Bloodline; The Prince And The Hunters {Editing}

Κεφάλαιο 26

Eric's POV

«Σίγουρα δε θέλεις να έρθω μαζί σου;» με ρώτησε για πολλοστή φορά ανήσυχη η αδερφή μου.

«Ναι» μονολεκτικά απάντησα και πέταξα το νεκρό σώμα της κοπέλας από πάνω μου εφόσον είχα τελειώσει με το γεύμα μου.

Το σώμα της έπεσε στο πάτωμα, στο μεγάλο χαλί που κάλυπτε στο λευκό μάρμαρο. Το δέρμα της χλωμό και τα μάτια της ανοιχτά, ενώ από τον καρπό της έτρεχαν μικρές σταγόνες αίμα από την πληγή που είχαν δημιουργήσει τα δόντια μου όσο έπινα το αίμα της. Η αδερφή μου άφησε το ποτήρι της με το αίμα που έπινε στο τραπέζι του σαλονιού και με κοίταξε καθώς σκούπιζα με ένα μαντίλι τσέπης το αίμα από τις άκρες των χειλιών μου.

«Πάρε έστω τον ξάδερφο μαζί» επέμεινε να μη πάω μόνος στην καλύβα και πέταξα το μαντήλι στο τραπέζι καθώς σηκωνόμουν όρθιος.

«Όχι. Με πρόδωσε μια φορά. Δεν τον εμπιστεύομαι. Το μόνο που εμπιστεύομαι από αυτόν είναι η αποτελεσματικότητα της δουλειάς του. Όσο λείπω κράτα τα μάτια σου πάνω του» της είπα με σταθερή φωνή και σοβαρότητα και βγήκα από το δωμάτιο του σαλονιού.

Είχα σκεφτεί να κάνω μια επίσκεψη τα απομεινάρια της καλύβας αφού δε μπορούσαμε να βρούμε το παιδί. Ίσως ακόμα μια μάτια στον τόπο του φόνου να έριχνε λίγο φως στην υπόθεση. Όμως ήθελα να πάω μόνος, δεν ήθελα κανέναν μαζί μου. Έτσι ανέβηκα στο άλογο μου και έφυγα για το δάσος όπου βρισκόταν η καλύβα.

Φτάνοντας κατέβηκα από την σέλα και έδεσα τα χαλινάρια σε ένα κορμό δέντρου. Μόλις είδα τα ερείπια η φωτιά της νύχτας πετάχτηκε στο μυαλό μου φέρνοντας μου δυσάρεστες αναμνήσεις. Όταν πήρε φωτιά δεν ήμουν μέσα. Είχα πάει για κυνήγι, την είχα αφήσει μόνη. Όταν γύρισα το σπίτι είχε τυλιχτεί στις φλόγες. Προσπάθησα να μπω μέσα τόσες φορές μέχρι που το χέρι μου πήρε φωτιά. Προσπάθησα να την σβήσω, αλλά όταν τα κατάφερα ήταν ήδη νεκρή και μαζί της είχε πάρει και τον γιο μας. Τότε δεν είχα προσέξει πτώμα από κάποιο παιδί, αλλά ούτε και ίχνη που να έδειχνε ότι υπήρχε και κάποιος ακόμα εκεί. Ίσως να μου ξέφυγε κάτι.

Προχώρησα προς την καλύβα και σπρώχνοντας διαφορά καμένα ξύλα έφτασα στο κέντρο. Προσεχτικά κοιτούσα τα θεμέλια μήπως δω κάτι που δεν είχα δει τότε. Όμως δεν υπήρχε τίποτα. Τα κόκκαλα της δε τα έθαψα ποτέ. Είχαν γίνει στάχτη. Η στάχτη με τα χρόνια έγινε αέρας και τώρα ήταν σκόρπια στο δάσος.