Eva's Dropmomentjes - Korte verhalen

Zo sluw als een...

Ze hield niet van geweld. Sterker nog, ze was ervan overtuigd dat geweld geen oplossing was. In welke situatie dan ook. Als ze het al gebruikte, dan was dat meestal uit pure noodzaak. Namelijk uit zelfverdediging. Wanneer je Eva van Dongen echt flink kwaad maakte, kon ze pittig uit de hoek komen. Maar echt op en top gewelddadig was ze zeker niet én bovendien nooit geweest.

Eerder driftig of dreigend. Zoals het moment, waarop Wolfs peinzend met zijn warme kop koffie was weggelopen bij de koffieautomaat. En ze hem met hardhandige aanpak onverwachts klem had gezet, tegen de muur van het Politiebureau. De onbekende, de vreemdeling was zijn status toen nog geweest. Ook voor Eva. 

Tevens was het politiebureau momenteel nog een van de weinige locaties in Maastricht, die hij zonder navigatie had weten te vinden. Maar even tot rust komen met een welverdiende cafeïne boost tijdens zijn toenmalige hoofdpijndossier, had er niet ingezeten. 

Floris Wolfs, haar nieuwe partner, had haar al dagen mateloos geïrriteerd. Ziedend was ze geweest, toen ze erachter kwam dat hij haar buiten bepaalde werkzaamheden van hun zaak had gehouden. Wolfs was zich rot geschrokken van de kracht die zijn tengere jonge collega blijkbaar bezat, waarmee ze hem had klemgezet. Hem in het nauw gedreven had. Meer dan klaar voor de confrontatie.

'Moet ik nou van Marion horen, dat jij op de begrafenis van een slachtoffer was?!' Had ze hem briesend toegesproken. De koffie klotste over de rand. Met haar handen had ze zijn revers stevig vastgegrepen. Hij kon geen kant op. Geschrokken had hij zijn handen opgeheven, met een half oog op zijn koffiekopje, zijn mond vertrokken in een pijnlijke grimas. Maar al snel had hij zich in zijn kenmerkende sarcasme en nonchalance hersteld. 'Had je meegewild?'

*

De ruzie tussen Wolfs en Eva op de parkeerplaats was ook een kenmerkende situatie, betreffende hoe Eva reageerde als haar emoties werden bespeeld. Daar hield ze niet van. Schreeuwend was ze Wolfs aangevlogen, terwijl ze meervoudig en hardhandig tegen zijn borst had getimmerd. Achteraf lag er in die handeling juist een bevestiging van haar gevoelens voor de man tegenover haar. Hoe ze hem letterlijk probeerde weg te duwen, weg te slaan. Alles om haar gevoelens voor hem te ontkennen, uit de weg te gaan. Iets wat weinig zin had. Want die gevoelens die waren er al. Ruim en breed. 

Verder hield ze het door de jaren heen best netjes. Af en toe een arrestatie die ietwat uit de hand liep. Maar geen buitenproportioneel gedrag. Ook niet jegens Wolfs. Door de jaren heen leerden ze ruzie te maken, net zoals dat ze elkaar meer en meer leerden te waarderen. 

*

Bij het verhoren van een jongeman op straat, had Wolfs gedreigd met geweld, als deze hen niet zou voorzien van de informatie die hij bezat. Allesbehalve volgens de regels natuurlijk. Maar niet meer dan een kenmerkende uitspraak voor Wolfs. Echter was het Eva die de vuistslag uitdeelde, die de jongeman met een bloedneus en blauwe kaak achterliet. Haar partner had haar een belerende blik toegeworpen, ook al zou hijzelf precies hetzelfde hebben gedaan. En dat wist zij ook. Net zoals ze wist, dat de jongeman hen nu wel zou voorzien van de antwoorden op hun vragen. Triomfantelijk had ze Wolfs aangekeken. 

*

Nu stonden ze opnieuw voor eenzelfde keuze. Hoewel een keuze, de beslissing was angstaanjagend snel gemaakt. En had ditmaal niets, maar dan ook niets met informatie inwinnen te maken. Maar wel alles met emoties. En dat laatste was nou net iets, waar de twee rechercheurs meer dan eens van overliepen.

Na een chaotische dag als deze, hadden ze behoefte aan rust. In stilte vierden ze samen het feit dat het bezoek van een zekere president, door hun acties, rumoerig maar redelijk positief was afgelopen. Ze bevonden zich in een afgelegen restaurant, met maar weinig andere gasten. De kraaien die af en toe stukjes stokbrood stalen op het terras, krasten luid. Het weerhield het rechercheduo niet van een zowel beladen als luchtig gesprek. Een eerlijk gesprek, over de gebeurtenissen van deze vreemde dag, waarbij de nodige toenadering voor hen beiden heel natuurlijk aanvoelde.