Simula

43.3K 1K 374
                                    

Simula

I stared blankly over the horizon as my mind keeps on reminiscing my past. It's been seven years since I left. In that seven years, I did my best to achieve my goal. To become a doctor. I finished my studies and earned my degree here in Canada. Met and encountered a lots of people.

Marahas akong napabuga ng hangin, sariwa pa rin ang mga alaala ng nakaraan. Who would've though na mabubuhay ako? No one. No one is expecting that I'll be alive after the large explosion. Kahit ako ay hindi ko inaakalang mabubuhay pa ako.

Napaigtad ako nang tumunog ang intercom na konektado sa buong hospital. I can't help but to rolled my eyes heavenwards. After seven years, marami na ang nagbago. Kasama na ang pag-uugali ko. I became more independent to myself. And I've become bitchy. Nagiging maldita na ako, ngunit nilulugar ko naman ito. My patience is not that long enough to wait like before. Everything has change.

"Paging Doctor Reyes. Please proceed to the conference room. Repeating, Doctor Reyes. Please proceed to the conference room. Thank you."

I heaved a deep breath. Hindi ba sila makakapagsimula ng meeting 'pag wala ako?

Tumayo ako at nag-inat. Pinulot ko ang doctor's coat na nakalagay sa ibabaw ng sofa dito sa loob ng opisina. I tied my hair into a messy bun and got my phone before leaving the office. Maraming mga pasyente ang bumabati sa 'kin habang naglalakad patungong conference room. Tanging ngiti lang ang sinusukli ko sa kanila.

Tinignan ko ang aking pambisig na relo at napabuga ng hangin nang wala sa oras. 5 minutes before the meeting will start. Napailing na lang ako at dali-daling tumakbo patungong elevator. I pressed the button and patiently waited for it to open. Sumandal ako sa pader at kinuha ang cellphone mula sa bulsa ng aking coat.

Hindi ko mapigilan mapangisi habang pinapanood ang pag-ring nito. Adam is calling. Ano na naman kayang kailangan nito?

"Hey." I answered the call with a smile on my face.

"Bakit ba ang tagal mong sagutin ang tawag?" Irritation filled his voice.

Nang bumukas ang pinto ay agad akong pumasok. Binati ako ng mga nurse at ng dalawang pasyenteng nasa loob, nginitian ko lang ang mga ito at pumwesto sa sulok ng silid. I rested my head on the wall and answered Adam's question.

"Because I want to," I replied in an American accent. "What do you want?"

"I want to meet you right now."

Napailing ako. "I'm on my duty and I have a conference meeting. After the meeting, I have an operation and I have to do rounds after." Natahimik ang kabilang linya. "So tell me, how can I insert time to meet you?"

"You're such a harsh woman." I can imagine him rolling his eyes. "I have a business a meeting tomorrow and I'll be flying to Philippines later."

Ramdam ko ang pakabog ng aking dibdib nang sobrang lakas. Nang bumukas ang pinto ng elevator, tumingala ako upang tingnan kung anong floor na ito. Thank God na merong pa lang lalabas sa floor na 'to, nakalimutan ko yatang pundutin ang lapag ko kanina.

As I went out, walang lingon akong naglakad patungong conference room. Ano na naman kaya ang kailangan nila?

"Hey, Lunatic. Just wait for me in my office. I have to hang up." Hindi ko na ito hinintay na sumagot at agad na pinatayan ito ng tawag.

I entered the said room and roamed my eyes around. Kompleto na sila, pati ang mga board directors at mga officers ng hospital ay nandito. Including the CEO.

Tahimik akong naglakad sa isa sa mga upuan dito sa loob at nakinig sa usapan nila.

"Glad that you finally came, Dr. Reyes."

Forgetting the CEO's Son [COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon