Gümbet mahallesinde yeni bir güne haberci olarak doğan güneş ile Çiçek tatlı uykusundan uyandı.
Her zamankinde farklı bir gün olmadığını düşünerek yatağından kalkarken hayatın onun için neler hazırladığından bir haberdi.
***
İşi için geldiği yerde h...
Manolya karşımda gözyaşı dökmeye başladığında içim gitti.
"Kızım ağlama yenisini yazarsın."
"Nasıl yazacağım anne hepsi mahvolmuş?" Derken hıçkırmaya başladı.
Elimdeki günlüğü masanın üzerine bırakıp kızıma sıkıca sarıldım. Bana benzeyen kumral saçlarını öperken sakinleşmesi için sırtını sıvazladım.
"Tamam annecim ağlama ben sana yardım ederim. Daha tatilinin yarısındasın. Her gün önce bir sayfa bundan yazıp sonra gününü anlatırsın. Okul açılmadan bitmiş olur." Çözüm önerim ile Manolya burnunu çekip bana baktı.
"Yetişir mi ki?"
"Yetişir tabi meleğim. Ben sana okurum sen yazarsın. Hem bu sayede yazmanı da geliştirmiş olursun." Dediğimde usulca başını salladı.
Kızımı alnından öptükten sonra ondan ayrılıp hiç sesi çıkmayan oğlumun odasına yöneldim. Aralık olan kapıdan içeri girdiğimde oda boştu.
"Sinan neredesin?" Seslensem de ortaya çıkmadı.
Ellerimi belime yerleştirip sakin olmak için derin birkaç nefes aldım.
"Saklanman alacağın cezayı hafifletmeyecek küçük bey. Sana kaç kere ablanın eşyalarının karıştırmaman gerektiğini söyledim!" Ben öfkeyle konuşurken duyduğum tıkırtı ile dolaba yöneldim.
Duvar ve dolap arasındaki boşlukta saklanan oğlumu bulduğumda bakışlarını kaçırdı.
"Ablan senin yüzünden ağlıyor Sinan! Neden onun eşyalarına zarar veriyorsun oğlum?" Dediğimde omzunu silkti.
"Bende günlük yazmak istiyorum!" Dediğinde gözlerimi devirdim.
"Annecim bunu seninle konuşmadık mı? Okula başladığında sende okuma yazma öğreneceksin. O zaman istediğin gibi yazacaksın." Sinan daha çok surat asarken elimi omzuna koyup saklandığı yerden çıkması için yüzüne bakmaya başladım.
