Bloodline; The Prince And The Hunters {Editing}

Κεφάλαιο 16

Στραβοκατάπια και εκανα να κλείσω γρήγορα την πόρτα ώστε να φύγω από εκεί, όμως με απίστευτη ταχύτητα βρέθηκε μπροστά μου, έκλεισε με δύναμη την πόρτα σπρώχνοντας την, με κόλλησε στον τοίχο δίπλα της αφού με βία με τράβηξε μέσα στο δωμάτιο και με βλέμμα που δήλωνε τον θυμό και το μίσος του με κοίταξε σε απόσταση εκατοστών. Η καρδιά μου βροντοχτυπούσε και το σώμα μου έτρεμε. Η κρύα του ανάσα έπεφτε στο πρόσωπο μου ανατριχιάζοντας με και έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά φοβισμένη, αναμένοντας το χειρότερο.

«Γιατί είσαι εδώ; Πώς είσαι εδώ;» γρύλισε και δεν τόλμησα να απαντήσω.

Τότε απότομα και δυνατά χτύπησε με την γροθιά του τον τοίχο δίπλα από το αυτί μου ταράζοντας με κάνοντας με να αναπηδήσω και τρομαγμένη μα συνάμα ξαφνιασμένη να κοιτάξω εκείνο το σημείο. Οι ανάσες του γρήγορες έβγαιναν από το στόμα του καθώς προσπαθούσε να καλμάρει τα κύματα θυμού που φούντωναν μέσα του.

«Αν δεν σε χρειαζόμουν... Αν δεν ήσουν υπό την προστασία της αδερφής μου...» είπε ήρεμα μα σφιγμένος από τα νεύρα του κοιτώντας το χέρι του που δεν είχε φύγει από το σημείο του τοίχου όπου είχε χτυπήσει. «Θα λιμοκτονούσες σε εκείνο το κελί!» συνέχισε γυρνώντας το κεφάλι του να με κοιτάξει έξαλλος και ξεροκατάπια.

Απομάκρυνε την γροθιά του από τον τοίχο μόνο για να την ρίξει ξανά στο ίδιο σημείο με περισσότερη δύναμη δημιουργώντας έτσι ένα βαθούλωμα στο σημείο εκείνο. Με την κίνηση του αυτή και τον ήχο της σύγκρουσης ταράχτηκε καθώς αναπήδησα ξανά από φόβο. Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και μαζεύτηκα στον τοίχο κολλημένη. Εκείνος ξεφύσησε νευριασμένος και τον ένιωσα να απομακρύνεται από κοντά μου. Δειλά δειλά άνοιξα τα μάτια μου για να επιβεβαιώσω αυτή μου την αίσθηση και μόλις τον είδα να μου έχει γυρίσει την πλάτη και να κατευθύνεται προς το πιάνο του, γύρισα το σώμα μου προς την πόρτα ώστε να φύγω. Άπλωσα το χέρι μου προς το πόμολο, αλλά δεν έκανα κίνηση κίνηση να το αγγίξω ώστε να ανοίξω τη πόρτα. Αντ' αυτού έσμιξα τα φρυδά μου απορημένη καθώς συνειδητοποίησα τα προηγούμενα λόγια του.

«Με χρειάζεσαι;» απόρησα γυρνώντας να τον κοιτάξω που αδιάφορος καθόταν στην θέση του πιανίστα ξανά. Με χρειάζεται για τι;

Δάγκωσα τα χείλη μου και κοίταξα την πόρτα και ύστερα γύρισα πάλι προς τον πρίγκιπα. Βρισκόμουν σε δίλλημα. Ή θα έφευγα από το μέρος αυτό μακριά του ή θα τον ρωτούσα για αυτό που με έτρωγε την στιγμή εκείνη.