Eva's Dropmomentjes - Korte verhalen

Dialect

Ik dacht me te kunnen herinneren ooit ergens gelezen te hebben dat de pilot (testaflevering) van Flikken deels in dialect was opgenomen... Maar kan dit tekstueel helaas nergens terugvinden. Anyway deze herinnering en de frustratie vanwege het niet kunnen terugvinden van dit feitje, zorgde voor inspiratie van het volgende verhaaltje. Zelf kom ik niet uit Mestreech, dus mocht je nou wel uit Mestreech komen en tips hebben of foutjes ontdekken. Let me know in de comments!

Wolfs sloot het rapport en schoof het opzij. Hij was er wel klaar mee voor vandaag. Zo onopvallend mogelijk observeerde hij Eva, terwijl zij de laatste hand legde aan het dossier van die dag. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Het was al kwart voor 6 geweest. Maar haar tomeloze inzet op deze vrijdagmiddag weerhield haar er niet van om het dossier af te ronden voor het weekend. Hij keek naar hoe haar lange vingers gestaag door typten. Met zijn ogen volgde hij het patroon van haar zwarte leren jasje en keek naar bewonderend haar o zo kenmerkende zijaanzicht. Haar hoge paardenstaart met pony, scherpe kaaklijn, lippen getuit in opperste concentratie, rug recht, t-shirt met lage hals. Wolfs zou haar kunnen uittekenen met zijn ogen dicht. 

Hij kende zijn partner inmiddels door en door. Sportief, daadkrachtig en overtuigend, maar vaak ook ongeduldig. Altijd met een inzet van een volle 100%. Ambitieus, grondig, een echte workaholic. Maar op de goede momenten ook gevoelig en meelevend. Ze stond haar mannetje keer op keer, ging uitdagingen aan en liep niet weg voor haar problemen. Eva was sterk en soms moeilijk te doorgronden, maar dat maakte haar juist zo interessant. Ze fascineerde hem. Haar onvoorspelbare wispelturige gedrag, haar furieuze buien om iets kleins, de welgemeende tranen in haar ooghoeken als het onderwerp haar persoonlijk aanging. Of juist haar enthousiaste buien om de eenvoudigste dingen zoals bami, een nieuwe aanwijzing in de zaak, dat de zon weer scheen, of als hij chocomelk voor haar inschonk. 

De glimlach op zijn gezicht werd groter. Eva was zijn favoriete rechercheur. Zijn favoriete collega. Hell. Veel meer dan slechts een favoriet. Ze was de stoerste, de knapste, de leukste, de slimste, de liefste, de onhandigste, de snelste. Ze was de beste. Zij waren samen de beste. Zijn gedachten dwaalden af naar het moment vele jaren geleden toen hij haar dreigend gewaarschuwd had dat ze iets moest doen aan haar schietangst. Op dat moment had hij Eva in zijn woede en ook eigen angst -om haar kwijt te raken- heel eerlijk toegesproken. 'Dan ben je de beste partner die ik ooit gehad heb.' Daar was geen woord van gelogen. Ze had zijn uitspraak in al die jaren méér dan waargemaakt. Eva. Eva was geboren en getogen in Maastricht. Eva was- Wolfs schrok op uit zijn gedachten door de telefoon op Eva's bureau die luid rinkelend overging. Ze zuchtte, knakte haar vingers en nam vluchtig op. 'Met Eva.' 

Wolfs was alweer snel afgeleid. Eva was nog zoveel meer. Eva was-'Viv? Ben jij dat?' Sprak Eva opgewekt. 'Nou huur! Enne?' Wolfs schoot rechtop in zijn stoel en keek verbaasd Eva's kant uit. Wat had ze nou zojuist gezegd? 'Enne auch!' Gefocust luisterde Eva naar haar gesprekspartner. Ze schoot in de lach. 'Dat waor ech sjiek!' Sprak ze nu Maastrichts!? Hij rolde zijn bureaustoel Eva's richting uit om haar aan te kunnen kijken. Haar ogen vingen de zijne, verbijsterd keek hij haar aan. In al die jaren dat ze samengewerkt hadden, had ze nog nooit in dialect gesproken. Nog nooit! Hoogstens een klein woordje of het welbekende Haije. Verder niks. Hij wist niet eens dat ze het sprak. Dat ze het kon spreken. Vragend keek hij haar aan, hief zijn handen wanhopig in de lucht. Hoe kon het dat hij alles dacht te weten over Eva, maar dit soort dingen na al die jaren niet wist?! Ze keek hem lachend aan en duwde hem een stukje terug achteruit. 'Jong dat löp! Ich zèt ut in miene callepin.' Ze pakte haar agenda erbij en maakte een notitie. Opnieuw schoot ze in de lach. 'Zalle veer get pikke?' Afwachtend speelde ze met haar pen. 'Sjiek is miech dat. Tot astrein! Haije.' Ze legde de hoorn neer en schudde lachend haar hoofd. Wolfs stond op en trok zijn jas aan. 'Jij hebt mij heel wat uit te leggen Eva van Dongen.' 

Ze keek hem glimlachend aan. 'Hoezo dat? Ik ben geboren en getogen in Maastricht Wolfs. Of was meneer de Amsterdammer dat soms even vergeten?' Ook zij stond op en zette haar computer uit. Dat dossier zou ze vanavond op haar laptop wel verder afronden. 'Je had het me op z'n minst een keer kunnen vertellen, laten horen, misschien zelfs een beetje leren?' Hij dacht terug aan alle pijnlijke momenten dat hij onbeholpen in de supermarkt had gestaan en de caissière meerdere malen om herhaling had moeten vragen, omdat hij haar niet verstaan had. Ze liepen de trap af, het bureau uit. Eva keek vertedert naar zijn verontwaardigde gezicht. Ze vond het lief dat hij dacht haar door en door te kennen en vervolgens gepikeerd raakte als hij dingen over haar te weten kwam die hij nog niet wist. 

'Je bent nooit te oud om te leren Wolfs. Wat wil je weten?' Hij opende het autoportier en keek haar over het dak van de auto aan. 'Zeg iets liefs, om het goed te maken?' 'Oo dus nou heb ik ineens iets goed te maken?' Zei ze lachend. Hij was echt gepikeerd. 'Aa Eef kom op. Ik dacht dat ik je kende.' Sprak hij gefrustreerd. 'Dat doe je toch ook.' Antwoordde ze meelevend. 'Nou blijkbaar niet zo goed als ik dacht.' Sprak hij verontwaardigd. Ze liet haar armen rusten op het dak van de auto en keek hem lief aan. 'Is Iech haw vaan diech goed genoeg?' Ze knipoogde en liet zich zakken op de bijrijdersstoel. Blozend volgde hij haar voorbeeld. Hij startte de motor. Iech haw vaan diech had ze gezegd. Daar had hij geen tolk voor nodig.