Glitch (Jenlisa Fanfiction/Tagalog) ✔

Chapter Twenty-Three

Nakadating na kami kanina sa HQ at ramdam ng mga tao doon sa loob ang tension naming dalawa ni Master Nagkabangayan din kami sa hinanakit sa isa't-isa at ito naman ako nasapak niya for the second time of my life.

Am i really a failure?

Tsaka baka niya pa kailangan idamay si Jennie, Dad and Mom sa usapan eh patay na sila. How dare he.

Ngayon ay naglalakad na kaming tatlo ni Nancy at Kuya Tae papunta sa VIP room ko.

"Sabi ko naman sa iyo na huwag na huwag mong papatulan si Master. Tignan mo ang nagyari sa iyo." Sabi ni Kuya.

"Hindi niya dapat pa din sinabi iyon. Alam mo ba na ayokong pinag-uusapan ng ganon si Mom and Dad dahil parang binabastos niya na sila. Parang wala silang malaking naiaambag sa kompanya na ito kung makaasta siya. Alam mo kung buhay sila hindi siya ang magpapatakbo nito kung hindi si Mom at Dad."

Natahimik kaming tatlo at ang yabag lang ng paa namin ang naririnig sa marbled na floor ng VIP First Class Floor. Dumaan kami ng lounge at kakaunti lang tao doon. As usual mas gusto nilang mag spend ng oras nila sa room nila kaysa makihalubilo. Ganyan kami tinuruan dito.

I saw myself in the glass mirror and i looked like shit. May dugo padin ang mukha ko at mukhang natuyot na. Wala na din akong balak tanggalin ito dahil pagkapasok ko ay gusto ko lang humilata sa kama at tumitig sa kawalan. I didn't even dare to unbuckle my armor dahil nga I'm fully drained.

Umiling nalang ako. Pilit kong kinakalimutan ang pangyayari kanina pero hindi ko magawa.

Jennie, kung alam ko lang hindi ko na itinuloy ito. Mas mahalaga ang kapakanan mo kaysa sa iba. I'm a coward. I'm sorry hindi kita nailigtas.

The scanner scanned my hand at bumukas ang pinto papunta sa kwarto ko. Akmang papasok ang dalawa pero pinigilan ko sila at tinitigan nalang. They're both looking at me with sympathy and i don't really like it.

"Don't bother talking to me." And with that sumara ang pinto.

I sighed and laid my head on the metallic door. Hindi ko na namamalayan sobrang sakit na  pala at umiiyak na ako. Hindi parin maalis sa dibdib ko ang kirot dahil sa pagkamatay ni Jennie.

Bubuo pa kami ng pamilya. Magtatapos pa siya ng pagaaral niya and I'm going to make her happy for the rest of our lives pero bigla nalang siya kinuha sa akin. Ang unfair! Bakit ba lahat ng mga mahal ko sa buhay kinukuha sa akin? Kulang nalang kunin niya nalang  talaga ang lahat  at wala ng itira! Pagod na pagod na ako.

"I miss you, Nini."

I suddenly blurted out at patuloy ang paglabas ng mga luha sa mata ko. Pumapatak na ito sa tiles and I didn't bother to turn on the lights. Madaling araw palang kasi ay medyo may liwanag na sa malaking glass windows ng studio type kong room.

I unlocked my armor and dropped it elsewhere. Wala akong pakielam kung matintahan pa ng dugo ang kung anong bagay dito. I'm exhausted and mentally drained. Ramdam  ko pa din ang sakit ng pagkasapak sa akin ni Master kanina.

"If you're just alive siguro magagalit ka."

I flopped on my bed at tumitig sa ceiling. What did i do to deserve this? Kailangan ba lagi akon nasasaktan? Kailangan ba lagi silang nawawala? Bakit? Ano ba ang nagawa ko para masaktan ako ng ganito?

Madami dami na din ang lumalabas na luha at hindi ko alam kung paano pa ito titigil. So, ganito pala ang feeling na ma-witness mo kung paano namatay ang pinakamamahal mo.

How about Mom and Dad? Ganito din kaya ang naramdaman nila? Did theu even care and thought about us when they are about to die? Of course they were.