu konuşmadan kurtulmuş oldu. Pikabı park edip yandaki aynadan arkaya baktım. Kasadaki herkes indi bir tek Asaf kaldı. Anlındaki terler ile yere bakıyordu öylece. Kapıyı açıp indim. Hala koltukta oturan Aynur ile Baranı umursamadan kasaya doğru ilerledim ve elimle vurup ses çıkardım. Asaf hafifçe kafasını kaldırıp bana baktı.

"Benimle biraz gelsene. " kafasını sallayıp oturduğu yerden kalktı. Eminim Baran iki dakika konuşmamıza laf etmez. İnsanlardan uzak bir yere gelince ağacın altına oturdum. Tepede oturduğumuz için altımız uçurumdu. Asafta hemen yanıma oturmak yerine biraz ileri gidip ayaklarını uçurumdan aşağı sarkıtacak şekilde oturdu. Sürünerek bende yanına gittim ve bende ayaklarımı aşağıya doğru sarkıttım. "Söyle bakalım koca bebek neler oluyor. " Asaf bir süre yüzüme baktı. Ancak hali hiç hoşuma gitmedi. Zorla gülümsedi ve kafasını tekrar uçuruma doğru çevirdi.

"Hatırladım. " uzaklara dalan Asafa baktım. Dalgınlığının sebebi bir şeyleri hatırlaması mı? Gözlerim irileşirken korkmadan edemedim. Asaf neyi hatırlamıştı. Yoksa onu terk ettiğimi mi? Belkide aklı gittiği zaman yaşadıklarımızı hatırlamıştı.

"Neyi?" Asafın dalgın gözleri bana döndü ve usulca yüzüme baktı. Ancak yüz ifadesi hiç normal değildi. Sabah kalktığımdan beri neyi var diye kendimi yerken meğersem Asaf kendi içiyle savaşa girmiş.

"Neden kendimi kaybedip gerçekten aklımı yitirdiğimi. " gözlerimin dolmasına engel olamadım. Onu terk edip gittiğimi hatırlamıştı. Tabiki bu yüzden aklı gitti. Asafında gözleri dolarken anlını anlıma dayadı. "Köylü güzeli ben akarsuyun orda annemi gördüm. " diyip hıçkırdı. Beklediğim itiraf bu değildi. Şoktan tepki veremezken Asaf küçük bir çocuk gibi ağlamaya başladı. Gittiğim için değilde annesini gördüğü için mi bu haldeydi.