A Flower for Alice

It starts here

Life is full of mysteries. Challenges go through your life, which may or may not be good. You will never know what will happen in the next seconds, minutes, hours, days, months and years. So you really need to be prepared, physically, mentally and emotionally, so you less likely to be affected by the events that are coming to you.

Natigil ang pag-iisip ko ng may yumakap sa akin sa likuran ko.

"Hey my love, what are you thinking?" Dario asked me. He is one of those good circumstances that came into my life.

"I am just wondering about something." I answered then I faced him while he is hugging me.

"About what?" he asked.

"That is not really important." I responded at natawa ako dahil nakitaan ko ng kuryusidad ang mukha niya.

Nandito kami sa bridal store ng pinsan ko para masukat na ang gown na susuotin ko. At tama kayo, ikakasal ako kay Dario. At gusto na niyang makasal agad kami, kaya one month preparation lang ang mangyayari, After all, this is a simple wedding with only my family and Dario's, and of course, our closest friends.

"Alice, your gown is ready. Isukat mo na. "My cousin excitedly said as if she is the one who'll  be married. I just nodded.

"I will just finish this so we can go home. "sabi ko kay Dario at umalis na sa pagkakayakap niya para masundan ang pinsan ko.

Pagkapasok namin sa fitting room ng store na iyon ay nakita ko ang isang white, backless mermaid wedding gown designed with tiny diamonds and pearls and a long veil.

"Ang ganda naman kaso mukhang sobrang mamahalin." mangha ngunit nababahala kong komento.

"That's okay. Bagay yan sayo at tsaka, hello, ang mapapangasawa mo naman ay isang CEO ng isang company kaya okay na yan." sagot niya.

"Thank you for your effort to make this marvelous gown. The best ka talaga kahit kailan." nakangiti kong saad sa kaniya.

"Wala yun, no. Excited na talaga akong makita kang makasal. Akala ko kasi tatanda kang dalaga." sagot niya sabay tawa. Natawa din ako.

"Hindi ko nga din alam kung bakit wala talaga akong interes sa mga lalaki noon maliban kay Dario, balak ko na nga sanang maging matandang dalaga na lang habang buhay." nakangiti kong kwento.

"Nako, buti na lang at nakilala mo na si Papa Dario, kung hindi, hindi kita magagawan ng wedding gown. Sige na, isukat mo muna at baka naiinip na ang Papa mo." sagot niya, baliw talaga ito.

Agad akong pumasok sa fitting room habang hawak ang gown. Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin at napangisi. I just can't believe na ikakasal ako sa isang buwan with the man that I love the most more than myself. I didn't imagine myself being this inlove. Ang dating inaatupag ko lang ay pag-aaral para makapagtrabaho at matulungan sila Mama at Papa sa pag-papa-aral sa mga kapatid ko kaya hindi ko na namamalayan na napag-iwan na ako ng kalendaryo.

I stop thinking and immediately put on the gown.

"Wow Alice, bagay na bagay sayo girl. You look like a Goddess." manghang sabi ng pinsan ko pagkalabas ko ng fitting room. Napangiti ako.

"You're exaggerated Miss." natatawa kong sagot, at hinampas niya lang ako.

Agad-agad niya akong tinulungan papunta sa may kurtina palabas at tinawag niya si Dario para makita ako.

"Representing, Alice Jennifer Surigo." pagpapakilala sa akin ng pinsan ko at hinila na ang kurtina para makita ako ni Dario. I smiled when I see that he is amazed and I see he is in tears kaya lalo akong napangiti.

"Maiwan ko muna kayo love birds." paalam sa amin ng pinsan ko.

Lumapit si Dario sa akin at niyakap agad ako.

"Diba bawal makita ng groom ang bride na suot ang wedding gown niya bago ikasal?" nag-aalala kong tanong.

"Don't worry, it is just a superstition. I will not let something happen to you." he assured me. Niyakap ko na lang siya ng mahigpit.

Pagkatapos kong isukat iyon ay nagpaalam at nagpasalamat na kami s pinsan ko.

"It's my pleasure Alice. Mag-ingat kayo ha, ikakasal na kayo soon, lapitin kayo ng aksidente." paalala niya.

"My love, Ronald called. Ipapakita daw niya sa atin mamaya ang design ng cake para sa kasal." sabi sa akin ni Dario habang nasa loob kami ng sasakyan pauwi sa bahay ko.

"Okay. Buti na lang madami kang kaibigan na talented para sa mabilisang paghahanda sa kasal natin." masaya kong sabi sa kaniya.

"Of course, I chose from the best of the best. Hindi pwedeng basta-basta lang, dahil mahal na mahal kita." he responded. I felt that my heart beats hard again because of his sweet words. I hold his other hand as a sign of being thankful.

"I love you too, my love. Alam mo, kung hindi kita nakilala, hindi talaga ako magpapakasal. Kung mawawala man ako dahil sa kukuhanin na ako ni God, I have no regrets because I have you and we love each other too much." I said being so thankful for him to be with me in this lifetime.

Sumimangot siya." My love, don't say those kinds of words. Hinding-hindi ko hahayaang mawala ka at hindi ko din kakayanin iyon." sagot niya at pinisil ang kamay ko. Ngumiti na lang ako.

Pinag-usapan na lang namin ang mga kakailanganin namin para sa kasal. Pasalamat sa kaniya, sa mga magulang niya, at sa parents ko dahil mas napadali at napaganda ang preparation.

Nang makarating kami sa bahay ay agad kaming nagmano kay Mama at Papa.

"Maganda ba yung gown, anak?" tanong ni Mama.

"Opo Ma, iba po talagang klase si Klarise. She created a marvelous gown." sagot ko.

"Alam mo Mama, she look like a Goddess." nakangiting sambit ni Dario kay Mama at siyang ikinatili niya.

"Ikaw talaga Dario, naaalala ko ang tatay niyang si Alice sayo. Puring-puri din nun ang kagandahan ko." sabi ni Mama sabay hagikhik. Natawa na lang kami doon.

"Ay siya nga pala Alice. Hindi ako makakapunta sa Batanes bukas para icheck ang venue kasi dadating ang mga tita mo bukas." singit ni Mama. Napaisip naman ako kung sino ang titingin dun. Bawal naman sila Mommy, kasi busy siya para sa theme ng kasal at sa pagkain.

Natigil ang pag-iisip ko nang biglang nagsalita si Dario.

"Don't worry Mama, kami na lang ni Alice, tutal ay on leave naman ako ngayong week. Para makapasyal din kami." sabi niya.

"I'm sorry talaga, hijo." sagot ni Mama sa kaniya.

After some meetings about it, napagpasyahan na umuwi ni Dario. We aren't married so we are not living on the same roof. Bilang na din pagrespeto sa mga magulang namin. Hinatid ko na siya palabas pagkatapos niya magpaalam sa parents ko.

He kissed my forehead na ikinangiti ko.

"Ready some clothes, we will stay there for 2 days." paalala niya sa akin.

I hugged him so tight na akala mo naman ay hindi na magkikita pa.

"Thank you for everything my love, I love you." sagot ko. Natawa siya at niyakap din ako.

"You're saying weird words like you are going to leave me forever. Don't be like that." saad niya at kinurot ko siya na ikinatawa niya lalo.This whole thing is enough for me. I hope this will continue.