မင္ကြၽဲ့တစ္ေယာက္ အရင္အိမ္ေတာ္မွာ ညီေတာ္ေမာင္ခ်စ္လြန္းလို႔ေမြးထားတဲ့ ငွက္ကေလးရဲ႕ အသံကိုၾကားရင္းႏိုးထလာရမယ့္အစား ထင္းခြဲသံနဲ႔ အိုးခြက္သံေတြၾကားေနရတယ္ အိပ္ယာထက္လူးလွိမ့္ၿပီး မ်က္လံုးဖြငိ့ၾကည့္ေတာ့ အိမ္အမိုးရဲ႕ဟိုတေပါက္ ဒီတေပါက္ကေနဝင္ေနတဲ့ေနအလင္းကိုျမင္မွ သူေရာက္ေနတာ မုန္႔ေယာင္ရဲ႕အိမ္ဆိုတာ သတိခ်ပ္မိတယ္
*အင္း မိုးတြင္းဆို ဒီအခန္းမိုးေရယိုမွာေပါ့ အိပ္ေတာင္အိပ္ရပါ့မလား *
အိပ္ယာထၿပီးေဘးဘီေဝ့ဝဲျကည့္ေတာ့ ပစၥည္းမ်ားမ်ားမ႐ွိေပမဲ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္အခန္းငယ္ေလး အဝတ္လွမ္းတဲ့တန္းမွာလဲ သူဝတ္တဲ့ အဝတ္အစား၃စံုကိုလွမ္းထားေသးတယ္
"ႏိုးၿပီလား မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး မနက္စာလာစားေတာ့''
ေခြၽးေတြနဖူးမွာသီးေနတာ မ်က္ႏွာေလးေတာင္ရဲေနသလိုပဲ ခုနကထင္းခြဲေနတာ မုန႔္ေယာင္လား
"မုန္႔ေယာင္''
"ဘာလဲ ဟင္..''
လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး နဖူးေပၚကေခြၽးစေတြကို သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးနဲ႔ ပြတ္သုတ္ေပးေနတာ ၿပီးေတာ့ မုန္႔ေယာင္လက္ဖဝါးေတြကိုငံု႔ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းသလိုမ်က္ႏွာထားနဲ႔
"ေနာက္က်ရင္ ဒီလိုပင္ပန္းတဲ့အလုပ္ေတြ ကိုယ္လုပ္မယ္ ကိုယ့္ကိုခိုင္း မုန္႔ေယာင္မလုပ္ပါနဲ႔''
လက္ဖဝါးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အတည္အတန္႔ႀကီးေျပာေနတာ မေနတတ္စြာ လက္ကိုျပန္႐ုတ္ရင္း
"မခိုင္းရက္ပါဘူး သခင္ႀကီးလိုဂိုဏ္းခ်ဳပ္ကို ဒီလိုနိမ့္က်တဲ့အလုပ္ေတြ ကူခိုင္းဖို႔ေနေနသာသာ စိတ္ေတာင္မကူးဝံပါဘူး သခင္ႀကီး အဆင္ေျပသလိုေနပါ ခုေတာ့ ထမင္းစားဖို႔ ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့''
မုန္႔ေယာင္ထြက္သြားေတာ့ မင္ကြၽဲ့စိတ္ေတြေလးလံဳစြာ က်န္ခဲ့တယ္ မုန္႔ေယာင္တို႔က ေနသားက်ေပမဲ့ အရင္ကပင္ပန္းခဲ့လို႔ပဲလား ေသးညႇပ္ေနတဲ့ မုန္႔ေယာင္ပံုစံေလးနဲ႔ ခုလိုအရြယ္နဲ႔မလိုက္တဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ေနရတာကို သူျမင္ေနရတာ ရင္ထဲနာက်င္ေအာင္ အပ္ေတြနဲ႔လာဆြေနသလိုပဲ
