Stockholm syndrome II h.s.

2. Who's that shadow holding me hostage?

 Cisza.

 Było cicho i ciemno, więc nie miał pojęcia ile czasu minęło.

 Niewesołe myśli krążyły mu po głowie: Czy tamta dziewczyna zamknęła mnie tu żebym powoli umierał? Jeśli tak to dlaczego? Nie mogła mnie po prostu zabić, od razu?

 Nie było nikogo, kto mógłby mu na te pytania odpowiedzieć.

 Zaczynał już przysypiać, gdy usłyszał kroki, a chwilę później ktoś załomotał w drzwi.

- Hej cukiereczku, żyjesz jeszcze?

- Kim jesteś? - spytał. - Dlaczego mnie tu trzymasz?

- Dowiesz się w swoim czasie.

 Zanim zdążył zadać następne pytanie rozległ się stukot butów. Odeszła.

 Zasnął, a kiedy się obudził, zobaczył, że drzwi do pomieszczenia w którym się znajdował są otwarte a smuga światła, która przez nie wpada oświetla drobną blondynkę stojącą kilka kroków od niego.

- Kim jesteś?

 Nie odpowiedziała, tylko nadal się w niego wpatrywała swoimi szaro-niebieskimi oczami.

 Mimo, że z nerwów zapamiętał tylko, że dziewczyna która go tu zamknęła była brunetką, to na pewno nie była ona.

- Gdzie jest ta druga?

- Też chciałabym to wiedzieć - prychnęła. - Kazała mi cię nakarmić jakbym była jej służącą i wyszła. Co ona sobie wyobraża?

 Dopiero teraz zauważył, że trzyma talerz zupy.

 Harry czuł, że lepiej nie dać się zwieść jej słodkiej buzi, więc posłusznie zjadł to co mu podała. Potrzebował sił, by się stąd wyrwać.

- Co ja tu robię?

 Popatrzyła mu prosto w oczy.

- Nie mam pojęcia, ale na twoim miejscu bym się bała - wyszeptała i wyszła, a po jego plecach przebiegł dreszcz.

 Co to ma znaczyć? Kim jest ta, która mnie go zamknęła? A ta blondynka? W co on się wplątał do cholery?

Hej :)

A więc mamy kolejny rozdział. Muszę się przyznać, że dziwnie się czuję pisząc w trzeciej osobie, nie jestem w tym chyba za dobra. Brzmi to jakoś czy jednak lepiej by było jakbym przerobiła to wszystko na styl pierwszoosobowy?

Mam nadzieję, że będziecie gwiazdkować i komentować jeśli wam się podoba a jeśli nie to czekam na konstruktywną krytykę x