Belle Martinez came back to her life as Clarabelle Marquez, the youngest child of the third powerful man in the Philippine Empire. And in order to go back, Belle needed to avoid her death at the hands of the current prince and her soon-to-be-husband...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Nakasimangot ako tumitingin sa harapan habang pinagmamasdan ang paligid, lapag sa loob ko ang ideya na maupo sa harapan ng lalaking ito. Kung hindi lang ako masasaktan oras na tumalon ako paalis sa kabayong sinasakyan namin ay nagawa ko na.
Mariin kong pinikit ang aking mga mata at dinama ang malamig na hangin, ramdam na ramdam ko ‘to lalo na’t basta na lamang akong binuhat muli kahit na hindi pa ako nakapagpalit ng damit o nakapagsusuot man lang ng sapatos.
“Hawakan mo ang iyong buhok…” dinig kong sambit n’ya ngunit nanatili lamang akong tahimik, hindi sinusunod ang kanyang utos.
Buntong-hininga niyang pinatigil ang pagtakbo ng kabayo, nang maramdaman ko ang malambing niyang suklay sa buhok ko’y gulat kong naimulat ang mga mata ko. Nang akmang lilingunin ko siya’y pinigilan niya ako sa pamamagitan nang paghawak sa aking balikat.
“Sutil…” inis niyang sambit, “Hindi marunong makinig—”
Nang matapos siya sa pag-iipit sa buhok ko’y saglit kong hinawakan iyon, hindi ko alam kung ano ang marapat kong maging reaskyon, “Anong—”
“Hoy! H’wag kang lilingon—”
Parehas kaming napakurap dahil sa mabilis na pangyayari, dahan-dahan kong tinakpan ang aking bibig. Bahagya pa akong napaatras dahil gulat at mabuti na lamang dahil mabilis niya akong nahapit palapit sa kanya.
Kagat-labi akong napasubsob sa dibdib niya, nahihitya rin akong itunghay ang aking ulo dahil sa umaapaw na hiya sa aking katawan.
“Ah…” bulong n’ya.
Pilit kong pinakalma ang aking sarili at dahan-dahan na inangat ang aking ulo’t mayabang na ngumisi sa kanya, “Ngayon ka lang ba nakahalik ng isang magandang babae?”
“Ha? Nasaan?”
Mambabara rin ba ‘to katulad nang ginawa ko sa kanya, “Alin?”
“‘Yong magandang babae… hindi ko makita e.”
Inis akong bumaling muli sa harapan dahilan upang tumawa siya sa naging reaksyon. Nang muling tumakbo ang kabayo, isang tahimik at mapunong daan an gaming tinahak. May kakaibang prisensya ng lungkot at bigat sa katawan ang lugar hanggang sa tumigil sa isang malaking puno, mabilis naman na bumaba ang mayabang kong kasama at tumayo sa aking harapan.
Tanga naman nito. Paanokaya ako bababa, wala nga akong sapatos!?
“Ginagawa mo?” Tanong ko.
“Hinihintay kang tumalon sa akin?”
“Bobo ka ba?” Mataray kong tanong. Nakingisi naman siyang nagkibit-balikat dahilan upang irapan ko s’ya, “Tumalikod ka, bobo.” Haha, aminadong bobo nga.
