Faded Memories

CHAPTER 15

Oo na
Gab's POV

Agad akong lumapit sakaniya dahil sa sinabi niya.

"Your a good girl" He chuckled and pinch my cheeks.

Hindi ko alam kung bakit niya ako pinalapit.

Napaurong ako ng inilapit niya ang mukha niya saakin.

"Konti nalang iisipin ko talaga ng gusto mo yung pangalawang choice at nagpapakipot ka lang" He smirked at me.

Naramdaman ko ang pag init ng mukha ko pero until until rin akong lumapit sakaniya.

Ngumiti siya at sinimulang punasan ang ilong ko.

"The blood are already dry" Wika niya saka dahan dahang nilinis ang mga na tuyong dugo.

I just look at him habang ginagawa yun.

"I'm really sorry about your nose" He said.

"Okay lang hindi naman nakakamatay yan" I answer.

"Do you still remember what you told me? " Taming niya. In isip ko muna kung ano doon.

"What? " I asked.

"That people are like the darkness and the light are their memories and because of that they have a reason continue to do hard on life" He said.

Duon ko naalala yung sinabi ko sakaniya nung gabing hinalikan niya ako.

Nag init ang mukha ko ng maisip ang nangyari non.

"What about it?" Tanong ko para malihis ko ang iniisip ko.

"What if those light fade one day? What if those light suddenly turn off? What would happen to the darkness?" Taning niya.

Natigil din ako sa tanong niya.
'What of those memories suddenly fade and be forgotten' yun agad ang pumasok sa utak ko sa sinabi niya.

Tinignan ko siya saka nginitian.

"That's the reason why there are a person who stop fighting" I answer.

Yun lang naisagot ko sa taning niya.
I don't know what's the answer myself.

"Do you believe that memories can fade? " Tanong ko sakaniya.

Ngumiti siya at tinigil ang ginagawa.
Tinignan niya ako ng maigi bago sumagot.

"I don't" Wika niya "Person can be forgotten pero para saakin yung mga ala ala hindi mawawala yun. Pwede itong hindi madalas naalala pero hindi ako naniniwala na pwede itong mawala. " Sagot niya.

I smiled at him. He has a great point about it.

I don't expect na may ganyan din siyang naiisipin akala ko kasi puro kalokohan lang yung nasa isip niya.

Naalala ko yung binili kong chips at beer kaya agad kong nilabas it on at inabot sakaniya.

"I don't like girls that drink" He said.

Tinignan ko lang siya. Hindi ko alam kung bakit kinabahan ako sa sinabi niya.

"Then you hate me now" Yun lang ang nasabi ko.

Hindi ko nagawa ng tignan siya dahil nalulungkot ako sa sinabi niya.

"Kahit naman mag lasing ka sa harap ko hindi ko parin magawang kainisan ka" He said.

Napalingon ako sa sinabi niya.

"My ideal girl is the one who is a model type. Yung morena, sexy, maganda, matangkad, yung mahinhin, mabait, saka babaeng babae" he said.

I look at my self while he say this words.

I have pale skin, I'm not that sexy, hindi rin ako kagandahan, Im not that tall, hindi naman ako mahinhin muntik ko na nga ng basagin mukha niya kanina, tinarayan ko nga siya agad nung nag kita kami, at hindi ako babaeng babae kumilos, hindi nga ako mahilig mag dress.

All of it is opposite on mine. Napangiwi ako sa naisip ko.

"Don't compare yourself to those. Kasi kahit aning kabaligtaran mo sa mga yun, I still can't help to fall in love with you" He said kaya napalingon ako.

My heart is beating so fast. What is happening with me.

Hindi ako makapagsalita.

"And I'm also hoping that you feel the same way" He started to come close to me.

Hindi ako nakagalaw. I just wait on what will happen next and close my eyes.

And everything just fade. Ang tanging naramdaman ko lang ay ang lamb of ng labi niya.

His kiss is slow and it teasing mine.

Bahagya niyang inilayo ang labi niya pero nararamdaman ko parin ang nakadikit niyang noo sa noo ko.

"Do you feel the same way as mine? " Tanong niya.

Hindi ko magawang sumagot ng maayos.

Kusang tumango ang ulo ko sa tanong niya.

"I can hear anything" Pang aasar niya kahit na alam kong naintindihan niya naman.

"Oo na" Natatawang sagot ko.

Ngumiti lang siya at muli akong siniil ng maiinit na halik.

"I love you Love" He whispered in my ears when he hugged me tight.

"I love you too Love" Sagot ko saka niyakap siya ng mas mahigpit.

It feels good to say what I really felt on him.

I'm afraid to love someone. I'm afraid to let someone broke me again. But his presence makes all of those fear to replace with trust and sincerity of his feelings.

I love him and now I'm thinking if what I felt before was a true love.

Love is a twin of hurt. I must learn to trust and love Zack to conquer those hurt and struggle that might come to our relationship.

He drove me back to the school.
It's already 4 am nang ihatid niya ako kaya bukas na ang school.

Naging matagal din ang kwentuhan namin magdamag dahil pareho naming ayaw umuwi.

At the same time hindi ko rin alam kung saan ako pupunta dahil nasaraduhan na ako ng dorm.

He walked me back to my dorm.

"Pagbalik mo sa dorm magpahinga ka na" I said.

He didn't let go of my hands kaya hindi mawala ang ngiti sa labi ko.

Hindi siya sumagot pero tumango lang siya. Hindi niya binitawan ang kamay ko kahit nasa tapat na ako ng pinto ng dorm.

"Eat breakfast before okay" I said.

Tumango muli siya saakin.

"Papasok nako. " Pag papaalam ko sakaniya.

Hindi siya sumagot pero hinila niya ako para yakapin.

Natawa ako sa ginawa niya pero niyakap ko rin siya pabalik.

"I finally with the girl I love" Bulong niya saakin habang naka yakap.

"Sleep well" He said and kiss my forehead.

Kumaway muna ako sakaniya bago pumasok sa loob.

Napangiti ako nang maalala kung gaano siya ka sweet.

Bad boy with a sweet personality, natawa ako sa naisip ko.

Nag shower muna ako bago nagpahinga.

Since Saturday ngayon at walang klase ay okay lang na matulog ako buong araw.

Hindi nawala ang ngiti ko hanggang sa maka tulog ako.