ေတာင္အေကြ႕ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးေနာက္
ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ကို ျမင္ေနရၿပီ
ကားေလးကလည္း တံု႔ခနဲ ရပ္သြားသည္ ။
ညေနပိုင္း ေရာက္ၿပီမို႔ထင္ပါရဲ႕ ေလေတြကလည္း ေအးလို႔
ျမဴေတြကလည္း ပိန္းပိတ္မေနေပမယ့္
အနည္းငယ္ ေဝေဝဝါးဝါး .. ျမဴေတြၾကားက ဆိုင္းဘုတ္ေလးက ႀကိဳဆိုေနသည္ ။
ေလရွီးၿမိဳ႕
"ေရး .. ေရာက္ၿပီေပါ့ "
ၿပံဳးၿဖီးသြားတဲ့ မ်က္နွာႀကီးမွာ
စိတ္ဆင္းရဲစရာ အေျခအေနက လြတ္ေျမာက္သြားသူလို
အားရ ဝမ္းသာျခင္းေတြ အျပည့္ ။
ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ ေမေမ က
ေကာင္မေလးရဲ႕ အေမဆိုသူ နဲ႔ စကားေတြေျပာေနေလသည္ ။ ခင္တတ္လိုက္တာ
"သူေလး က ဒီေလး လား ေဒါက္တာ "
ဒီ့ဘက္ကို ၿပံဳးၾကည့္ရင္း ေျပာလာတဲ့ စကားေတြမွာ
ရင္းနွီးမႈေတြ အျပည့္ ။
အရင္ကတည္းက သိကြၽမ္းဖူးတဲ့သူေတြလိုမ်ိဳး
ဒီလည္း အလိုက္အထိုက္ျပန္ၿပံဳးျပလိုက္သည္ ။
ေမေမ က ဒီ့ကို ေက်ာ္ၿပီး ဒီေနာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့
ကေလးမေလးကို ၿပံဳးၾကည့္ကာ
"သူက မနွင္းျဖဴေလးေပါ့ေနာ္ "
"ဟုတ္တယ္ေလ ေဒါက္တာရဲ႕ "
"ၾကည့္ပါအံုး အခ်ိ္န္ေတြကုန္တာ ျမန္ခ်က္ "
ကေလးမေလး ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
သူ႔လိုပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ရပ္ၾကည့္ေနသည္ ။
" မနွင္းျဖဴ " တဲ့
နာမည္ေလး က ရင္းနွီးေနသလို ရွိေပမယ့္
ဒီေလာက္ ေရွးဆန္တဲ့နာမည္မ်ိဳး အသိထဲမွာ မရွိတာအမွန္
"ေမေမ က သူတို႔နဲ႔ ဘယ္လိုသိတာလဲဟင္ "
ဒီ ရဲ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္အေမးေၾကာင့္
အဖြားအိုက အံ့ဩသြားဟန္ျဖင့္
"ဒီေလးက မမွတ္မိေတာ့ဘူးေပါ့
မနွင္းျဖဴကေတာ့ ငယ္ေသးေပမယ့္ ဒီေလးက .. "
ေမေမ က ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ၿပံဳးရံုသာၿပံဳးေနခဲ့ၿပီး
ေနာက္ထပ္ စကားေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို ေျပာင္းသည္ ။
"ထမင္းစားၾကရေအာင္ေလ "
"ေမေမ"
ဒီလည္း အရမ္းသိခ်င္ေနတာမို႔ အစေဖာ္လိုက္ေတာ့
ေမေမက စကားတစ္ခြန္းသာ ျပန္ေျပာသည္ ။
ဟိုကေလးမကေတာ့ ဘာမွ ဝင္မေျပာပဲ တိတ္လြန္းေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီ နားလည္လို႔မရတဲ့ စကားကိုလည္းေျပာသည္။
