Meet Me In Clark High (Reistre Series #1)

Chapter 1

Chapter 1: Reistre

It was then when I felt the genuine happiness in my whole life. But when things went on the other way... it has changed, so as the consequences.

It's about the boys in my life... and someone I just met online.

Ngumiti ako sa aking repleksyon sa salamin. "Here I come, Clark High," bulong ko sa sarili.

A faint smile was plastered on my face on my way downstairs. Hindi maintindihan kung masaya ba o kabado. It can be both.

I've been transferred in Clark High just yesterday. And now is my first day as a Clark High's student.

Hindi alam kung ano ang dahilan at bakit ako inilipat ni Mama. Her line would always be 'pagdating ng panahon ay maiintindihan mo rin'. Ni tungkol sa ama at kuya ay iniignora.

I was still young when they left us with no valid reasons... o baka ako lang ang walang alam?

Ipinilig ko ang ulo at iwinaksi ang nasa isip.

May nakilala akong kaibigan sa Delaria High, well I didn't consider her as best friend. I don't do best friends. I'm scared baka 'pag nasanay na kami sa isa't isa baka maging dependent, in the end may mang-iiwan at iiwanan.

Kagaya ngayon.

I didn't even do a proper goodbye to them, but I don't think they bother. Baka nga kaklase lang talaga ang turing sa 'kin at hindi kaibigan o ano.

And now since I have the chance to meet a new friends. I will do my best to find a true one. Hindi ko na inisip kung ilan kahit nga isa lang basta totoo.

"Aalis na ako, Ma. I love you," pagpaalam ko kay Mama bago humalik sa pisngi niya.

Pinasadahan niya ako ng tingin bago humalukipkip. "Bakit ganiyan ang itsura mo?" usisa niya.

I let out an uneasy smile "Ma, kinakabahan ako. Bakit kaya?" Atsaka ko hinawakan ang kamay niya baka may kapangyarihan ng confidence akong makukuha roon.

She laughed softly. "Sa tingin mo? Basta mag-aral ka lang nang maayos. Bigyan mo ako ng balita mamaya pag-uwi mo, okay?" She gave me a smile that'd surely calm my system.

Tumango ako. "Sige po, bye!"

I smiled the moment I saw our SUV pulled over in front our gate. Sumungaw si Kuya Jul-ang driver namin, at binigyan ako ng ngiti.

"Magandang umaga, Ariane!"

"Good morning din, Kuya," bati ko pabalik at sumakay na sa loob.

I was tapping my shoe against the floor constantly while looking outside. Sumagi sa isip ko ang mga lalaki sa aking buhay.

I wonder what they're doing now? Nakakapag-aral kaya nang maayos si Kuya? E, si Papa, Lolo, Tito, at ang isa ko pang pinsan?

"Ayos ka lang, Ariane?"

Napabaling ako kay Kuya Jul at sunod-sunod na tumango. "Opo, medyo kabado lang," sagot ko.

Pamilya ang turing sa mga nagtatrabaho para sa amin. Walang pinagkaiba dahil lahat naman tayo ay tao at pantay-pantay sa mata ng Diyos. Siguro para sa iba ay may malaking pagitan, mataas na pader, at magkaibang antas ng buhay ang mga tao.

At iyon ay ang mahirap sa mayaman.

Napaisip din ako, e. Bakit lalong yumayaman ang mayayaman, at humirap naman lalo ang mahihirap?

Hindi ba p'wede iyong... magtulungan at magkasundo-sundo?

Kung kaya mo namang tumulong... bakit may ibang mayayaman ang nananapak ng kapwa tao dahil lang sa sila ay mahirap?