Mr. In Denial Meets Miss Eyeglasses

Chapter 10

ANG TAGAL NAMANG bumalik ng apat at si Rael kanina ko pa hindi nakikita at halos lahat na ng mga laro masubukan na namin ni Nathan.

"Here you go" binigay saakin ni Nathan ang paborito kong kape, nakaupo kami sa isang bench sa harap ng arcade at mag dadalawang oras na at wala pa rin kahit anino nila, did they left me? With him?

"Napagod ka ba?" He ask in a gentle manner, umiling ako at lumingon lingon sa paligid nagbabakasakali na makita ko kahit si Catrick man lang.

"Nag-aalala lang ako kanina pa natin hindi nakikita ang lima, sana hindi nila tayo iniwan," sigurado akong may pinaplano ang mga iyon, at kung ano man yun. Sana hindi matuloy, tumataas ang mga balahibo ko sa batok kapag iniisip ko pa lang na may secret secret na nagaganap.

"I doubt that" hm? I look at him and I noticed his posture, he has a broad shoulder and quiet tall mabilis akong tumingin palayo at ininom ang kape, why am I admiring him? Huminga ako ng malalim, please don't think something weird its fine I should think about something else not about how great he loo- argh!

"You mean umalis na talaga sila? Nang hindi ako sinasabihan?!" Natataranta kong tanong.

"Lower your voice ang daming nakakarinig satin" oh sorry, "first of all, oo umalis sila pero hindi ibig sabihin na umuwi na ang mga iyon at mukhang alam ko na ang dahilan kung bakit hindi pa sila bumabalik" alam niya? Nagkunwari akong tumingin sa orasan ng phone ko para hindi makita ang inis sa mukha ko, gusto ko pa naman makasama sila Catrick. Kanina nag-uusap kami tungkol sa libro she also loves reading just like me pero ngayon....nasaan na siya?! NASAAN NA SILA?! Bibisitahin pa namin ang bookstore hindi ba?

"Wala ka bang number nila?" He sked me at lumingon ako sa kaniya at hawak na niya ang phone nito, how could I?! We met weeks ago and messenger or chat are more accessible these days so I didn't bother to asked them.

"Wala akong number ng dalawa, hindi rin sila online, mukhang kailangan nating maghintay" biglang may pumasok sa utak ko ang isang ideya, "ano kaya ang ginagawa nila Sean at Kyle? Don't tell me!?" Are they-?

"Hoy ano yang mukha mo?" I look at him while smiling creepily.

"Anong relasyon ng dalawa?" Nawala kaagad ang ngiti niya sa labi at masamang tumingin saakin.

"Woman, huwag po ipa-iral ang pagiging fujoshi mo" tsk.

"Nagtatanong lang na-" natigilan ako ng ma realize ang sinabi niya, eh? I look at him slowly and his drinking his milk tea, paano niya....nalaman?

"How-?"

"I saw your wallpaper the other day, hindi mo naman siguro iniisip na ikaw lang ang tanging tao na nanonood ng anime sa classroom" napalunok ako ng laway, tama nga naman. But still! A lot of people think fujoshi's are disgusting kasi ini-i-ship namin ang dalawang lalaki, pain suddenly struck my heart and I hold the cup of coffe tightly. I don't want someone to know that I'm that kind of girl, people would think its-

"Ayos ka lang?" lumingon ako sa kanya at nakita ang nag-aalala nitong tingin, huminga ako ng malalim at ngumiti sa kanya.

"Hindi ka ba...alam mo na" he was looking at me with such tender and care.

"Wala namang masama doon, pero sana huwag mo masyadong ibabad yang mga mata mo kakabasa o tingin ng ganoong klaseng... bagay. I'm neutral, I actually don't care. I don't judge people that easily," may gumuhit na malaking ngiti sa labi ko nang marinig ko ang sinabi niya, I look at my reflection in my coffee and I saw my smile. Then my heart correspondent with that smile and it suddenly felt warmer.

"But can you please not tell them. It's jus-" I paused, hindi ko masabi ang gusto kong sabihin. I was looking down and I could feel my heart thumping really loud, then a warm hand pat my head.