Zawgyi version
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
ေတာင္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံ ဟန္ဆန္းေဆးရံု
"ဆရာ လူနာအေျခအေနကအရမ္းဆိုးေနၿပီ''
သူနာျပဳမေလးက ဂ႐ုဏာသက္စြာအသံနဲ႔ဆရာဝန္လူႀကီးတစ္ေယာက္ကိုေျပာလိုက္သည္။
"သူ႔ရဲ႕အေျခအေနကမတိုးတက္လာတဲ့အျပင္ ပိုဆိုးေနၿပီ''
"ဟုတ္တယ္ဆရာ သူ႔အတြက္အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွမက်န္ေတာ့ဘူး''
"သူကအခုမွေက်ာင္းသားဘဲ႐ွိေသးတာ''
ဆရာဝန္ကအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီးေခါင္းရမ္းလိုက္သည္။
"Xiao Zhan''
သူ႔နာမည္နဲ႔ေဆးရံုကမွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ားကမ်ားမ်ားစားစားမ႐ွိေခ်။
တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကထြက္လာၿပီး ႏွစ္လအၾကာမွာဘဲ သူေက်ာင္းအသစ္ကိုေလ်ွာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ဘာသာစကားကြာဟမႈေၾကာင့္အစပိုင္းကေနသားတက်မ႐ွိခဲ့ေပမယ့္သူေက်ာင္းတက္ၿပီးငါးလအၾကာမွာေတာ့nativeတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။
ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာဘဲသူ႔ေရာဂါကေဖာက္လာၿပီးေဆးရံုကိုအိမ္လိုပင္မၾကာခဏလာခဲ့ရသည္။
ေက်ာင္းၿပီးဖို႔သူအခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွေစာင့္စရာမလိုေတာ့တာေၾကာင့္ သူ႔ေရာဂါကိုအဲ့အခ်ိန္ထိဘဲေတာင့္ခံထားႏိုင္ေအာင္သူႀကိဳးစားခဲ့သည္။
ေက်ာင္းမွာအေပါင္းအသင္းမ႐ွိ။ေခၚေျပာမယ့္သူမ႐ွိနဲ႔ တစ္ႏွစ္တာကာလကိုသူေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။
အခုဆိုလ်ွင္ႏွစ္ကူးဖို႔ပင္သိပ္မလိုေတာ့ေခ်။
စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႔ကိုဆရာ\မမ်ားကႏွစ္သက္ၾကသည္။
ေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္ဆိုလ်ွက္သူလိုခ်င္သည့္ဘြဲရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။အဲ့တာေၾကာင့္သူမေသခ်င္ေသး။သူ႔ဘဝမွာပညာတတ္တစ္ေယာက္ေတာ့ျဖစ္ခ်င္သည္။
အခ်ိန္ေတြကထပ္ၿပီးကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။သူေဆးရံုမွာအိပ္ေနရတာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕အစပင္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
သူႏိုးထလာခ်င္ေပမယ့္မစြမ္းသာေပ။
"ဆရာ ဆရာ လူနာေကာင္ေလးသတိရလာၿပီ''
