His Greatest Battle In Life {Completed}

Chapter 14

Freya Nicole

Anim na buwan. Anim na buwan na ako dito sa pilipinas pero sa bawat pagdaan ng minuto, oras, araw, hanggang maging buwan ay naging malungkot ang buhay ko. It was like I'm in the dark and never find the light. I feel alone since the day he never showed up.

Natanggap ko yung sulat niya noon. My heart clenched painfully. Sana hindi ko na ginawa pa yung kapilyuhan ko. Shuta! Cole na sayo na nga pinakawalan mo pa. Huminga ako ng malalim at muling nilabas yung sulat niya. I kept it for the past months. I sit down on the side of my bed and open the letter. My eyes heated as I read again his letter.

Dear Cole,

You make me smile in all things. Thank you for being my bestfriend. Thank u for all the things you've done on me. Salamat sa lahat lahat. I'm sorry if I have to leave you. I'm sorry if aalis ako ng hindi nag papaalam. I just have to find myself Cole. Babalik rin ako kapag ayos na ako. Always take care and maging masaya ka sa piling niya.

Leonard,

Sa naka lipas na limang buwan walang araw na hindi ko binabasa ang sulat niya. Lagi akong umiiyak dahil sa pangungulila sa kanya. Pinunasan ko ang mga luhang naglandas sa pisngi ko at huminga ng malalim. Binuksan ko ang cp ko at unang bumungad sa akin ang mukha ni Leon. Kuha ito noong nakaraang taon.

Binuksan ko ang messages ko at clinick ang text ko kay Leon. Lagi akong nag tetext at tumatawag sakanya pero wala akong nakukuhang sagot. Tinanong ko kina Mark kung nag palit ba siya ng number pero hindi naman daw. Huminga ako ng malalim at pumikit.

I want to give up but something is pushing me not to do it. I am tired, really. I want to free my self from the dark room and want to see the light. But the question is, how can I see the light when that light is not here beside me and nowhere to be found. I want to feel his love and care. I want to feel his touch and kisses. I want to feel his hugs. I want to find him but eventually, I don't know where will I find him.

I wiped the tears rolling down on the side of my eyes. I sigh heavily and hug my pillow. Nakakainis! gusto ko siyang makita at mayakap sabay sabing mahal na mahal ko siya, hindi bilang isang kaibigan kundi higit pa sa kaibigan. Hindi ako sanay na hindi siya nakaka usap. Sobrang miss na miss ko na siya.

Pumikit ako hanggang sa nag patangay na ako sa dilim. Another day without him is like a nightmare. Sana sa muling pag kikita namin ay hindi magbabago ang nararamdaman niya sa akin. Sana mahal parin niya ako dahil ako.... hinding hindi iyon magbabago. Kung may mag babago man, yun ay mas lalo ko siyang mamahalin at ipaparamdam sakanya na hindi ko siya iiwan.

Leonard Chester

Anim na buwan na ako dito sa Paris at masasabi kong naging masaya ang takbo ng buhay ko sa mga nag daang buwan. Sa nakalipas na dalawang buwan ay naging miserable ang buhay ko. She's always texting and calling me until now but I didn't answer one of them.

"Leonard! Your here! " napatingin ako sa tumawag sa akin. Lumapit siya sa table ko at naupo sa harapan ko. I'm in a seafood restaurant by the way.

"Alone? " nakangiti niyang sabi. Tumango ako sakanya at ngumiti. By the way shes Nathalia Kaufran. Thalia for short. She's a half british and filipino. Nakilala ko siya sa isang project dito sa Paris hanggang sa naging mag kaibigan kami. She's nice and supportive friend.