Bloodline; The Prince And The Hunters {Editing}

Κεφάλαιο 29

Eric's POV

«Εντάξει, ας τα πάρουμε μια από την αρχή συνοπτικά» είπε η αδερφή μου και σηκώθηκε από την πολυθρόνα μπροστά από το γραφείο μου, ενώ εγώ έριξα την πλάτη μου στην δίκη μου πολυθρόνα πίσω από το γραφείο. «Η αρραβωνιαστικιά σου, η Sophie, ήταν αλουστίνα. Το σπίτι καταστράφηκε από τους γονείς της Hope, όμως η Sophie δεν πέθανε από την φωτιά. Το σώμα της ωστόσο δε το θάψαμε εμείς καθώς δε το βρήκαμε ποτέ, αφού υποθέσαμε πως λόγω της έλλειψης του θα έγινε στάχτη. Παρόλα αυτά, όταν γύρισες ξανά στην καλύβα τις προάλλες βρήκες τον τάφο της γεμάτο με τα άνθη του είδους της προδίδοντας την πραγματική της καταγωγή. Εκείνο το βράδυ υπήρχε ένα μικρό αγόρι που φορούσε αυτό το βραχιόλι, αν δεν ανήκει σε κάποιο άλλο άτομο που ίσως να βρισκόταν εκεί και εμείς δε το γνωρίζουμε. Πάντως είτε το παιδί είτε το άλλο άτομο ήταν δαίμονες και δεν ξέρουμε αν πέθαναν ή όχι, ούτε τον πραγματικό τους ρόλο στον θάνατο της αλουστίνας αρραβωνιαστικιάς σου» συνόψισε τα γεγονότα και σταμάτησε να περπατάει πέρα δώθε στο χώρο.

«Αυτά είναι τα γεγονότα που γνωρίζουμε τώρα. Οι ερωτήσεις πλέον είναι περισσότερες. Βρισκόμαστε πάλι στο μηδέν» είπα αγανακτισμένος και έτριψα με το χέρι μου το μέτωπο μου.

«Όχι ακριβώς αδερφέ μου. Τώρα ξέρουμε πως οι κυνηγοί δεν ήταν υπαίτιοι. Τόσο καιρό κυνηγούσαμε τα λάθος άτομα. Με αυτά που μάθαμε έχουμε να ψάξουμε πιο κοντά στο παλάτι και μάλιστα έχουμε την γνώση να κινηθούμε πιο έξυνα» είπε η Samantha σκεπτική και ύψωσα τα μάτια μου να την κοιτάξω απορημένος με το τι είδε στο μυαλό της, αλλά ταυτόχρονα ενοχλημένος με τις ερωτήσεις που με βασάνιζαν χωρίς τις απαντήσεις τους.

«Πώς κατάφερε μια αλουστίνα να περάσεις απαρατήρητη στο παλάτι των βρικολάκων;» είπα εκνευρισμένος.

«Πλέον είναι 21ος αιώνας Eric, υπάρχουν φακοί επαφής με χρώμα, τους οποίους εύκολα μπορεί να προμηθευτεί ο καθένας από ένα ανθρώπινο φαρμακείο» μου εξήγησε με μια μικρή δόση αλαζονείας η αδερφή μου και γρύλισα.

«Πάντα επέμενε να τρώει μόνη της... Δεν την είχα δει ποτέ να τρώει. Νόμιζα ότι απλώς ήθελε την ησυχία της. Αυτό θα εξηγούσε το χαμηλό προσωπικό εκείνες τις εποχές. Θα έτρωγε τους υπηρέτες και θα έθαβε τα κόκκαλα τους κάπου» είπα φωναχτά την σκέψη μου σκεπτόμενος πως σε κάθε γεύμα έλειπε από το τραπέζι και τις εξαφανίσεις του προσωπικού.

«Οι κανιβαλιστικές ορέξεις των πλασμάτων αυτών είναι αηδιαστικές!» αναφώνησε με αηδία και αποκρουστική έκφραση η πριγκίπισσα.