Faded Memories

CHAPTER 36

Paglimot

Gab's POV

Hindi ko na alam kung paano ipapaliwanag ang sakit na nararamdaman ko sa pagkirot ng ulo ko pero mas hindi ko alam kung paano ipapaliwanag ang sakit ng puso ko.

Kahit anong pilit nain ay lahat ay may katapusan, hindi paglaban ang laging sagot sa tagumpay. Minsan ay pagsuko at pagtanggap sa pagkatalo ang naging sagot para matigil na ang sakit na nararamdaman ko.

Sa pagdilat ko ay puting paligid agad ang nakita ko. Nasa langit naba ako? Halos matawa ako sa naisip ko.

If I'm already here this might be fine.

"Gab" narinig ko ang tinig ni Sophie sa gilid ko.

Binalingan ko siya ng tingin. Kitang kita sa mukha niya ang pag aalala at malaki narin ang eye bags niya.

Nanatili akong tahimik at tinignan lang siya habang nagkukumahog sa harap ko.

"Are you okay? May masakit ba sayo? Tatawag ako ng doktor"  agad akong bumangon at hinawakan ang kamay niya.

"I'm fine" wika ko

"I'm glad you are" mahigpit niya akong niyakap at hinagod ang buhok ko.

Napangiti ako sa ginawa niya.

"You've been asleep for 3 days straight and I'm worrying on you" wika niya at niyakap muli ako nang mahigpit.

Agad na nabaling ang tingin ko sa pagbukas ng pinto. Hindi ko alam pero parang ayoko siyang tignan ng diretso.

Nakita ko kung paano nanlaki ang mata niya nang nakutang gising na ako. Agad niya ring binaba ang dala niya at mabilis na lumapit saakin.

Hindi ako nagsalita at seryoso lang ang tingin sakaniya at hindi nagpahalata ng kahit anong emosyon.

I'm so tired to stay, I'm so tired to explain and express what I feel. Ang tanging nararamdaman ko lang ngayon ay sakit.

"Your awake" puno ng pag asa ang tono niya pero nanatili akong tahimik.

Humiwalay ng yakap saakin si Sophie kaya agad akong niyakap ni Zack. Tanging pagkabiyak lang ng puso ko ang naramdaman ko sa ginawa niya.

Hindi ako gumalaw at hindi siya niyakap pabalik.

"Finally, I miss you" wika niya.

Sapilitan akong umalais sa yakap niya at nang tagumapay kong nagawa ay hinawakan ang dulo ng damit ni Sophie.

"Who are you" walang emosyon ang tono ko. 

The curiosity run toward his expression.

"Gab, hindi mo siya maalala?" tanong ni Phie agad akong umiling. Nagtinginan silang dalawa bago lumapit si Sophie sakaniya at may sinabi.

"Ok, I'll be back" sabi nito at sinulayapan muna ako ng tingin bago tuluyang umalis.

Sa ngayon gusto ko lang itanggi sa sarili ko kung sno siya, I want to forget him so bad at ang tanging gusto ko lang ay hindi siya ilagay sa sistema ko para magawa ng mabilis iyon.

"What happen?" tanong niya saakin.

"I don't remember him" yumuko ako at iniwasan siya ng tingin.

"Kilala kita Gab, you cannot fool me" wika niya.

Tinaas ko ang tingin ko sakaniya saka nagsalita.

"Being stranger on him is the best way to forget what I feel Phie" wika ko.

Umupo siya sa kama ko at hinarap ako.

"Naalala ka na niya Gab. Can't you let him?' wika niya. 

"Phie, I'm sorry. I'm so tired to fight, I'm so tired to love, I'm so tired to give." wika ko

Tumango siya at niyakap ako.

"I know, I'm sorry" wika niya.

Bukas ang pinto at nagmamadaling pumasok si Zack kasama ang doktor.

Kumapit ako kay Phie para ma-occupy niya ang tabi ko at hindi tumabi saakin si Zack.

"She doesn't remember him?" tanong ng doktor saka tinuro si Zack.

"Yes doc" sagot ni Sophie.

"How about other hija?" tanong ng doktor saakin.

"I remember Sophie and Xandra and Ali, I guess" wika ko. I'm sorry on lying doc.

Tumango ang doktor at umayos ng tayo. " In my observation this is selective amnesia, because of brain injury on her last accident this what happen. Madalas ang cases ng selective amnesia ay kung gustong kalimutan ng tao ang isang pangyayari or a specific person" wika ng lalaking doktor.

I think he's just several years older than me at hindi maiitatangi ang taglay niyang kakisigan.

Hindi ako nagsalita at nanatiling tahmik habang kinakausap nila ang doktor. 

Umurong ako para hindi madikit ang katawan ko sa balat niya, I want to keep distance dahil natatakot akong may maramdaman sa pagdikit namin.

"This is what it feel" wika niya habang nakatingin saakin. "Ganto pala yung naramdaman mo nung hindi kita maalala" 

Hindi ako nagsalita at tumingin lang sa bintana, wala si Sophie nang magising ako at si Zack lang ang nandito.

"Kung ganito pala kasakit, hindi ko alam kung paano mo nakaya. I don't know what to do, sana pala nung nakausap kita nang araw na iyon ay pinilit kong alalahanin" pinilit kong labanan ang nararamdaman ko. Ayokong magpadala sa mga sinasabi niya.

He's word could not heal what he broke, and it will never be answer on what he said.

Araw araw siyang bumibisita saakin at madalas siyang nagbanatay saakin.

Nakita ko siyang tinitignan ako. Nagpaalam ako sa doktor ko na kausap ko, ngumiti ako ng kumaway siya saakin.

Naglakad ako pabalik sa ward ko at hindi siya pinansin. Hindi ko siya kinakausap unless I want something at wala si Phie. I know I'm being harsh pero hindi ko magawang magalit sa sarili ko.

"What are you talking about?" tanong niya saakin nang makabalik ako sa ward.

Hindi ako sumagot sakaniya at inayos lang ang bulaklak na mula kay Xandra.

"Do you like him?" tanong niya saakin

"Paki alam mo?" iritadong wika ko sakaniya "Kung may gusto man ako kay Darius, that's not a part of your business" sagot ko.

Darius is not my type, he's just my friend at hinding hindi ko sasabihin ay Zack na ganon nga.

"I care so much Gabriella because I love you" natigil ako sa sinabi niya.

Hindi ko alam kung paano ako gagalaw sa kinakatayuan ko dahil sa panginginig nang tuhod ko at bilis nang tibok ng puso ko sa sinabi niya. No, hindi niya ako mahal. Ang sabi niya ayaw niya na akong maalala kaya yun ang paniniwalaan ko.

Napilit ko ang sarili ko sa dahilan kong ginawa. In the end that's true.

"How's that Mister? Eh hindi nga kita kilala" sagot ko. 

Hindi ko matanggap sa sarili ko na nasaktan ako nang makitang nabahiran nang kirot ang mata niya. Pero kahit gaano kasakit ay hindi ko ipinakita sakaniya sa reaksyon ko ang nararamdaman ko.

Natahimik siya kaya agad kong siyang inirapan at tinalikuran para maibaba sa gilid ng lamesa ang vase. Nang magawa ko ito ay may brasong pumalupot sa tiyan ko at kasunod noon ay ang pagdiin ng mukha sa balikat ko.

Hindi ako nakagalaw sa ginawa niya kasabay noon ay ang pagtakbo ng mabilis ng puso ko. The same affection I feel like before.

"I don't know what to do. I hate myself on pushing you away" nanghina ako nang maramdamang nabasa ang hospital gown na soot ko. 

"I thought I already lose you"

Fuck he's crying, and that's my weakness.