"ဒီေလး ေမေမတို႔ ျပန္ၾကရေအာင္ "
"ဟင္ ထပ္ၿပီးေတာ့လား "
"ဒီမွာအၿမဲတမ္း ေနလို႔မရတာ "
ေမေမ့စကားကို ဒီ နားလည္ပါသည္ ။
အခု ဒီတို႔ေနေနတာက အလည္သက္သက္ပဲ
လာလို႔ရတဲ့ေနရာျဖစ္သည္ ။
"ေမေမ "
"ေျပာေလ ဒီေလး "
"ဒီတစ္ခါေတာ့ မနွင္းျဖဴေလးကို ေခၚသြားခ်င္တယ္ "
"အင္း ေခၚေလ
ဒါေပမယ့္ သူလိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုမွေနာ္
ပထမတစ္ခါ သတ္မိမလို ျဖစ္ၿပီးၿပီ ဒီတစ္ခါေတာ့ "
"စိတ္ခ်ပါ ေမေမရဲ႕
ဒီေလးတို႔ ဘယ္ေတာ့ျပန္ၾကမွာလဲဟင္ "
"Christmas ၿပီးရင္ေပါ့ "
ဟင္ သိပ္ေတာင္ မလိုေတာ့ဘူးပဲ
ဒီလို အင္တာနက္မမိ လမ္းခရီးခက္ခဲတဲ့ေနရာမွာ
အခ်ိန္ေတြ အကုန္ျမန္လိုက္တာလို႔ ေတြးမိတာ
ဒီတစ္ေယာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕
ဒီတို႔ ေရာကလာတာကစၿပီး ခုထိဆို
၇လ ေတာင္ ရွိသြားၿပီပဲ ။
ခုဆို December လထဲ ေရာက္လာၿပီ
Christmas ေန႔ဆိုတာ သိပ္မေဝးေတာ့ေပ
ဒီအေတာအတြင္း မနွင္းျဖဴေလးနဲ႔ ရင္းနွီးသင့္သေလာက္
ရင္းနွီးလာၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္
လိုက္ခဲ့ပါေခၚတိုင္း လိုက္လာမယ့္အဆင့္မရွိေသး ။
"မနွင္းျဖဴ ဒီေန႔ ဘယ္သြားစရာရွိလဲ "
"ပီးေသး တို႔ လယ္ကို သြားမလို႔ "
"ငါလည္း လိုက္ခဲ့မယ္ "
"လိုက္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး
ေတာင္တက္လမ္းေတြခ်ည္းပဲ "
ေတာင္တက္လမ္းဆိုေသာေၾကာင့္
ဒီေလး ေၾကာက္သြားေပမယ့္ မတတ္နိုင္
ဒီေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ မနွင္းျဖဴကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာရမယ္
"ရတယ္ "
ယံုၾကည္ခ်က္ရွိရွိ ေျပာလိုက္ေသာ စကားကို
မယံုနိုင္သလို ေစြၾကည့္သည္ ။ ၿပီးမွ
"ငါေတာ့ တြဲေခၚမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ လိုက္ရင္ လိုက္ခဲ့ "
တြဲေခၚမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုေပမယ့္
တကယ္လည္း ေတာင္ယာသြားတဲ့ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုး
မနွင္းျဖဴကခ်ည္း ဆြဲေခၚသြားရတာ ျဖစ္ေလသည္ ။
အစပိုင္းမွာေတာ့ မာန ထိခိုက္မွာ စိုး၍
ရတယ္ ဟုသာ အားတင္းၿပီး ဆက္ေလ်ွာက္ေနေပမယ့္
မတ္ေစာက္လြန္းတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းေတြကသာ
ဒီ့ ကို အနိုင္ယူသြားေလသည္ ။
