Zawgyi version
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
"ေ႐ွာင္ယန္ ေ႐ွာင္ယန္ ''
တိုက္ခန္းအျပင္ဘက္ကသူ႔နာမည္ကိုေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္အိပ္ရာကေနထလိုက္ၿပီးတံခါးဆီသြားလိုက္သည္။
"ဟင္ ဦးေလးလန္ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး''
ေ႐ွာင္ယန္အံ့ျသသြားသည္။ဦးေလးလန္ပံုစံကအလ်င္လိုေနၿပီးသူ႔ကိုစကားေျပာခ်င္ေမပံုရသည္။
"ဦးေလးနဲ႔လိုက္ခဲ့ေတြ႔ေပးစရာလူ႐ွိတယ္''
"ေကာင္းပါၿပီ''
သူဦးေလးလန္နဲ႔လိုက္လာေပမယ့္အေတြးထဲမွာေတာ့ခုနကစကားသာၾကားေနမိသည္။
*ငါ့ကိုဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ေပးမွာလဲမသိဘူး ငါ့မိဘေတြနဲ႔မ်ားလား*
"ေ႐ွာင္ယန္ ေရာက္ၿပီ''
"ဟင္ ဟုတ္ကဲ့ ဒါနဲ႔ဦးေလးလန္ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ရမွာလဲ''
"ခဏေနရင္သိရမွာပါ''
ဦးေလးလန္စကားေၾကာင့္သူဘာမွထပ္မေမးေတာ့ဘဲေရာက္ေနတဲ့ေနရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ေဆးရံု။
"ဟင္ ေဆးရံု''
ေဆးရံုထဲဝင္လိုက္ၿပီးတစ္ေအာင့္ၾကာေတာ့အခန္းတစ္ခန္းေ႐ွ႕အေရာက္မွာဦးေလးလန္ရပ္လိုက္တာေၾကာင့္သူလည္းရပ္လိုက္ရသည္။
"ဆရာ သခင္ေလးကိုထိန္းမရလို႔အိပ္ေဆးထိုးေပးထားတယ္ သူတစ္ေန႔လံုးဒီကေနထြက္သြားမယ္လို႔ဘဲေျပာေနတာ''
"အခုသူ႔အေျခအေန''
"ၿငိမ္သြားၿပီ''
အတြင္းေရးမႉးလန္သူ႔ရဲ႕လူေတြကိုအခ်က္ျပလိုက္ၿပီးအခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ေ႐ွာင္ယန္လည္းလိုက္ဝင္လာလိုက္သည္။
"ဟင္ ''
"ဘာျဖစ္တာလဲ''
ေ႐ွာင္ယန္ ရဲ႕အံ့ျသသြားတဲ့ပံုစံေၾကာင့္ အတြင္းေရးမႉးလန္ေမးလိုက္သည္။
"သူကအရမ္းငယ္ေသးတယ္ ဘာလို႔အဲ့ေရာဂါကသူ႔ဆီမွာ႐ွိေနတာလဲ''
"မင္းဘယ္လိုသိလဲ''
"မားလည္းအဲ့ေရာဂါ႐ွိတယ္ေလ ဒါေၾကာင့္သူ႔ပံုစံၾကည့္တာနဲ႔ေျပာႏိုင္တာ''
