Eva's Dropmomentjes - Korte verhalen

Blind Vertrouwen

Vanuit haar gehurkte positie had ze hem lichtelijk misprijzend aangekeken, maar was na een moment van aarzeling toch opgestaan en had hem een hand gegeven. Het leek haar verstandiger, zeker nu met haar nieuwe leidinggevende, om niet gelijk een scène te creëren. En al helemaal niet op de plaats delict. Onder de handen die al schuddend contact met elkaar maakten, bevond zich een verkoold lijk. Toepasselijk vond Eva, voor een eerste ontmoeting betreffende een samenwerking, waar ze zelf weinig tot geen heil in zag. 

De manier waarop hij liep, zijn houding tegenover de mensen die ze ondervroegen, hoe hij zich kleedde, en het feit dat hij in conclusies dacht in plaats van theorieën, vormde een grote optelsom aan irritaties. Ze kon het dan ook niet laten, om hem zo nu en dan een aantal kribbige opmerkingen naar zijn hoofd te slingeren. De samenwerking tussen Ferdi van Dam en Eva van Dongen verliep tot nu toe allesbehalve soepel.

*

Frieda Mechels, hun nieuwe leidinggevende, stormde met een snelheid, waarop ze eenvoudig winnaar zou kunnen worden van de eerste de beste wedstrijd snelwandelen, de kantoortuin in. Zonder haar collega's ook maar een blik waardig te gunnen, dreunde ze haar bevel op. 'Van Dongen, Van Dam! M'n kamer!' Eva en Ferdi stoven op, en volgden hun leidinggevende gedwee richting de kleinere kantoorruimte. 

'In het nieuws! Op de radio!' Hardhandig en met veel lawaai, smeet mevrouw Mechels haar zwart lederen aktetas neer op het bureau. Haar luide stemgeluid ging door merg en been. Mechels trok een verbeten gezicht. 'Inval in gokloods. En ik weet van niets!' Eva fronste haar wenkbrauwen. Hoezo wist Mechels niets van die inval?

*

Met zelfverzekerde passen betrad hij de bekende donkergrijze traptreden van het Politiebureau. Kort checkte hij nog even of zijn manchetknopen netjes waren dichtgeknoopt. En of de mouwen van zijn overhemd, gelijkmatig aansloten op de mouwen van zijn lichtgrijze colbert. Hij betrapte zichzelf op lichte zenuwen in zijn onderbuik, en streek geruststellend de lichtblauwe stof glad. Met zijn kenmerkende kuchje en het tikken van de hak van zijn laars kondigde hij zijn aankomst in de kantoortuin aan. 

*

'Toen ik hier aankwam, kreeg ik een microfoon van L1 onder mijn neus. En ik wist net zoveel als die verslaggever!' Riep mevrouw Mechels, duidelijk overstuur. 

*

Geschrokken keek hij op van de hevige kreten die uit Flamand's kantoor leken te komen. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en wist dankzij de openstaande deur, Eva's silhouette te onderscheiden. Hij zette een pas naar voren, maar werd tegengehouden door een collega die hem passeerde. 'Dat zou ik niet doen als ik jou was. Problemen met de pers.' Wist zijn geüniformeerde collega hem te vertellen.

'Barry. Goed je weer te zien man.' Hij ontving een vriendschappelijke klap op zijn schouder. Barry volgde zijn blik richting de openstaande kantoordeur. 'Ik zou maar even een kopje koffie halen als ik jou was. Dat duurt nog wel effe. Loop anders even met me mee. We hadden vanochtend een doorrijder in zo'n klassieke auto. Daar weet jij wel het een en ander vanaf toch?' Wolfs wierp nog een laatste blik op de openstaande deur, waar opnieuw een hevige stroom aan woorden uitbulderde. 'Oldtimers.' Verbeterde hij Barry. 'Ja precies, die ja!'

*

Eva keek Ferdi met open mond aan. Hij keek schichtig terug. 'Waarom hebben jullie mij niet gebeld?' Vroeg Mechels nu op een ietwat kalmere toon. 'Ik dacht dat jij zei dat ik meteen de piket officier moest bellen.' Stamelde Ferdi richting Eva. Zijn collega in kwestie knipperde onophoudelijk met haar ogen, om de fout die ze zonder haar weten begaan waren, te kunnen verwerken. 

Wat had zij zich óngelofelijk in deze man vergist. Als je al niet capabel genoeg was om telefonisch op de juiste manier toestemming te vragen voor een inval. Hoe was je dan in hemelsnaam opgeklommen tot een functie als zijnde Brigadier?