Eva's Dropmomentjes - Korte verhalen

Puur

Een probeersel waarin ze gewoon op een normale prettige manier met elkaar communiceren (het kan dus wel mensen). Om vervolgens weer terug te vallen in oude gewoontes en schreeuwend aan elkaar duidelijk te maken wat ze nou eigenlijk van elkaar vinden. 

'Ik wil niet verstrikt raken in de sleur van het leven Wolfs.' Ze dacht even na. Samen liepen ze over de Sint Pietersberg. 'Ik wil rennen en schreeuwen en lachen, voelen dat ik leef en dingen doen die er toe doen. Voor de maatschappij. Voor de mensen waar ik om geef. Voor mijzelf.' De zon ging onder en het begon al kouder te worden. Eva dook iets verder weg in de kraag van haar jas en stak haar handen in haar jaszakken. Ze vervolgde haar zin. 'En gesprekken voeren die er toe doen. Niet steeds dingen blijven ontlopen en praten over fucking koetjes en kalfjes. Wat hebben we daar nou aan.' Wolfs glimlachte om Eva's gepassioneerde uitspraak. Zoals ze nu was, zo open en onbevangen, zo puur en vol van levenslust. Filosoferend over het leven, wat ze wilde, wat ze niet wilde. Het werkte aanstekelijk. Hij voelde zich gelijk zoveel jaren jonger als Eva zo gepassioneerd over het leven sprak en dat met notabene met hem deelde. 

Wolfs keek naar Eva's silhouette in de ondergaande zon. Hij hief zijn wijsvinger. 'Maar.' Sprak hij. 'O nee, meneer is het er weer eens niet mee eens.' Kaatste Eva terug, voordat ze hem überhaupt had laten uitspreken. Hij deed alsof hij haar niet gehoord had. 'Maar wat als elk gesprek betekenisvol moet zijn Eva. Dat zou ontzettend vermoeiend zijn. Er moeten verschillende niveaus op gebied van het gesprek zijn. Een gesprek met de buurvrouw over haar te dikke kat en onze discussies over welke afhaalchinees de beste is van Maastricht.' Eva glimlachte. Hij gaf met zijn hand verschillende hoogtes aan per onderwerp. 'De zin van het leven.' Hij viel even stil en vergat het laatste en voor hem hoogste level aan te duiden met zijn hand. 'En hoe het zit tussen jou en mij.' Ze keek hem aan en bleef stilstaan.  Er verscheen een grijns op haar gezicht. De dubbele betekenis van wat hij zojuist gezegd had drong tot haar door. Zij had tussen de zinnen door gefrustreerd aangegeven dat ze het beu was om wat er tussen hen speelde heen te blijven draaien, maar het niet concreet uitgesproken. Hij had dit tussen de zinnen door nu nogmaals benoemd. Hij keek haar aan, struikelde vervolgens over een losliggende steen zij ving hem op. Even keken ze elkaar diep in de ogen, totdat ze opschrokken van een zwerm vogels die op dat moment kwetterend de dichtstbijzijnde boom uitvlogen. Ze glimlachten beiden, blozend en genegen. Ze vervolgden hun weg. Het bleef even stil. Beide wetend dat ze het gesprek zo weer opnieuw op hetzelfde onderwerp moesten brengen. Beiden hadden ze immers net aangegeven dat ze wel klaar waren met rondjes draaien om dat onderwerp en elkaar. 'Wat zijn wij eigenlijk een stelletje ongelofelijke hypocrieten.' Besloot ze glimlachend. Ze liepen verder naar het uitzichtpunt. Vlak achter haar bleef Wolfs stilstaan. 'Je bent mooi als je puur bent.' Fluisterde hij in haar oor. 'Puur?' Vroeg ze lachend. 'Ja puur, gewoon Eva. Eerlijk, vol levenslust.' 

___

Ze stormde wat haar betreft precies op tijd de luisterzijde van de verhoorkamer in. Wolfs en Romeo verhoorden samen een van de verdachten uit hún zaak. Ja hún zaak, zonder haar erbij. Wolfs leunde naar Eva's mening veel te dichtbij het jonge grietje in de verhoor en sprak te zwoel haar richting uit. Eva stormde zo snel als ze de luisterzijde was ingestormd, de kleine ruimte weer uit en trok hardhandig de deur van de verhoorkamer open. Ze trok Wolfs grof aan zijn arm en sleurde hem de  verhoorkamer uit. Romeo keek hen verbaasd na. 'Euhmm Eva?!' Stamelde Romeo. Eva sloeg de deur achter zich dicht. Ze trok Wolfs een lege verhoorkamer in.  'GAAT IE LEKKER KLOOTZAK?' 'Eva doe normaal! Ik kreeg haar bijna aan het praten en nou flik je dit?!' 'Hing je lekker over haar heen? Kon je het zien?! OF HAD IK MISSCHIEN EVEN JE BRIL MOETEN MEENEMEN?' Hij sloeg tegen de muur. 'Je weet dat deze tactiek bij dat soort types het beste werkt!' 'Oooo en dan moet jij je maar automatisch verlagen naar dat soort types?!' Kwaad sloeg ze tegen zijn borst. 'Als je gelijk al ziet dat het zo'n type is, waarom neem je der dan niet gelijk mee naar huis? MEE DE SLAAPKAMER IN?!'  Ze schreeuwde. Ze was laaiend. Het gesprek wat ze aan het begin van de week samen gevoerd hadden, over OPEN naar elkaar zijn, leek des te meer de week vorderde, totaal vergeten. Door hem dan in ieder geval. Ze wachtte op een volgende stap, toenadering vanaf zijn kant. Maar er gebeurde niks. Helemaal niks. Ze werd er moedeloos van. En ontzettend kwaad bovendien. 

Ze eiste een verklaring. Het ene moment week hij niet van haar zijde, deden ze alles samen. En nu was hij zonder haar aan het verhoren en aan het flirten met een verdachte?! Hoe kon hij nu zo flirterig omgaan met zo'n jong meisje wat zichtbaar veel te ordi gekleed was, zo eentje die alleen maar aandacht wilde.  Zo een die  s'ochtends waarschijnlijk om 5 uur al op stond om alle zes lagen foundation met bijbehorende contour, blush, wenkbrauwpotlood, oogschaduw en mascara er vóór 8 uur op te kunnen krijgen. 

Er verscheen een grijns op zijn gezicht. 'Jij bent gewoon jaloers.' 'IK BEN VERDOMME NIET JALOERS, JIJ GEDRAAGT JE ALS EEN HITSIGE PUBER EN DAT OP HET WERK NOTABENE.' 'Zou je het liever hebben dat ik dat thuis deed dan?' Kaatste hij terug. 'VERDOMME WOLFS.' Ze sloeg hem in het gezicht. Hij greep naar z'n wang. 'Jeetje Eef! Wat is er met jou aan de hand! Je reageert echt veel te extreem. Ik doe gewoon m'n werk.' Ze snoof. 'Ik dacht dat jij wel begreep waarom ik zo zou reageren.' Sprak ze nu kalm, maar witheet van woede. Ze stormde de verhoorkamer uit en liet Wolfs verward met een gloeiende rode wang achter.

Na het verhoor te hebben afgerond, hij bleef op de achtergrond en liet Romeo het woord doen, liep hij de kantoortuin in. Eva zat op Marion's bureau en negeerde zijn binnenkomst. Er werd getrakteerd, bonbons. Eva's favoriet wist hij.  Alles met chocola was haar guilty pleasure. 'Wolfs welke wil jij?' Vroeg Marion. Ze ging rond met de doos vol bonbons. Hij keek Eva aan, die na enkele seconden nors terugkeek. Hij bleef Eva aankijken. 'Doe maar puur, dat zijn altijd de beste.' Er veranderde iets in haar ogen. Het was bijna niet te zien, maar hij zag het. Ze slikte. Hij was het niet vergeten. 

Een ode aan eerlijkheid en chocolade.