You hurt me, but I still love you

1. Blauw oog - Caitlin

Als de bel gaat neem ik afscheid van mijn vrienden. Sem geeft me nog snel een knuffel. 'Hou je taai Caitlin.' 'Ik zal het proberen.' Zeg ik zachtjes en loop naar mijn les. Ik ga zoals gewoonlijk aan een van de tafeltjes voorin zitten. Zo ver mogelijk van mijn kwelgeesten af. De meeste zitten namelijk bij mij in de klas en zij gaan altijd achterin zitten.

Het lokaal stroomt langzaam vol en Louis komt naast me zitten. Het is een beetje een verlegen jongen, maar wel heel erg lief en we kunnen altijd goed met elkaar samen werken.

'Hey, Caitlin heb je je verslag af?' Vraagt Louis vrolijk. Ik knik. 'Ja, ik heb het vanmorgen in m'n tas gestopt en.... Het is weg!' Paniekerig doorzoek ik mijn tas, maar het is echt weg. Louis kijkt me medelevend aan en pakt een papier uit zijn tas.

'Hier, ik heb er voor de zekerheid twee gemaakt. Je hoeft er alleen je naam even boven te zetten. Ik weet dat jij het altijd maakt en ik ben bang dat dit weer het zoveelste geintje is van die gasten achterin.' Ik kijk hem dankbaar aan. 'Bedankt Louis. Heel erg bedankt.' 'Geen punt Caitlin, ik vraag me alleen af hoe ze bij je tas konden komen.' 'Dat zou ik ook wel eens willen weten.' Zeg ik instemmend.

De geschiedenisdocent komt binnen lopen en gaat de tafel langs. 'Zo meneer Blokhout, heeft u eindelijk besloten toch maar uw best te doen voor mijn les? Het ziet er tot nu toe goed uit.' Hoor ik onze docent achter ons zeggen. 'Ik denk dat je gelijk hebt Louis. Waarschijnlijk heeft hij mijn verslag gestolen.' Zeg ik zachtjes.

Hij knikt. 'Die zal verast opkijken als je toch een verslag hebt.' Zegt hij zachtjes terug. Ik knik en wacht geduldig tot de leraar onze verslagen komt halen. 'Mevrouw van Noorden kan u me vertellen waarom u verslag zo op dat van meneer van Hout lijkt?' 'Ja meneer, Louis en ik hebben het samen gemaakt.' 'Dan is het goed.' Zegt de leraar en gaat door met de verslagen ophalen.

'Het was geen liegen.' Zeg Louis zacht. Ik knik. Klopt we hebben het ook samen gemaakt, alleen heb ik andere termen gebruikt. 'Je moet toch iets aan dat pesten gaan doen Caitlin. Kan je vader je niet helpen?' Ik schud mijn hoofd. 'Mijn vader zou het alleen maar erger maken. Die zou met hem en z'n moeder gaan praten. En dat zou het dus nog erger maken.

Bovendien als ze mijn huiswerk willen maak ik het toch gewoon twee keer. Dan stop ik mijn beste verslagen gewoon in een apart vak en de slechtere versie in het normale vak.' Louis kijkt me hoofdschuddend aan. 'Ze gaan steeds verder Caitlin, zo zijn pestkoppen nou eenmaal. Nu is het nog je huiswerk, maar wat komt hierna?' 'Ik zie wel Louis. Ik zie wel.'

Als we even later een tussenuur hebben loop ik naar de aula. Het word hoog tijd om te eten denk ik bij mezelf en haal een broodtrommel uit m'n tas. Er zit een appelflap in, door mijn moeder gemaakt. Daar ben ik echt blij mee, want ze kan geweldig bakken. Helaas moet ze vaak op reis voor haar werk, dus heeft ze er niet veel tijd voor, erger nog we zien haar bijna nooit.

Als ik de appelflap uit het bakje wil pakken om hem op te eten word mijn pols vast gepakt. 'Geef die maar aan mij.' Hoor ik de bekende stem zeggen. Ik draai me geschrokken om en kijk recht in zijn bruine ogen. Ik slik even. 'Nee.' 'Wat zei jij daar?' Zegt hij dreigend. 'Je hoorde me wel. Ik zei nee.' Zeg ik rustig. Het klinkt misschien stom maar ik geef die appelflap niet zomaar op. Hij is van mijn moeder.

De jongen kijkt me even verbaast aan, maar steekt dan zijn hand uit naar de appelflap. Uit reflex sla ik zijn hand hard weg. Heel even laat hij me geschrokken los, om me dan woedend aan te kijken. 'Dat had je nou niet moeten doen.' Hij geeft me een stomp op mijn oog en een trap in mijn maag. Van de pijn val ik op de grond. De jongen pakt mijn appelflap en gooit daarna het bakje op de grond. Het valt kapot voor mijn ogen en tot mijn verbazing zie ik een briefje liggen tussen de scherven.

Ik hoop dat je er van geniet liefje.

Veel liefs,

Mam

Staat er op het briefje. Ik ren de aula uit, terwijl ik de tranen tegen probeer te houden. Ik ren naar de wc's en sluit me op in een hokje. Daar laat ik mijn tranen de vrije loop.

Als ik eindelijk uit gehuild ben, loop ik het hokje uit en kijk in de spiegel. Mijn make-up is uitgelopen en mijn oog begint blauw te worden. Ik zucht. Louis heeft gelijk. Het word nu echt te erg. Ik moet nu echt een oplossing vinden voor dit probleem. Misschien kan mijn nieuwe aikido sensei me helpen of anders mijn broer.

Als ik Jason in moet schakelen om mezelf weer veilig te voelen moet dat maar. Blokhout zou dat niet leuk gaan vinden, want niemand komt aan mijn broer's kleine zusje. Mijn pestkop denkt misschien dar hij sterk is, maar met mijn broer wil je geen ruzie. Hij zit op karate, kickboksen en Aikido. Alle drie op het hoogste niveau. Bij kickboksen geeft hij zelfs les.

Ik zucht. Ik zou het Jason wel moeten vertellen, want door m'n blauw oog kom ik niet weg met een smoesje. Dat hij misschien mijn ribben heeft geneusd valt te verbergen maar dit blauwe oog niet. Zeker niet voor m'n broer. En liegen dat het bij aikido is gebeurt kan helaas niet. Ik heb vandaag geen aikido en Jason heeft het toch door als ik lieg. Er zit dus niks anders op. Ik moet het hem vertellen en nou maar hopen dat hij alleen advies geeft...