You hurt me, but I still love you

72. Een verjaardag... - Caitlin

Zo'n vier jaar gaat voorbij en de jongens groeien op tot twee leuke energieke kinderen. Ze zijn lijken veel op elkaar in hun doen en laten en zijn onafscheidelijk, maar hebben we allebei hun eigen karakter. Jonah heeft een sterke wil en kan soms nogal druk zijn. Jaimy en ik moeten hem daarom wel eens afremmen, terwijl we Toby wat moeten aanmoedigen om wat meer te praten en zijn eigen mening te geven.

Hij laat zich nog wel eens domineren en commanderen door Jonah en dat proberen we uit alle macht te voorkomen. Toby is de rustigste en makkelijkste van de twee, terwijl Jonah wel eens voor een uitdaging zorgt en soms een echte deugniet is. Des on niet te min houden we van alle twee even veel en krijgen we vaak ook hulp van Lucas. Jonah heeft iets uitdagends, terwijl Toby juist heel gevoelig en emotioneel is. Ook is Toby wat serieuzer, terwijl Jonah dol is op grapjes.

Lucas wil toch bij Toby kunnen zijn en daardoor hebben Lucas en ik een hechte band ontwikkelt, wat Jaimy nog wel eens jaloers maakt. Al kalmeer hij meestal zodra ik het door heb en er hem bij probeer te betrekken. Dan ontdekt hij meestal al snel dat het niks voor hem is.

Hoe dan ook de afgelopen jaren zijn snel voorbij gegaan. Ik heb een thuisstudie gevolgd en ging een keer per week naar school voor toetsen zodat ik zo veel mogelijk bij de kinderen kon zijn. Jaimy ging ondertussen naar school met Jesse en had alle aandacht voor de tweeling als hij terug kwam. Mijn vader hielp me veel net als Jason, mam en Lucas als ze niet hoefde te werken. Lucas is ondertussen professioneel voetballer geworden en is al aardig populair.

Nu de jongens oud genoeg zijn gaat hij wel eens met ze voetballen in te tuin. Of ja voetbal, Lucas schopt een zachte bal heel zachtjes naar ze toe en de kinderen stoppen hem of duwen hem dan zo hard mogelijk terug. Het is dus meer met de bal over rollen, maar ja zij zijn helemaal trots dat ze met Lucas voetballen, dus dat wil ik niet voor ze verpesten.

Ik doe ondertussen een opleiding kinderpsychologie en zodra ik daar mee klaar ben ga ik mijn vader opvolgen tot de jongens oud genoeg zijn om een paar daagjes alleen te zijn met Jaimy. Dan wil ik weer een missie per week of per maand gaan doen, omdat ik het werk toch wel mis, maar ook bij de jongens wil zijn. Ik wil in ieder geval niet langer dan een maand wegblijven en het duurt wel even tot dat zo ver is.

Jaimy is zelf trouwens bezig met een opleiding tot gamedesigner of zo iets, waar ik blij om ben, want is er altijd iemand thuis bij de kinderen als ik weg ben. Het werk wat hij gaat doen is namelijk iets wat je thuis kunt doen of eigenlijk moet doen. Er zijn maar weinig bedrijven waarbij je dat op kantoor kan doen.

Jason heeft trouwens zijn diploma psycholoog gehaald en heeft een eigen praktijk net buiten de stad. Hij schijnt erg goed te zijn, net als mijn vader. Alleen werkt Jason met mensen met een trauma. De meeste hebben te maken gehad met een zaak van de geheime dienst en worden doorgestuurd naar Jason, niet omdat hij familie is, maar omdat hij er gewoon een gave voor heeft.

Sem is na de middelbare school bij de geheime dienst gaan werken waar Moni niet altijd even blij mee is omdat ze vaak alleen is met hun net vijfjarige tweeling, maar aan de andere kant verdient het wel genoeg om hun gezin te onderhouden zonder dat Moni weer met haar opleiding hoeft te starten. Ze heeft de middelbare school namelijk niet afgemaakt, omdat ze het zo druk had met de tweeling.

Ik had wat dat betreft geluk, Jonah en Tony waren hele rustige baby's die alleen huilde als ze iets nodig hadden. Voor de rest sliepen ze rustig door of speelde met hun speelgoed. Mijn twee jongens zijn pas druk geworden nu het kleuters zijn.

'Jonah! Toby! Gaan jullie mee naar de vijfde verjaardag van Thomas en Destiny?!' Roep ik naar boven. De jongens rennen enthousiast naar beneden. 'Jippie naar oom Sem en tante Moni!' Roept Jonah enthousiast. 'En naar Thomas en Destiny!' Voegt Toby er enthousiast aan toe. Jonah geeft Toby een speels duwtje. 'Die horen daar toch bij broertje?' Vraagt hij lachend. Ik glimlach. 'Jaimy! Luke! Komen jullie nog? Anders gaan we namelijk zonder jullie of niet soms jongens?' Vraag ik lachend.

'Ja, papa en oom Luke opschieten of we gaan zonder jullie!' Roept Jonah lachend. Toby kijkt bang naar boven. 'Opschieten papa en oom Luke, ik wil niet zonder jullie!' Roep hij bang. Ik til de kleine jongen op. 'Geen zorgen, we gaan niet zonder ze, dat zeg ik alleen om papa en oom Luke te plagen en om te zorgen dat ze opschieten. Doe je ook mee? Dan kunnen we misschien nog op tijd weg.' Zeg ik zacht en zet hem dan neer.

Hij grijnst en knikt. 'Doei pap, doei oom Luke, we gaan!' Roept Toby en loopt dan naar de deur. Nu komen Jaimy en Lucas naar beneden gerent met met hun blouse scheef en hun riem nog los. Ik zucht. 'Echt jongens, sta eens op tijd op en leer aankleden, want ik lijk jullie moeder wel in plaats die die van Jonah en Toby.' Zeg ik en trek snel hun kleren goed.

Ik pak de jongens bij hun hand en loop naar de auto. Ik zet beide jongens in hun kinderstoel en ga naast ze zitten. Jaimy kruipt ondertussen achter het stuur en start auto. Lucas ploft snel neer op de bijrijders stoel en dan rijden we weg.

'Heeft iedereen zijn gordel om?' Vraag ik dan. Jonah en Toby knikken en ook Jaimy laat zijn riem zien, maar Luke wordt rood en doet snel zijn gordel vast. 'Nu moet je een liedje zingen!' Roepen de jongens in koor. Ik begin te lachen. Die regel hadden we gemaakt toen de jongens hun riem niet vast wilde doen. Als je je riem niet vast hebt voor de auto gaat rijden moet je een liedje zingen en als hij dan nog niet vast is dan nog een keer.

Beide jongens houden niet echt van zingen als het voor straf is, dus dat werkte goed. Helaas voor Lucas geld die regel voor iedereen in onze auto, dus ook voor hem en dat weet hij. 'Nou Lucky zingen maar.' Zeg ik grijzend. Met tegenzin begint Luke te zingen en de tweeling heeft de grootste lol, omdat Luke nu straf krijg in plaats van geeft.

Trouwens de afgelopen vier jaar zijn we met rust gelaten door journalisten na dat ene nieuwsbericht valt niemand ons of de tweeling meer lastig. Voor Ash en Janis waar we in het begin wel bang, maar na vier jaar maken we ons weinig zorgen meer, hoewel we natuurlijk wel op ons hoeden blijven, want je weet maar nooit, die twee lopen nog steeds vrij rond.

Jaimy stopt de auto bij Sem en Moni en de jongens rennen naar de deur zodra ik hun gordel los maak en ze uit de auto haal. Sem doet de deur open en de kinderen rennen meteen naar binnen. Gelukkig is Sem altijd thuis met een verjaardag, hij heeft nog nooit de verjaardag van zijn kinderen gemist. 'Thomas!' Roept Toby blij. 'Destiny!' Roept Jonah en ze vliegen op de twee af. 'Jongens.' Zegt de tweeling lachend en knuffelt ze terug. 'Raad eens?' Zegt Jonah grijzend. 'Wat?' Vragen Thomas en Destiny te gelijk.

'Oom Luke moest voor straf een liedje zingen.' Vertel Toby enthousiast. Beide kinderen schieten in de lach, terwijl mijn jongens staan te grijzen. Ik glimlach en doe mijn jas uit. 'Jongens doen jullie wel een beetje rustig.' Zeg ik glimlachend. Ze knikken en rennen met z'n vieren de woonkamer in. Ik geef Sem en Moni een knuffel en loop dan ook met ze mee de woonkamer in. De rest volgt ons nu ook.

Na een half uurtje staat Jesse op. 'Sorry mensen, maar ik heb nog een toets die ik moet inhalen, dus ik moet gaan.' We knikken en Sem loopt met Jesse mee naar de uitgang. Een paar uurtjes later is het feestje voorbij en gaan we weer weg. 'Dat was leuk!' Roepen de jongens in koor. Ik glimlach en zet ze in de auto. Ik wil net hun gordels vastmaken als ik een harde klap op mijn hoofd krijg. Alles wordt zwart voor mijn ogen en het laatste wat ik zie en hoor is dat de jongens aan het gillen zijn...