Eva's Dropmomentjes - Korte verhalen

Nieuwe Huisgenoot

Weer een lekker lief nonsense verhaaltje. Gewoon omdat het kan. 

Eva en Wolfs werden op een vroege donderdagochtend wakker gebeld door Mechels. Ze hadden een nieuwe zaak. Eindelijk. Eva probeerde zo neutraal mogelijk te klinken, maar zodra ze had opgehangen gaf ze Wolfs een enthousiaste high five in de keuken. Hij glimlachte om haar enthousiasme. Het was inderdaad een hele tijd geleden dat ze een zaak hadden gehad. 

Eenmaal aangekomen op de plaats delict bespraken ze samen met de patholoog de vastgestelde feiten over het slachtoffer. Het slachtoffer, of beter gezegd lijk, lag met zijn onderbenen nog half in de slaapkamer. De rest van zijn lichaam lag op de grond in de badkamer. Waarschijnlijk was hij naar de deuropening van de badkamer gestrompeld, om zichzelf te verstoppen of een voorwerp te zoeken waarmee hij zichzelf kon verdedigen. De patholoog wijdde uit in ingewikkelde thermen en Eva verloor al snel haar interesse. Ze sloeg haar handen voor haar mond en geeuwde, terwijl ze zo onopvallend mogelijk de kamer rondkeek. 

De kamer was heel standaard ingericht met een tweepersoonsbed, nachtkastje, kledingkast en een bureautje met bureaustoel. Niets bijzonders. Toen ze klaar was met geeuwen, hoorde ze een vreemd geluid wat ze niet kon thuisbrengen. Ze liep weg van de Patholoog, het lijk en Wolfs om het geluid te kunnen lokaliseren. Wolfs zag wat Eva deed en stak zijn hand op naar de patholoog als teken dat hij stil moest zijn. Hij volgde Eva naar de plaats waar het geluid vandaan kwam.

Al snel kwamen ze uit bij de kledingkast. Ze wisselden een blik, Wolfs hield zijn hand op de deurknop en Eva richtte haar dienstwapen op de kastdeur. Wolfs bleef Eva aankijken en telde af in stilte. 3, 2, 1...

Hij zwaaide de deur open en Eva sprong naar achteren om de mogelijke verdachte onder schot te houden. Door de klap van de deur die uit het niets was opengetrokken klonk er een gestresst geritsel. Twee kleine lichtgroene ogen lichtten op. Binnen een seconde had Eva haar dienstwapen terug in haar holster hangen en haar armen uitgestrekt naar de schim met de groene ogen in de kast. Voorzichtig tilde ze het op en nam het in haar armen. Eva keek Wolfs verbaasd aan. Ze glimlachte om het wonder in haar armen en het feit dat ze Wolfs nog nooit zo verbaasd had zien kijken. 

'Mieuw' Klonk het zachtjes vanuit Eva's armen. 'Hoe lang zou ie daar al zitten, zonder zuurstof en water?' Vroeg ze bezorgd. Wolfs haalde zijn schouders op. 'Dierenambulance bellen?' 'Nee ben jij gek.' Eva drukte de kitten voorzichtig nog dichter tegen haar borst aan. 'Hij heeft warmte en liefde nodig, geen koud asiel met natte badkamertegels vol met hondenhaar.' Ze liep weg bij de kast richting de patholoog. Wolfs keek haar verbaasd na. De patholoog was uit nieuwsgierigheid opgestaan en streelde het kopje van de kitten zachtjes met zijn hand nog in de groene plastic handschoen. 'Wat een schatje.'  Vond de patholoog. 'Zijn we klaar hier?' Zei ze, meer dan dat ze het vroeg. De patholoog knikte. 'Oke, we wachtten op je telefoontje voor een volledig rapport.' En ze snelde de slaapkamer uit met de kitten dicht tegen haar borst aangedrukt.

Eva zat al in de auto met de kitten op schoot toen Wolfs instapte. Hij keek haar aan. Ze ontweek zijn blik en ging stug door met het zachtjes aaien van de kitten. 'Eef?' 'Mmm?' Bromde ze, al wetende wat Wolfs zou gaan zeggen. Hij sprak zachtjes en voorzichtig. 'We kunnen geen kitten in huis nemen Eva. We zijn amper thuis. Wat moet zo'n beestje nou in een leeg oud pension?' Ze keek hem aan. Voor de derde keer op deze vroege ochtend verbaasde ze hem. Ze had tranen in haar ogen. Eva van Dongen had tranen in haar ogen, omdat ze een kleine kwetsbare kitten had gevonden op de PD en hem niet mee naar huis mocht nemen. Het moest niet gekker worden.

 'Alsjeblieft Wolfs, hij is zo lief en alleen en hij heeft geen thuis meer. Wij hebben plaats genoeg.' Hij wendde zijn blik van haar af en keek naar de weg om vervolgens diep te zuchten. Wolfs staarde even in het niets en dacht na over wat Eva zojuist gezegd had. Het raakte haar echt, ze wilde dit. En waar ging het nou eigenlijk over. Het was maar een kitten. Een minimale impact op hun dagelijkse leven. Toch? Als het haar gelukkig maakte, dan was hij ook gelukkig. Soit. Hij startte de auto. 'Echt Wolfs?! Echt?!' Sprak ze blij. Zijn lange stilte zag zij aan voor een ja. Geen enthousiaste ja, maar het was een ja. Ze sloeg haar rechterarm extra beschermend om de kitten heen en leunde opzij om Wolfs een kus op zijn wang te drukken. 'Dankjewel Wolfs' fluisterde ze in zijn oor. Ze leunde terug en bleef hem aankijken, wachtend op een reactie. De eerste paar seconden vertrok hij geen spier. Toen keek hij haar toch even terug aan en gaf haar een snelle knipoog. Hij was akkoord.