The Runt of the Alpha ICOMPLETEDI

Chapter 16

Nang maiuwi ko si Nica sa kanilang bahay ay agad kong kinausap ang mga kaibigan ko pati na rin pamilya ko ukol sa aking mate.

"What should we do now?" Tanong ni Kristen.

"I'll triple the warriors guarding the borders." panimula ko. "We also need to guard Nica 24/7. I'll assigned 10-15 warriors to guard their house. I am planning to train her para naman kahit papaano mapanatag ako na kaya niyang makaligtas kung sakali wala ako. Kung pwe-pwede sa kanila na rin ako titira." I look at them. "You know, I can't let anything happen to her. I can't... I can't let it happen." I sighed.

My mind is in panic mode. Kapag naiisip ko ang mga maaaring mangyari kay Nica ay nanghihina ako pero nandoon ang determinasyong maiwasan mangyari ang pangitaing iyon ni Josh.

Hangga't di pa namin alam kung sino ang maaaring may alam sa katauhan ni Nica, hindi ako titigil sa paninigurado sa kaligtasan niya.

"We know that, son." Ani ng aking ama. "Do what you think is right. You know we can help."

"Oo nga, Kuya. We're family, we can do this together." Pangpalakas ng loob na sabi ni Kristen.

"The future of our pack is on her hand, hindi pweding mawala ang Luna at future daughter-in-law ko. It's a NO..NO." My mom said.

When I look at my friends.
"We're willing to help no matter what it takes." That made me and Raven at ease.

Papasok na ako sa school, hindi naman kasi pweding hindi kahit pa na natatakot ako ayoko naman mag-alala si tita sa'kin at baka hindi iyon maniwala sa sasabihin ko.

Napasinghap ako ng bahagya ng makita ko ang grupo ng mga lalaki sa labas ng bahay namin nagbabantay tapos may isang itim na kotse ang naroon.

"Magandang umaga, Luna." Sabay-sabay na sabi ng mga ito tapos yumuko na nagpagulantang na naman sa'kin. Sino Ang mga 'to?

Isa sa mga dalawang lalaki katabi ng kotse ay lumapit sa pinto ng backseat nito saka ito binuksan.

"Halina po at hinihintay ka na ni Alpha sa paaralan, Luna." Sabi nito.

"Ahmm..a-ako po?" Tanong ko habang nakaturo sa sarili.

"Opo." nakangiting tugon naman nito.

Wait! Sino ba ang Alpha at b'at niya ako hinihintay? May atraso ba ako sa kaniya?

Teka, di ba, Alpha rin ang tawag kay Richard? Tapos 'yung Luna, narinig ko na rin 'yon e. Kailan ba 'yon?

Tinignan ko muna sila ng matagal tapos 'yong kotse.
Well, I trust Richard at saka libre namang sumakay 'daw', kaya sige.

"Ahm, okay po" lumapit ako sa pinto sa may backseat at pumasok. Isinirado ito ng lalaki saka siya at isa pa. Ang isa nasa driver seat at 'yong kumausap kanina sa'kin ay nasa passenger seat.

Nang makarating kami sa parking lot ng school ay naabutan naming naroon at nakasadal sa hood ng kaniyang kotse si Richard.

Pinagbuksan niya ako ng pinto saka inalalayan sa paglabas sa kotse. Pinagsaklop niya ang kamay naming dalawa. Tumibok na naman ulit ng mabilis ang puso ko dahil sa ginawa niyo.

"Pwede na kayong umalis. Salamat." sabi niya sa dalawa. Yumuko lamang sila at nagpaalam saka pumasok sa kotse at umalis.

Marahan niya akong hinila papasok ng building.

Habang nasa hallway ay kita kong yumuyuko ang mga taong naroon na nadadaanan o nasasalubong namin.

Napahigpit ang pagkakapit ko sa kamay niya at halos lumipat ako sa likod niya dahil nahihiya ako sa mga taong nakakakita sa'min.

Buong araw ko siyang kasama na akin namang ipinagtaka. Lahat ng subject ko ay naroon siya. Coincidence lang ba 'yun o talagang pinalitan ang schedule at subjects niya na tugma no'ng sa'kin.

At kasalukuyan ngang kasama ko na naman siya.

"Teka lang." Sabi ko sabay bawi ng kamay kong hawak na naman niya.

Kunot noo naman na lumingon siya sa akin.
"What is it?"

"Hindi ba ako nakakaabala na sayo?"

"No." Sagot niya agad sa akin habang nakakunot pa rin ang kaniyang noo. "What made you asked that question?"

Pasimple akong napalunok sa intensidad na nagmumula sa mga mata niya na nakatingin ngayon sa'kin.

"K-kasi lagi mo nalang akong kasama b-baka may importante kang gagawin kaso di mo magawa dahil binabantayan mo 'ko. Kahit na di mo naman na kailangan" paliwanag ko sa kaniya maliban 'yung huli dahil binulong ko lang.

Huminga muna siya ng malalim bago lumapit sa'kin. Yumuko siya ng kunti para magpantay ang mga mukha namin.
Kumalabog na naman ang dibdib ko. Rinig na rinig ko ito at di malabong maririnig niya rin ito.

"You're more important than those things." He whispered while looking straight to my eyes. Napalunok uli ako at halos di na ako makahinga sa reaksyon ng puso ko sa sinabi niya. Seriously, ano bang meron sa'min? Bakit ganito na lang siya ka determinadong bantayan ako?

"H-huh?" Bigla na lang lumabas sa bibig ko.

Please heart stay still!

He tsked and step away while slightly shaking his head. Hindi nakatakas sa aking paningin ang pag-iiba ng kulay ng kaniyang mga mata. What was that?

"Come on. We need to go." Sabay hila sa akin pasakay sa kotse niya. Habang ako napatianod nalang kasi pilit ko pa ring pinapakalma ang puso ko sa pagwawala.

Pagkatapos nng nangyari ay di na muli kami nagkausap hanggang makasakay kami sa kotse niya.

"I want something to discuss with you." Pagpuputol niya sa katahimikang namayani sa amin ng ilang minuto.

Bumaling naman ako sa kaniya.
"Ano 'yun?" Kuryuso kong tanong.

"Me and my family talks about what happened yesterday." dahil sa sinabi niya ay muli na naman akong nakaramdam ng takot.

"W-what 'bout it?"

"We decided to triple the warriors guarding you and your house." Nanlalaking mata akong napatitig sa kaniya.

Marami ng nagbabantay sa'kin tapos titriplehin pa niya? G-ganon ba ako kahalaga sa kanila?....sa k-kniya?

Hindi, baka naaawa lang sila sa sitwasyon ko. Dahil ulila na ako at ang kaisa-isa kong matatawag na pamilya ay di maiintindihan ang kalagayan ko. Tama, 'yun siguro ang dahilan.

"Nica...Nica" napakurapkurap ako. Di ko napansin na kanina pa pala ako kinakausap habang nasa malayo naman ang aking iniisip "Are you okay, b'at parang natulala ka nalang bigla?"

Napailing-iling ako.
"W-wala. Ano nga ulit sinasabi mo?"

" I said, I've told them that I planned to train you. So, you could fight them, whoever those mthrfckrs." Sabi niya.

"K-kaya ko kaya?"

Hindi ko kasi alam kung kaya ng katawan ko. Maliit lang ako at payat, saka di ko rin kayang manakit ng tao, physically.

Hinawakan niya ang aking kamay at bahagyang pinisil saka tumingin sa'kin habang ang isang kamay ay nasa manobela.

"You can. I know you can." Then smiled genuinely at me that made me calm and believe I can do it. "At ipagpapaalam kita sa tita mo."

Tumango nalang ako bilang pagsang-ayon.

A/N:
Hi there people! :D. Kumusta kayo? Ang tagal kong mag-update noh?..hehe...sorna. Well, I don't want to demand attention from you. Di naman kagandahan ang gawa ko, pero nagpapasalamat pa rin ako sa nagbibigay oras na basahin ito. Thank you for the appreciation. ;)