High School ✅

18

Ik heb me snel aangekleed en ben nu op weg naar de logeerkamer. Waar Tom slaapt, want iemand moet weten dat ik wegga. En mijn ouders zijn te chagrijnig in de ochtend. Joshua is trouwens nog beneden. Ik bonk hard op de deur van de logeerkamer. 

Dan loop ik naar binnen. Hij slaapt nog steeds. 'Tommm, wakker worden!!' roep ik. Hij schrikt wakker en kijkt me slaperig aan. 

'Wat gebeurd er? Hoe laat is het?' vraagt hij zuchtend. 

Ik grinnik en zeg: '7 uur in de ochtend. Ik kwam je even vertellen dat ik weg ben.' 

Hij zucht weer en zegt: 'En waarom maak je mij daar voor wakker. Waar ga je eigenlijk heen?'

 'Mijn ouders zijn chagrijnig als ik ze te vroeg wakker maak. Dus vertel ze straks even dat ik weg ben. Dankje!' glimlach ik. 'En waar ga je nou heen?' zegt hij. 'Bel me straks maar.' zeg ik en ik loop weer weg. 

Joshua en ik zijn onderweg naar Brandon. We hopen dat hij haar gesproken heeft. Misschien is er wel niks ergs aan de hand. Maar toch moeten we het checken. Stel je voor ze zou weer zelfmoord willen plegen. Dat kunnen we niet laten gebeuren. 

'Denk je echt dat ze het nog een keer zou proberen?' vraag ik zenuwachtig. Josh haalt zijn schouders op en zegt: 'Ik weet het echt niet.' Ondertussen zijn we aangekomen bij het huis van Brandon. Nu hopen dat er iemand thuis is of wakker is. 

Ik druk de bel in en we wachten allebei in stilte. Net als ik nog een keer de bel wil indrukken gaat de deur open. Een meisje net wat jonger dan ons doet de deur open. Ik denk dat het zijn zusje is, maar ik weet het niet zeker. Joshua stelt ons voor en vraagt naar Brandon. 

'Ik ben Brandons zusje, Fay. Maar Brandon is er niet hij is gisteravond weggegaan.' vertelt ze. 'Weet je waar hij heen ging en met wie?' vraag ik haar. 

'Hij ging weg met Ella, maar ik heb geen idee waarheen.' zegt Fay. We bedanken haar en zeggen haar gedag. 

'En wat nu?' vraag ik als we weer in de auto zitten. 'Brandon bellen?' vraagt Joshua. Ik knik en bel hem op. Ook hij neemt niet op. 'Ik weet niet wat we nog kunnen doen.' zeg ik zuchtend. 

'Ik breng je wel naar huis. Dan wachten we gewoon even af wat gebeurd.' besluit hij. Ik knik en zeg: 'Is goed.' Dus rijd hij naar mijn huis. Als we daar aankomen spreken we af elkaar meteen te bellen als we iets te weten komen. En als we morgenochtend nog niks weten gaan we naar de politie. 

Ik loop mijn huis binnen en zie mijn ouders en Tom ontbijten. Het is namelijk al half 10. Ik schuif ook aan, want ik heb nog niks gegeten. 

'Waar was je heen?' vraagt mijn vader. 'Ella is niet thuisgekomen. Dus we gingen haar zoeken.' leg ik uit. 'Hoezo niet thuisgekomen, waar was ze heen dan?' vraagt mijn moeder. 'Weten we niet.' mompel ik. Mijn ouders kijken elkaar aan en beginnen dan over een ander onderwerp. Tom geeft me nog een rare blik, maar ik negeer het.

Later in de middag ben ik op mijn kamer aan het leren. Nou ja ik probeer het, maar ik moet steeds denken aan Ella. Wat nou als er wat ergs gebeurd? En is Brandon nog bij haar? Gaat er allemaal door mijn hoofd heen. Tom hielp me net met leren, maar dat ging ook niet echt goed. We hadden het meer over andere dingen. 

Hij is nu al een tijdje aan het bellen met Mila. Opeens krijg ik een berichtje. Het is van Brandon!! Er staat: Heb je hulp nodig. Kan ik komen? 

Snel typ ik terug dat hij meteen kan komen. Hij leest het en zegt verder niks. Dus ik ga er vanuit dat hij nu hierheen komt. Maar hij is dus niet bij Ella. Meteen bel ik Joshua op en vraag of hij ook komt. Hij komt er ook aan. Tom zit nog steeds te bellen, dus die laat ik maar even.

Uiteindelijk zitten we dus met z'n drieën in mijn kamer. Brandon ziet eruit alsof hij al de hele nacht wakker is. Waarschijnlijk is dat ook zo. 'Waarom is hij er?' vraagt Brandon doelend op Josh. 

'Gast ze is mijn zusje. Waar is ze?' zegt Josh dwingend. Dit gaat niet de goede kant op. 

'Doe eens rustig allebei. Brandon vertel ons wat er is gebeurd.' zeg ik rustig. Hij twijfelt, maar begint dan toch te vertellen. 

'El en ik gingen dus gisteravond stappen, maar rond de nacht kregen we ruzie. Ik ben dus zonder haar weggegaan, maar bedacht me toen hoe dom dat was. Dus ben ik zo snel mogelijk weer teruggegaan, maar toen was ze er niet meer. En ik heb haar de hele nacht gezocht, maar ik kan haar nergens vinden.' vertelt hij aarzelend. 

Joshua kijkt niet zo vrolijk na dit verhaal. 'Het komt wel goed we vinden haar wel.' probeer ik optimistisch. 

Joshua rolt zijn ogen en zegt: 'Waarom heb je haar alleen gelaten!?' Brandon zucht en zegt: 'We hadden ruzie oké, ik ben zo snel mogelijk teruggegaan!' Ik weet niet zo goed wat ik moet doen en wacht eerst wat Josh gaat zeggen. 

'Als er ook maar iets met haar gebeurd is het jou schuld!' roept hij boos. Ik heb Joshua nog nooit echt boos gezien, maar ik denk niet dat ik daar wil achter komen. 

'Brandon misschien kun je beter gaan. Ik bel je zo oké.' zeg ik rustig tegen hem. Hij knikt en loopt mijn kamer uit. Joshua wil erachteraan gaan, maar ik hou hem meteen tegen. 'Niet doen.' zeg ik zacht. 

Hij zucht gefrustreerd en begint heen en weer te lopen door mijn kamer. 'Wat als ze dood is door hem.' zegt hij nog steeds boos. 'Doe nou eens rustig ze is niet dood.' zeg ik. 

Hij rolt alweer zijn ogen en roept: 'Hoe weet je dat nou. Die sukkel heeft haar gewoon laten gaan!' 

'Dat is niet mijn schuld. En hij vindt dit net zo erg als jou. Hij is haar de hele nacht wezen zoeken.' roep ik terug. 

Hij kijkt beschaamd weg en zegt niks meer. Dan loopt hij naar me toe en trekt me in een stevige knuffel. 'Sorry, het is niet jouw schuld.' fluistert hij. 

'We vinden haar wel.' fluister ik terug.