SNOW WHITE

Apple 40 : Long Time

Apple 40 : Long Time

IT CLICKED.

Marahang itinulak ni Snow ang pintuan at dahan-dahan naman itong bumukas. Tahimik. Madilim. Iyan ang sumalubong sa kanya. Walang pag dadalawang-isip, pinasok niya agad ito. Mabagal ngunit alerto sa buong paligid.

Nang tuluyan niya na itong nakapasok, walang ibang maabot ang paningin kundi kadiliman.

Huminga ng malalim si Snow at pinakiramdaman mabuti ang paligid. Wala siyang dala na kahit anong patalim upang ipagtanggol ang sarili. Now, she regret running to the room without even grabing at least one dagger just in case she needed it but she can't turn back now. It's okay. She trust her self. She just needs to know what's in the room.

She needs to know why her brothers left her to this hell.

Inangat ni Snow ang isang kamay upang kapain ang pader. If she's not mistaken, to her hunch, this room was built exactly just like Kurt's. At hindi nga siya nag kamali—mag kaiba man ito sa ibang parte, siguro, mas marami parin itong pagkakapareho.

Nang mamakapa ni Snow ang hinahanap, agad niya itong pinindot na siyang ikinaliwanag ng paligid. Bumungad ang maluwag na paligid na iisa lamang ang kulay—puti. Napapikit-pikit pa siya dahil, kung anong idinilim ng paligid kanina, iyon naman ang bigla nitong pagliwanag. Masakit sa mata.

The fucking hell.

Nang maiayos ang paningin, napahinto si Snow at napatitig sa nag-iisang bagay sa loob at nasa pinakagitna ng kwarto. Ibinaba niya ang kamay at nag umpisa na muling lumakad. Hindi nawala ang paningin niya sa isang mataas na puting lamesa at nakapatong rito ang isang puti rin na plorera na may umaagaw pansin na isang lanta at itim na bulaklak rito.

Tuluyan na siyang nakalapit at doon niya lang napansin ang isa pang bagay na nakapatong sa mesa— isang manipis at nakatuping papel. Halata pa na pinunit lang ito mula sa isang kuwaderno.

Snow sighed as she pick up the piece of paper in front of her. She didn't even hesitate before opening up the letter. She knew it was a letter. Manipis lang ang papel at kitang-kita na may sulat sa likod noon. And to her surprised, she wasn't enlighten on what she read. Disappointment rather.

"I'm sorry."

That was written. Snow can't help but to feel angry. WHY?! She asked herself in mind. Why sorry? Bakit puro nalang sorry? Paulit-ulit nalang! Anong makukuha niya sa mga sorry nila? Hindi naman masosolusyonan ng sorry ang problema nila. Hindi niya kailangan ng pasensya. What she needs are answers and explanations.

"Damn it." Inis na singhal ni Snow at nilamukos ang hawak na papel at galit na ibinato kung saan. "Fuck. Fuck. Fuck. Fuck it!" nagtatagis bagang aniya at sinuntok ang plorera na kaharap. She's angry.

Livid.

Nang marinig niya ang pagkabasag ng vase, muling nakaramdam ng kakaiba ang dalaga. Natahimik siya at napaayos ng tayo. Someone's here. Nakaramdam siya ng mga presensya at pag galaw sa kanyang likuran.

And as if on cue, she heard the door shut. Now, can't this day be more worse that it can ever be? This fight better be her anger reliever or else she'll wake up nice tomorrow morning to kill everyone she sees in her way, literally in the way, without hesitation.

Napangisi si Snow at iginaya ang katawan patagilid upang iwasan ang espadang dapat ay tatama sa kanya. Tumama ito sa katabing lamesa na siyang ikinahati nito sa dalawa. Napasipol ang dalaga sa nangyari at tumalon papalayo ng dalawang beses bago sipain sa mukha ang umatake sa kanya. Sa lakas ng ginawa niyang sipa, marahas na bumagsak ang kalaban at saktong tumama ang ulo nito sa sirang lamesa na siyang gumawa ng napakalakas na impak at pakabasag bungo.