Bloodline; The Prince And The Hunters {Editing}

Κεφάλαιο 27

Eric's POV

«Samantha!» φώναξα δυνατά με το που μπήκα στο παλάτι βγάζοντας το σακάκι μου.

Η αδερφή μου τρέχοντας κατέβηκε τα σκαλιά ανήσυχη κατευθυνόμενη προς το μέρος μου.

«Τι έγινε; Τι έμαθες;» ρώτησε γρήγορα απορημένη και έδωσα το σακάκι μου στην υπηρέτρια που είχε σταθεί δίπλα μου για να το πάρει.

Ακούμπησα την αδερφή μου στην πλάτη και την ώθησα να προχωρήσει προς τα σκαλιά. Εκείνη απορημένη ρωτούσε τι συνέβη στο δάσος, αλλά δεν μιλούσα. Απλά συνέχισα να την σπρώχνω ελαφρά ως το γραφείο μου. Ήταν επικίνδυνο να μιλούσαμε για τις ανακαλύψεις μου στα ανοικτά. Δε μπορούσαμε να εμπιστευτούμε το προσωπικό με αυτές τις εύθραυστες πληροφορίες.

Φτάνοντας στο γραφείο άνοιξα τις πόρτες και προσπερνώντας τους φρουρούς μπήκαμε στο δωμάτιο. Ύστερα τις έκλεισα και τις κλείδωσα. Το βλέμμα της αδερφής μου μπερδεμένο και γεμάτο ερωτηματικά με κάρφωνε περιμένοντας απαντήσεις για την περίεργη συμπεριφορά μου.

«Ό,τι ειπωθεί στο δωμάτιο αυτό, μένει στο δωμάτιο. Κανείς δεν πρέπει να ξέρει, ούτε καν το προσωπικό και η φρουρά» ξεκίνησα να της λέω κοιτώντας την με απόλυτη σοβαρότητα και το βλέμμα της μετατράπηκε σε ανήσυχο.

«Eric τι συνέβη; Με τρομάζεις» ρώτησε με ανησυχία η Samantha και πέρασα πίσω από το γραφείο μου σκεπτικός.

«Στο δάσος υπήρχε αυτό το βραχιόλι. Είναι πολύ μικρό για να είναι ενός ενήλικα. Υποψιάζομαι ότι ανήκε στο αγόρι που μας είπε η κυνηγός» άρχισα να της λέω τι βρήκα στο δάσος και πλησίασε το γραφείο παίρνοντας στα χέρια της το δερμάτινο βραχιόλι από το τραπέζι όπου και το είχα αφήσει καθώς της έλεγα για αυτό.

«Αυτό το σύμβολο δε το αναγνωρίζω» είπε σκεπτική εξετάζοντας το μικρό βραχιόλι με τα μάτια της.

«Ούτε εγώ» απάντησα σκεπτικός και ακούμπησα τις παλάμες μου στο γραφείο στηρίζοντας το βάρος μου σε αυτές γέρνοντας το σώμα μου προς το τραπέζι.

«Έχω την εντύπωση πως το παιδί ήταν δαίμονας» της είπα μια σκέψη μου και έντρομη σήκωσε το βλέμμα της σε μένα από το βραχιόλι.

«Τι εννοείς;» ρώτησε φοβισμένη αφήνοντας το βραχιόλι στο γραφείο.

«Το βραχιόλι βρισκόταν μέσα σε έναν τέλειο μικρό κύκλο από ξεραμένα χόρτα και άνθη. Κανένα πλάσμα δεν αφήνει τέτοιο σημάδι μετά τον θάνατο του» της εξήγησα και αγχωμένη ακούγοντας τα λόγια μου αυτά έκατσε στην πολυθρόνα δεξιά της μπροστά από το γραφείο.