The Death of Dreams (Frankiana)

Chapter 2

Franki's POV

FLASHBACK

I always love travelling since I was younger but I decided to stay here in the Philippines for good because I certainly did fell inlove with the country, especially people's hospitality. I've been here for 3 years and natutunan ko narin ang language nila.

I came here to be a professional photographer. People told me so many times why in the Philippines where there is less opportunity unlike in other countries, and I told them that being recognized in this type of art or profession isn't how good you are or where you came from. It is how you surround yourself of everything beautiful, and it is not the things that are eye catching. These are the ones that captures the heart.

No one believed in me but I didn't care, this is what I love to do.

Today, I took a beautiful girl's picture twice without her permission. I printed these two pictures and pasted it on my wall together with the other pictures I took before, just to keep some good memories. Then I wrote a caption above her pictures. It says: Pretty captures the eyes but beauty captures the heart. Hello Diana, you captured a heart today.

EOFB

Andito ulit ako sa same park where I met her, still expecting that I would see her today. Same place,same time. Kahit nga di ako naniniwala sa swerte at mga horoscope sinunod ko nalang yung bilin. Nagsuot ako ng red kasi lucky daw, at hindi nga ako nagkamali kasi andito ulit sya. Pero parang today is not her lucky day.

Kaya nilapitan ko sya agad at tinabihan sa bench. Nakayuko lang sya habang gamit ang phone nya na hindi naman sa pakialamera ako ah, 5% nalang ang battery life nya. At ang laki naman ng bagnya.

"Naglayas ka?." I asked her kaya napalingon sya sakin.

"Ikaw na naman?. Alam mo, ang malas malas ko na ngayong araw na'to sumulpot ka pa. Asan na yung picture ko? Dinelete mo na?."

"Hmm we can say that. By the way, Franki--Diana, right?." I said offering my hand pero di nya to tinanggap kaya binaba ko nalang.

"Ano ba talagang kailan mo sakin?."

"Parang mas kailangan mo pa nga ako eh, anong nangyari sayo?. You ran away from home?."

"It's none of your business." Taray naman.

"Alam mo, I was kinda' expecting na makita ka ulit ngayon. Eto nga oh, kahit ayaw ko naman maniwala sa horoscopes na yan nagpula talaga ako."

"At bakit mo naman gugustuhing makita ako aber?."

"Kasi yung picture mo nakita ng boss ko kahapon and gusto niya na hanapin kita to ask you to be our model. Para ma feature karin sa magazine company na pinagtatrabahuhan ko. Sige na Diana please, pumayag ka naaa." I held her arm.

"Ayoko."

"Diana this is a lifetime opportunity. Ayaw mo nun?. Ganda mo lang ang puhunan."

"Hindi ako maganda."

"Maganda ka and your eyes, parang nangungusap. You're a natural born model. What's your work ba?."

"Wala akong trabaho?."

"Unemployed?."

"Oo."

"You know, masyado nang naghihirap ang Phillipines. Please pumayag kana para makatulong ka sa pagtaas ng employment rate dito."

"At talagang siningit mo talaga yan?. Alam mo Franki, kahit anong sabihin mo, hinding hindi ako papayag." Nang biglang bumuhos ang malakas na ulan.

Tumayo ako at hinarap sya.

"Wala kang matutuluyan diba?. Sige, patitirahin kita sa apartment ko hanggang sa kumita ka na."

"Bakit ko naman gagawin yun?. Mamamatay nako sa gutom dito kaysa makasama ka sa iisang bubong. At ayoko sayo, napakaoportunista mo. Siguro tibo ka ano?. Kahapon ka pa eh, una kinuhanan mo ko ng litrato tapos ngayon patitirahin moko kasama ka?."

"Isipin mo na kung anong gusto mong isipin, okay lang. Wala namang masama sa pagiging tibo eh."

"So tibo ka nga?."

"Gaga hindi. Ano ba?. Tinutulungan ka na nga eh at saka basang basa na tayo oh, ayokong magkasakit. May trabaho pako bukas--"

"Sinabi ko na kasi sayong ayoko, bakit ba ang tigas ng ulo mo?." At dahil ayaw nya parin, hinablot ko ang bag nya na nasa bench sabay takbo papunta sa kotse ko. Grabe ang bigat pala nito. Nilagay ko sa passenger's seat ang bag  at nilock ang pinto.

"Franki--ano ba?. Buksan mo ang pinto!."

"Pumasok ka sa likod, bukas yan."

Agad naman sya at umupo.

"Isara muna ang pinto kasi nababasa ang loob." Sinunod nya naman."

"Oh ano?. Iabot mo na nga sakin yan."

"Eto na oh. Fasten your seatbelt Diana haha." Sabay patakbo ng kotse kaya wala na syang nagawa. Akala mo ha, hindi mo ko maiisahan Diana. Kapag gusto mo ang isang bagay, dapat madiskarte kalang makukuha mo yan.

Pagdating namin sa apartment, dala dala ko parin ang bag nya kaya panay sunod din sya sakin.

"So, welcome to my humble home Diana. Andun yung CR, magbihis ka."

"Alam mo bang pwede kitang kasuhan ng kidnapping?."

"I know and alam ko na you wouldn't do that. Kapag ganito siguro itsura ng kidnapper, talagang sasama ka." Sabay pacute ko pa.

"You're so full of yourself. Mas maganda pa si Kiray sayo."

"Ay wala akong laban dun haha ibang klase beauty nun eh. Magbihis ka na nga."

"Oo na eto na."

Pagkatapos naming magbihis, kumain narin kami. At maraming tao ang nasasarapan sa luto ko ng adobo, ito lang atang babaeng to ang hindi.

"So, Diana--ano bang work mo before."

"Chef."

"Talaga?. So masarap ka palang magluto?."

"Dati."

"Imposible. Ano yun?. Dati magaling ka tapos ngayon hindi na?. Hindi naman nawawala yung skills mo eh."

"I can cook, but I can't taste food anymore. It's a condition called Ageusia. You know, important sa pagluluto ang panlasa."

"Kaya pala. Actually, you're the first person na nakilala kong hindi nasarapan sa luto ko eh. Is that why wala kang trabaho ngayon?. You really loved cooking na parang sobrang hirap ihanap ng ibang trabaho. Pero wala namang imposible Diana eh, malay mo baka maitawid mo pa yan."

"Papano nga?. Eh ganito na nga yung sitwasyon. Mahal ko ang pagluluto pero hindi ko na kaya."

"Kaya mo yan, maniwala ka lang. Mahal mo?. Pwes, hahanapan natin yan ng paraan. Ako nga eh, kahit ngayon wala din namang naniniwala sa kakayahan ko as a photographer. And for the first time, nagustuhan ni Boss ang kuha ko. I think you captured his heart. Alam mo, actually bagay kayo."

"Love life?. Sakit lang sa ulo yan. Siguro nga, dapat tulungan nalang muna kita dyan sa trabaho mo. Ayoko namang mamatay din yang pangarap mo katulad ng nangyari sakin."

"Diana, your dream isn't dead. It's just sleeping. Maybe hindi mo pa nakikita ang paraan para gisingin ito, but I know in the right time, it will be yours again. Just believe." And she just looked at me appreciatively as she mouthed THANK YOU.