Otoczona Światłem

And you give the youth love beyond compare

Myślał, że nic nie przebije kolosa ze statystyki na pierwszym roku, ale egzaminy na czwartym prawie go pokonały. Oddał kartkę i wyszedł z sali. Nie było idealnie, ale powinien zdać.

– No i jak? – zapytał go siedzący na schodach od uczelni Nino. Podniósł się, żeby przybili żółwika.

Adrien westchnął, ale zdobył się na uśmiech.

– Chyba się prześlizgnę.

– No i sztama! Al mówiła to samo, a zdała z piątką u Canary. – Nino poklepał go po plecach. – Chodź, ziom.

Przeszli do pobliskiej kawiarni. Alya już czekała na nich przy stoliku z trzema kawami i obowiązkowym croissantem dla Adriena. Wgryzł się w niego, jak tylko opadł na krzesło. Nie tak dobre jak te rodziców Marinette, ale zjadliwe, jeśli nie jadło się jeszcze nic tego dnia.

– Zda – obwieścił za niego Nino.

– Chyba – uzupełnił z pełnymi ustami, upijając kawy. – A ty, Al?

– Z palcem w nosie. I tak oto moja sesja właśnie dobiegła końca.

– Kurde, zazdroszczę.

– Ach, co za piękne życie, gdy człowiek nie martwi się sesją – dodał złośliwie Nino, wyciągając się na krześle.

– Piękne to będą jego zarobki – osztorcowała męża Alya. – Nie to co twoje w tym... klubie.

– Narzekasz na bananową kasę?

– Mogłeś złożyć jeszcze jeden wniosek o warunek.

– Mój ptysiu – Nino pochylił się do Alyi, która przewróciła oczami. – Kiedy siedzenie w książkach to mój potterowski bogin.

Adrien uśmiechnął się do swojej kawy, kopiąc kumpla pod stołem.

– Get a room.

– Get a girlfriend. – Ścisnęło go w piersi. Upił w milczeniu kawę, patrząc za okno. Alya syknęła na swojego męża. – Sorry, stary.

– Nie, w porządku. Ile można wzdychać do kogoś, kogo nie widziało się od jakiś pięciu lat, co nie? – Alya i Nino popatrzyli na niego znacząco, nie dając się nabrać. Fakt.

– A właśnie – podjęła studentka. – Patrz, co do nas przyszło dzisiaj. – Wyciągnęła z torebki elegancką żółtą kopertę, na której ktoś odcisnął kubek. – Nie zwracaj uwagi, Nino postawił na niej kawę. Kretyn.

– Myślałem, że to jakaś ulotka!

Adrien sięgnął po kopertę z walącym sercem. Wyciągnął ze środka elegancką papeterię, już się domyślając, co to. Czy to możliwe, by było od niej? Przebiegł wzrokiem po zaproszeniu dla Alyi i Nino, z każdym kolejnym wersem odzyskując coraz bardziej spokój. Uśmiechnął, czując lekkość na sercu. Nie powinien, ale cieszył się, że to nie od niej.

– Niewiarygodne.

– No nie? – zapytał Nino. – Musieliśmy dwa razy sprawdzić nazwisko pana młodego.

On sam musiał przyznać, że chyba nigdy nie spodziewał się, że Chloe i Luka się zejdą. Oddał przyjaciółce zaproszenie.

– No i co? Jedziecie?

– Możemy się przejechać – przytaknęła Alya. – Odwiedzimy rodziców od razu. No i fajnie będzie się zobaczyć z ludźmi z klasy. Chloe prosiła, by potwierdzić udział, to napisałam do niej. – Spojrzała na niego z wahaniem. – Spytała czy mamy z tobą kontakt.

Napiął mięśnie.

– Co jej odpisałaś?

– Że się minęliśmy w zeszłe wakacje, ale coś czuję, że będzie drążyć. Napisała, że gdybym jednak się z tobą widziała lub pisała, to też jesteś zaproszony.