Faded Memories

CHAPTER 25

Amnesia

Gab's POV

Tumila na ang ulan at sa wakas kahit papaano ay napagod akong umiyak at kusa naring tumigil ang pagluha ko. Basang basa ako habang nag che-check in sa hotel na nadaanan ko. Everyone is looking at me pero hindi ko sila pinansin dahil mas marami akong iniisip para isabay pa sila.

Kahit anong pilit kong magpasok ng ideya sa utak ko kung bakit ako nakalimutan ni Zack ay wala akong maisip kumikirot lang ito sa tuwing naiisip ko na ganon ang nangyari at kahit anong pilit ko ay hindi panaginip yun.

Ang huling pag-uusap namin ay nang makauwi siya galing sa States dahil sa pagbisita niya saakin. That was almost a year now at pagkatapos on ay wala na akong narinig na kahit anong tawag o text sakaniya. Sinubukan ko ang lahat para makausap at magkaroon ng communication sakaniya pero wala, araw araw akong nag se-send ng mga emails, text at tawag sakaniya pero kahit seen ay hindi ko nagawang makita sa tuwing tinitignan ko iyon. Lahat ay sent at hindi niya nabasa.

Wala akong matawagan sa parents niya dahil wala akong number sakanila at private ang account nila kaya mahirap makausap. Sinubukan ko rin ang mga kaibigan niya pero ang iba ay mahirap nang ma-communicate. 

Gustong gusto kong pumunta dito pero hindi ko magawa, hindi ko maiwan sila mommy. Ilang buwan pagkatapos ng huling pag-uusap ni Zack ay namatay si Mommy.

It is one of the dark days of my life, I rushed to our house nang tawagan ako ng katulong.

"Ma'am Gab si madam po..." hindi makapagsalita si manang noon habang kausap ako sa cellphone, I felt nervous on her tone and she's crying voice.

"Anong nangyari manang?" mabilis kong kinuha ang bag ko at tumakbo papuntang parking lot.

"Si madame po, ma'am yung mommy niyo po tumalon sa terrace." she said.

Nanlamig ang buong katawan ko sa sinabi niya. Agad akong dumiretso sa ospital and I found my mom laying in the hospital bed covered with a white cloth.

She's dead on arrival because of her head injury, nanginginig ang buong katawan ko habang unti-unting inaalis ang telang tumatakip sa buong katawan niya.

And my heart tear apart when I saw her unconscious face, namumutla na siya at may natuyng dugo mula sa sugat niya sa ulo. Her beauty is still in her face.

And im the end wala parin akong nagawa hanggang mawala siya, when I came here hindi ko man lang nagawang pagtuunan siya ng pansin para piliting makausap. Nung bumalik ako dito agad akong umaalis sa tuwing hindi niya ako kakausapin. Hindi ko man lang siya pinilit, hindi ako nag ubos ng oras para sakaniya.

"Mommy!" sigaw ko habang patuloy ang paghikbi.

This time nagawa kong magsisi sa lahat ng ginawa ko, they want to spend more time with me pero ako yung umaayaw. All I want is to be alone and independent pero ngayon kung kailan gusto ko ng oras na makasama sila ng mas matagal, ngayon pa siya mawawala. 

My mom is the strongest woman I know but I didn't expect that she would end up her own life.

Hindi ibigsabihin na nagsisisi ako kay Zack, Zack is a bery important and special person came into my life and I'm grateful on him.

Two weeks after mothers burial  Dad follow Mom, mahirap tanggapin dahil kakawala palang ni mommy at hindi ko pa kayang tanggapin ay sumunod naman si Daddy.

Bibisitahin ko dapat siya non sa ICU pero muling nabiyak ang puso ko ng maabutang flat line na ang monitor.

And again darkness came again, I can't accept it dahil si dad nalang ang nakukwentuhan ko sa mga nangyayari sa araw-araw. even he's not answering I know that he'e listening. But now I don't what to do, I don't know where to tell what is happening in my life.

Kahit mahirap ay unti-unti kong sinubukang mag recover. I try to contact Zack but he'e still not answering.

My life became lonely, I still continue my work in company at ang pag-aaral ko. By this way natutuwa ako dahil unti-unti kong naibabalik ang bumagsak naming company. When our company reach the same level again like before ay mas nakapag focus ako sa pag-aaral.

I graduated into college with the honor of Summa Cum laude but I it's still not complete, lalong lalo na at wala yung mga taong makakakita sana saakin.

Pagkatapos na pagkatapos ng Graduation ay agad akong bumalik sa pilipinas but everything was different. Everything is not the same and everything changes in the way I didn't expect, it change in the way that it choose to hurt me so much.

Nang matapos kong ayusin ang mga gamit ko at makapaligo ay nakatanggap agad ako ng tawag sa phone ko.

It's from unknown number.

"Hello?" I answer the phone

"Is this Gabriella Wilson?'' Narinig ko ang boses ng babae sa kabilang linya

"Speaking, may I know who's this?" 

"I'm April Herero, I'm Zack's girlfriend. Can we meet?" wika niya sa kabilang linya

Bahagya akong nag-alangan pero pumayag din naman ako para maintindihan ko ang lahat.

Nagkita kami sa isang coffee shop at mas naaninag ko ng maayos ang tsura niya. She's very beautiful kaya hindi maitatanggi na nagustuhan siya ni Zack.

I expect her to say na layuan ko si Zack but hindi ito ang inaasahan kong sasabihin niya.

"I'm sorry, hindi ko alam na may girlfriend siya" pag hingi niya ng tawad saakin. "Kakakausap ko lang sa parents niya and they tell me na girlfriend ka nga niya pero ang akala nila nag break kayo kaya hindi na sila nag abala na pigilan si Zack ng ligawan ako. And they saw that I can help Zack on recovery kaya hinayaan nila. I'm really sorry" 

"It's okay April, can you just explain me kung ano talaga ang nangyari?" I'm a bit confuse.

"Last Year Zack got into a car accident at ako yung tumulong sakaniya para madala sa ospital, Amnesia that's the diagnostic of the doctor. I can't just let him be alone lalo na at nasa business trip padaw ang parents niya sabi ng mga nakausap ko na guardian niya and he don't want me to leave him dahil ako ang una niyang nakita ng magising siya. I help him on his treatment para bumalik ang mga ala-ala niya and for about a year nagawa niya. But he don't remember you, I'm sorry. Ang sabi ng doktor maaring mahirapan siyang alalahanin ang ibang hindi niya nakakasama o wala siyang nakikitang nag papa-alala sakaniya. i didn't want to remove you from his memory pasensya na sadyang hindi ko lang talaga alam." wika niya, kitang kita sa mata niya na totoo ang sinasabi niya at hindi ko siya magawang sisishin dahil totoong wala siyang kasalanan.

"Thank you for taking care of him. Wala akang dapat i-sorry I'm grateful on what you did." I answer.

"This might be personal pero bakit ka umalis?" tanong niya saakin.

Bahagya akong natahimik at inisip ang isasagot ko.

"My family need me, and I need to go home" sagot ko. Tumango lang siya saakin.

"By the way ito pala" wika niya saka inabot saakin ang isang cellphone "The LCD is broken kaya nung ibinigay ko sakaniya ay sinabi niyang itapon ko naraw dahil sira na but I keep it dahil pakiramdam ko kailangan pa ito. This might help you to recognize by him" wika niya

Nang binuksan ko ang phone ay sira nga ang LCD at halos walang makita kaya tinago ko nalang ito.

"Can you do me a favor?" wika niya

"What's it?"

"Gab, do everything to make him remember you" wika niya, mas lalo akong nataka.

"Bakit?" tanong ko sakaniya

"The truth?, I don't love Zack Gab" nanalaki ang mata ko sa sinabi niya but I kept listening. "I don't like him, ayoko lang na masaktan siya kaya hindi ko siya iniiwan, and also I'm waiting for someone, bago pa siya dumating may hinihintay na ako but I need to be her girlfriend para matulungan siya and now the one I'm waiting is coming back soon and I'm coming with him. I know pag naalala ka niya ay maalala niya rin ang nararamdaman niya sayo kaya maiiwan ko siyang masaya. Because I know your there" wika niya saka ngumiti.