o70

15 2 0
                                    

"Natulog ka ba? Nakatulog ka ba?" tanong ko sa aking katawagan.

"Yes," sagot niya naman sa akin.

"Good, kumain ka na ba? Breakfast? Lunch?" muling tanong ko sa kaniya.

"Ye," maikling tugon nito sa akin.

"Very good, always remember to eat on time! 'Wag kang magpapalipas ng gutom. I don't want you to get sick." Sinubukan kong pasiglahin ang boses ko but I failed.

"Sure," I smiled bitterly. He's doing it again.

"Okay then, sleep on time my love. Please take care of yourself always," mahinang sabi ko habang tinatapik-tapik pa ng aking hintuturo ang cellphone kong nasa tenga ko.

"I will, hope you'll do the same," sagot niya. I heaved a sigh.

"You know what, we're not always talking talking that's why I really value every single second that I'm talking to you. But seems like you don't want me to disturb you, sorry. You may now continue doing what you were doing before I interrupted you."

"Here we go again, mag-aaway ba tayo dahil dito? I'm tired, gusto kitang kausapin kaya sinagot ko 'yong tawag mo. Please stop being childi—" Binaba ko ang tawag bago niya pa matuloy ang sasabihin.

I can't understand him! Ang hirap niyang intindihin, he's always like that. Ba't parang mali pa na tinawagan ko siya?

Nagtipa ako ng mensahe para sa kaniya. Pagod rin ako pero never akong nagreklamo, he's being unfair!

I'm tired, nakakapagod na.

Loving his PiecesWhere stories live. Discover now