Zawgyi version
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
အခုဆိုရင္အရင္ကလို ေ႐ွာင္းက်န္႔သိပ္ၿပီးမသြက္ေတာ့ေခ်။ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးကေလးလံေနၿပီးသူ႔ကိုယ္ကိုင္႐ိုက္ထားသလိုနာက်င္လွသည္။
ေရာဂါထေဖာက္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ေ႐ွာင္းက်န္႔သူ႔မိဘေတြကိုျမင္ေယာင္ၿပီးသူ႔ႏွလံုးသားနာက်င္ရသည္။
လက္႐ွိအခ်ိန္မွာသူ႔အတြက္က ဘယ္အရာမွမထူးျခားေတာ့ေခ်။ဘယ္အခ်ိန္ေသသြားမလဲဆိုတာကိုဘဲသူေတြးေနမိသည္။
"သား အဖြားကိုဒါေလးေတြဝယ္သြားေပးပါလား''
ေ႐ွာင္းက်န္႔အေတြးလြန္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ေဘးကလမ္းမွတ္တိုင္ေအာက္မွာ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့အဖြားတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။
"အဖြား ဒီေလာက္ေအးေနတာကိုဘာလို႔ဒီမွာေရာင္းေနတာလဲ''
သူ႔ရဲ႕ ကိုးရီးယားစကားေျပာႏိုင္စြမ္းကမသိတဲ့သူဆိုလ်ွင္လံုးဝကို သူတို႔လူမ်ိဳးစစ္စစ္ဟုထင္ၾကေလာက္သည္အထိပီသသည္။
"အဖြား ဒါေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေရာင္းခဲ့ ဘယ္ေလာက္က်လဲ''
"အို မလိုပါဘူးသားရယ္ နည္းနည္းေလးဝယ္ေပးရင္ေက်နပ္ပါၿပီ''
"ကုန္ခါနီးေနၿပီဘဲ ၿပီးေတာ့သားက ပဲအႏွစ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့မုန္႔ေတြဆိုအရမ္းႀကိဳက္တာ''
သူ႔ေ႐ွ႕က ဆန္မုန္႔လိုပံုစံအလံုးေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။
"ေရာင္းလိုက္ေနာ္ အဖြား''
"ဒါဆိုလည္း ဝမ္ႏွစ္ေထာင္ဘဲေပးေတာ့ ကေလး''
"အဲ့ထက္ပိုမယ္ထင္္တယ္ အဖြားအရင္းအတိုင္းေျပာပါ''
"မပိုပါဘူးသားရယ္ အရသာျပယ္သြားမွာေၾကာက္လို႔အဖြားကေစ်းႏွိမ္လိုက္တာပါ''
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ယူလိုက္ၿပီေနာ္ ဒီမွာဝမ္ႏွစ္ေထာင္ အဖြားအိမ္ျပန္လို႔ရၿပီ''
ေ႐ွာင္းက်န္႔သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ထဲကေငြယူလိုက္ၿပီးအဖြားကိုေပးလိုက္သည္။
"သားက ၾကမၼာေကာင္းေတြနဲ႔ေမြးလာတဲ့ကေလးဘဲ''
အဖြားအိုကသူေပးတဲ့ပိုက္ဆံကိုယူတဲ့အခ်ိန္သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။
