Zawgyi version
မနက္ခင္းရဲ႕ေရာင္နီနဲ႔အတူအိမ္ေလးအတြင္း႐ွိလူငယ္
ေလးသံုးဦးသည္အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ႏိႈးထလာခဲ့ၾကသည္။
ပံုမွန္လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကိုေဆာင္ရြက္ၿပီးအခန္းထဲမွထြက္လာၾကကာတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကၿပီးမနက္စာစားရန္ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းခဲ့ၾကသည္။
"မင္းတို႔အတြက္ငါထမင္းေၾကာ္ေပးရမလား''
ေ႐ွာင္းက်န္႔ကေမးလိုက္ေတာ့က်ိဳးခ်န္....
"မလုပ္နဲ႔ေတာ့...ငါတို႔ေစာေစာရံုးသြားရမွာ..ေကာ္ဖီဘဲ
ေသာက္သြားလိမ့္မယ္''
"မင္းကေတာ့အိမ္မွာနားလိုက္ဦး''
ေ႐ွာင္ယန္ကသူ႔လက္ထဲကဖုန္းကိုၾကည့္ေနၿပီးေျပာလာ
တာေၾကာင့္ေ႐ွာင္းက်န္႔ဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာမျမင္ရေပ။
"ငါဝတ္ထားတာကအိမ္မွာေနရင္းပံုစံနဲ႔တူလို႔လား''
သူေျပာလိုက္ေတာ့ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့မ်က္လံုးမ်ားနဲ႔အတူေအာ္သံကိုပါၾကားလိုက္ရသည္။
"မင္းကိုနားခိုင္းတာေလ''
"မင္းအလုပ္မသြားရေသးဘူး''
က်ိဳးခ်န္ကေအာ္သလိုေ႐ွာင္ယန္ကပါေအာ္လိုက္တာ
ေၾကာင့္သူ႔နားမ်ားအူသြားသည္ဟုထင္လ္ုက္မိသည္။
"ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...ၿပီးေတာ့ငါ designအသစ္ဆြဲထားတာေတြကိုရိေပၚၾကည့္ရဦးမယ္ေလ''
ေ႐ွာင္ယန္ကတားမရလို႔လႊတ္ေပးလိုက္ရဟန္နဲ႔ဖုုန္းကို
သာဆက္ၾကည့္ေနကာက်ိဳးခ်န္က....
"ငါတို႔မင္းကိုဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး..ဒါဆိုျမန္ျမန္လုပ္
ငါတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့....မင္းကားမ႐ွိဘူးမလား''
"မင္းတို႔ေၾကာင့္ေလ....မားကငါ့ကိုကားေမာင္းခြင့္ပိတ္
လိုက္တာ''
ေ႐ွာင္းက်န္႔မေက်မနပ္ေျပာေတာ့ေ႐ွာင္ယန္ကရယ္
လိုက္ၿပီးသူ႔ဖုန္းကိုျပလာသည္။
"မင္းရဲ႕ရိေပၚကေလ...ငါ့ကိုအခုဘာလုပ္ေနလဲတဲ့...
ငါကေကာ္ဖီေသာက္ေနတာေလလို႔ေျဖတာကိုသူကငါ့ကိုဘာလုပ္ေနလဲလို႔ေမးတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔မင္းကိုေမးတာတဲ့ေလ''
