Gümbet mahallesinde yeni bir güne haberci olarak doğan güneş ile Çiçek tatlı uykusundan uyandı.
Her zamankinde farklı bir gün olmadığını düşünerek yatağından kalkarken hayatın onun için neler hazırladığından bir haberdi.
***
İşi için geldiği yerde h...
Bölümde +18 sahne vardır. Başladığı ve bittiği yeri belirttim.
İyi okumalar...
Ebru ÖNCÜ
Sonunda nişan bittiğinde kendimi hem bedenen hem de ruhen yorgun hissediyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hem günlerdir koşturmaktan canım çıkmıştı hem de Taha'nın elbise yüzünden kıskançlıklarıyla başımı yemesini dinlemiştim.
İçimden Çiçek'e bolca saydırırken kocamın tüm öfkesini mecburen yutmak zorunda kaldım. Misafirlerimiz gittiğinde biz bize kaldık.
Mahalledekiler de misafirlerin hemen ardından gitmişti.
"Hadi bize gidip çay içelim." Diyen Bahar annemi herkes onayladı.
Dükkanın her yerini kontrol ettikten sonra Taha ile ışıkları kapatıp, kapıyı kilitledik. Herkes önümüzden yürümeye başlamıştı.
Kabanıma sıkıca sarılırken hafifçe titredim. Mayıs ayının başında olsak da akşamları hala soğuk oluyordu.
"Giyersen el kadar şeyi üşürsün tabi!" Taha yanımda homurdanırken gözlerimi devirdim.
"Canım tüm gün söylendin zaten yetmedi mi?" Taha homurdanmaya devam ederken önüne döndü.
Ona kızsam da beni böyle kıskanması hoşuma gidiyordu. Taha kolunu omuzlarıma sarıp beni kendine çektiğinde gülümsedim.
Kızsa da bana kıyamıyordu.
"Eve gittiğimizde göstereceğim sana kalp yangınım." Kulağıma ulaşan boğuk sesi ve değen nefesi ürpermeme sebep oldu.
Onunla yaşadıklarım gözlerimin önüne gelirken karnım kasıldı. Evleneli yaklaşık iki ay olmuştu, kocamla bu iki ayda bolca sevişmiştim ve onu arzuluyordum ama bir türlü sona ulaşamıyorduk.
Tam olacak derken tarif edemeyeceğim bir his içime yerleşip engel oluyordu. İki saniye öncesine kadar kendimi çok iyi hissederken bir anda korkudan titremeye ve ağlamaya başlıyordum.
Taha bunu dert etmese de bana dert oluyordu. Utancımdan kimseye de soramıyordum. İnternetten birkaç kez araştırmıştım ama kafam daha çok karışmıştı.
Kendi kendine geçer diyenden, doktora gitmeniz lazım diyene kadar bir sürü görüş vardı. En sonunda işin içinden çıkamayıp Taha'ya;
"Doktora gidelim." Demiştim.
Taha ise bu işe karşı çıkmıştı. Zamanla düzeleceğini, acelemiz olmadığını söyleyerek bu konuyu kapatmıştı.
Onun böylesine anlayışlı olması hem çok hoşuma gidiyor hem de moralimi bozuyordu. Onun bu anlayışına rağmen ben hala ondan korktuğum için kendime kızıyordum.
