Mr. In Denial Meets Miss Eyeglasses

Chapter 4

TINITINGNAN KO ANG ORASAN na nasa gitna ng classroom na nasa itaas ng blackboard, bakit kaya ang bilis ng oras pagmasaya ka? Malapit nang matapos ang klase and its been three days since the school started and, can you imagine? Kaluluwa lang ang mararamdaman mo sa katabi ko kasi most of the time wala siya, how could that be possible? Biglang nag ring ang bell na ibig sabihin ay tapos na ang klase ngayong araw, tumayo ako at inayos ang notebook na nasa arm chair at binalik sa loob ng bag habang ang mga kaklse ko ay naghahanda na para maglinis.

“Miss Del Cerna” tawag ng guro saakin, mabilis akong lumapit sa guro at tinuro niya ang mga libro na nasa mesa.

“Can you please put this back in the library, may kailangan pa kasi akong gawin” ehh? Pero mahigit 30…na libro... Dapat boys! Paglingon ko sa likuran ay wala nang tao sa buong klasrum…damn. Did they knew that this was coming? At saan sila nagtago? Bakit ni isa wala?

“Sige po sir” hindi naman ako pwede umangal, respeto narin para sa matanda…. nawala ang ngiti ko nang hindi ko na mahagip ang amino ni sir at tiningnan ang nakatambak na mga libro sa harap ko, pag hahatiin ko sa dalawang grupo siguro pagkatapos ko ay wala na ring tao sa klasrum. Bumuga ako ng malakas at pinilit na buhatin ang mahigpit 30 na libro at dahang dahang naglakad.

Walang hiya naman ang mga kaklase kong lalaki! Dapat sila ang gumagawa nito! Ibigay pa naman sa babae, hmph! Iniiwasan ko ang mga taong nagtatakbuhan at dumadaan, pero wala na talaga akong makita dahil natatakpan ng libro ang paningin ko at by instinct na lang ako kumikilos.

“Excuse me po,” wika ko habang nananalangin na hindi ako mabunggo o kaya ay makabungo, sabi ko na…since nakita ko ang lalaking iyon nawala na ang swerte ko argh! Nanlaki ang mata ko nang may mahinang tumulak sa likod ko at hindi ko napansin ang daan na may elevated na part, I know what will happen next. Binitawan ko ang mga libro and brace myself at tinakpan ang ulo ko, pero nagulat ako ng may humawak sa bewang ko at inalalayan ako para makabalanse. I look at the person and to my surprise it was Nathan glaring at someone, lumingon ako kung saan siya nakatingin at mabilis na nagtakbuhan ang mga tao na nagtatakbuhan kanina I look back at him and he was staring at me intently.

*ba-dump

Mabilis kong binaklas ang kamay niya sa bewang ko at lumayo, ano yung narinig ko? Was that my heart? Fuck! Huminga ako ng malalim para pakalmahin ang sarili ko, that was just because of the prince syndrome. No worries.

“Salamat” sambit ko at isa isang kinuha ang mga libro na nasa sahig.

“Don’t mention it and-” he paused and he was looking at the books scattered on the floor at tinuro ang mga iyon.

“Did you seriously tried to take these books at the library alone?” he said with a very unamused tone, nagfocus na lang ako sa pagkuha ng mga libro at tinumpok ko sila sa gilid hanggang matapos ako ay tinitingnan lang ako ng lalaki na sumalo saakin kanina.

“Yeah, now can you leave may kailangan pa akong gawin kung hindi ka naman tutulong” tampo ko at sinubukang buhatin ang lahat ng mga iyon, nakakainis na lalaki sana hindi niya na lang ako tinulungan kanina hindi naman din pala ako tutulungan hanggang sa huli! Heh!

“Woman, sigurado ako minumurahan mo na ako sa isip mo” I look at him and smirk.

“Actually from the very beginning but who cares” may sarkastiko ang tono ng boses ko at nagsimulang maglakad, pero nakaka-ilang hakbang pa lang ako ay kinuha niya ang majority ng dala ko. Huh? Tumingin ako sa kanya at mabilis siyang naglakad palayo saakin, tumakbo ako para makahabol sa kanya.

“What are you doing?” I ask him, then he smirk at me like I did a while ago.

“Carrying the books, ganyan na ba ka labo ang mata mo para hindi mo makita?” ang sarap sipain pero pinigilan ko ang sarili ko, I can’t really describe kung anong nararamdaman ko ngayon. Inis dahil sa pagiging sarkastiko niya o kaya saya dahil tinulungan niya ako.