Hyazinth: Game Over

XXII - Welcome Back

"Drink this, this and this," I frowned while looking all the medicinal tablets she was handing me. It will never fit in me. "Don't give me that look, Scarlett Lexie." She said in a serious tone.

Bukod sa mga gamot na inaabot n'ya sa 'kin ay may mga nakahandang gamit ang nakahanay sa lamesa. At tiyak kong aalis siya kaya masama siya kung makatingin sa akin.

"Alam ko kung paano gumagana ang utak mo. The Flint and Alvarez might be the one who gave birth to you but I'm the one who shaped you," Masama pa rin ang tingin niya sa akin kaya't kinuha ko ang mga gamot na binibigay niya at pilit na ngumiti sa kanya, "Inomin mo 'yan ha. Hindi ka pa maayos ang kalagayan mo kaya makinig ka sa akin."

"Yes po," I mumbled.

Saglit s'yang lumapit sa akin, "Take care, I need to go now," she kissed my temple first before going out.

I looked at the tablets first before putting them inside my pocket. Hindi ko muna s'ya iinomin dahil wala pa ako sa mood. At nang marinig ko ang pag-alis ng sasakyan ni Mommy ay isang masayang ngiti ang sumilay sa aking mga labi, mabilis akong umakyta sa aking kwarto at nagpalit nang pang alis na damit.

Kumuha rin ako ng itim na hoddie at facemask upang ipangtakip sa mukha ko. "Bakit naririnig ko 'yung boses ni Austin na parang sinasabihan akong 'Scarlett na makulit'? Shit, I'm being weird."

I sneaked into Zeus' room and searched for his motorcycle keys, he was always hiding them under his drawer kaya't madali ko lamang iyon nakita. Napasimangot ulit ako nang maalala ko ang gamot ko kaya't nilagay ko iyon sa bulsa nang hoodie. Kinuha ko rin ang mga equipment na ginamit ko noon sa Danima tulad na lamang ng game chip.

Aking sinuot ang facemask saka sumakay sa motor, alam kong hindi rin naman nila ako makikita sa pupuntahan ko— Ay, hindi pala ako sure. Nagpark ako malayo sa bahay ni Mr. Romualdez, hindi ko rin alam kung bakit pakiramdam ko ay siya lamang ang makakatulong sa akin ngayon, I was actually hesitant but I wanted to try my gut feeling. Ginusto ko mag-solo kaya't kailangan kong panindigan ang nais kong mangyari.

"Sir, Sir!" I knocked on his window. Putangina, his room is on the second floor, and the only thing that supports me is the rope. "Ay, putangina, SIR!"

He looks surprised when he tilted his head in my direction, agad naman niyang binuksan ang bintana habang nagtatakha pa rin na nakatingin sa akin.

"What are you doing?" He asked.

"Nalipad po, Sir." Pabalang kong sagot pagpasok ko sa kwarto n'ya. Agad din naman akong napatigil nang marinig kong may pilit na bumubukas sa pinto ng kwarto n'ya.

I immediately run to his bed and hide under it, marahan na lamang akong napapikit nang tuluyan na nabuksan ang pinto. "Pa, luto na ang ulam. Kumain ka na ro'n." I heard Richard said.

I opened my eyes, watched his feet, "Ba't may tali ka r'yan?" Richard asked Mr. Romualdez.

"Ah..." Mr. Romualdez mumbled. Narinig ko ang tunog nang pagkamot niya sa ulo niya, "Lumilipad ako," I suddenly bit my tongue because he used my lie as an excuse.

"Pa, you're getting weirder every day." Richard laughed. Bobong anak. Habang pinapanood ko ang paa ni Richard ay napansin ko ang pagpunta nito sa may pinto, "Tita Suzainne said na sumama ka sa paghahanap kay Scarlett."

"Bakit?"

"She disappeared two weeks ago, ang kulit ng isang iyon— Alam kong galit s'ya sa nangyari kina Keigo but damn—"

"She's really missing?"

"No, I think she's only hiding," Richard stated.

At nang tuluyan na umalis si Richard ay umalis din ako sa ilalim ng higaan. Kingina, nauntog pa ako.

"Tago pa," Nauntog ako para lang makita n'ya ako. Richard was smirking at me. I rolled my eyes and looked at Mr. Romualdez who was trying hard to suppress his laughter. "Pag magtatago ka, siguraduhin mong hindi nakalabas ang paa mo."

"Tsk. Why don't you make yourself useful, Richard na panget?" I asked. Naguguluhan siyang tumingin sa akin.

"What are you planning, Scarlett?"

"Dalhin mo ako sa loob ng Danima." Akala ko'y tatawanan niya 'ko ngunit naging seryoso ang mukha ni Richard.

"It is not impossible, especially that I know the important codes but..." He paused. I wanted to confirm something— ito lamang ang makakapagpatunay ng mga hinala ko. "You don't have your game chip."

I showed him my past equipment in Danima, and he let out a sigh. panahon na iyon upang bumaling ako kay Mr. Romualdez, "Sir, five years ago... Do you have any idea on what kind of virus was inserted to Ophiuchus when the Alvarez attacked us?" I asked.

Kinuha sa akin ni Richard and gamechip saka sinuot sa kamay ko ang bandwrist, "Sa tingin mo maaalala pa ni Tanda—"

"It is... Candy Virus. A virus made by Suzzy, it was made by your mother, Scarlett." Mr. Romualdez said. Tinapik niya ang balikat ko saka lumakad papunta sa pinto, "Ask your mother about it. Gutom na ako saka lumayas din kayo sa kwarto ko."

I rolled my eyes. Wala akming nagawa ni Richard kung hindi ang lumipat sa kwarto n'ya, at kagaya nang una naming pagkikita ay kung anu-ano na namang codes ang nilalagay niya sa computer niya habang nakatingin sa isang booklet.

"I'm doing you a favor, Scarlett. At ang gusto kong mangyari ay mag-sorry ka kay—"

"Kasalanan ko na naman?" I groaned.

"Ang dami mong sinaktan ng gabing iyon, Scar."

"Nasaktan din ako. My brother is dead, and all of you are not even concerned about it—"

"Keigo isn't—"

"He is. How can you prove na buhay pa s'ya? Sa ilang araw na wala ako, nakita n'yo ba ang kapatid ko?" It made him shut up. Ayokong maging emosyonal, I don't show how weak I am.

And if ever na makabalik ako sa Danima ay kilala ko na kung sino ang may pakana nang katangahan na ito. I don't want to ruin our friendship, but Darren is the only one I can think of as the traitor right now.

"Be ready," Richard mumbled.

I was about to speak when suddenly I felt something strange. My body is being sucked, and I feel nauseated. It was a peculiar feeling when I first entered the virtual world of Danima. And when I became at ease, I slowly opened my eyes.

Ang lugar kung nasaan ako ay natatakluban ng purong puti, walang makikita na kahit ano bukod do'n. I roamed my sight and was patiently waiting for the welcoming system but no one appeared. Sinimulan ko ang maglakad, para kang nasa kalangitan dahil kahit saan ako lumingon ay ang putting paligid lamang ang aking makikita.

Siguro kung OA ako, katulad noon ay iisipin kong patay na ako.

"Scarlett," I halted when I heard the same mellow voice from before.

Dahan-dahan akong tumingin sa likuran ko at may nakita akong isang babae, she has a brunette hair and an angelic face.

"You decoded my message," She smiled. "And now you are inside Danima,"

I quizzically looked at her. This is Danima? I looked around. This must be the effect of the Candy Virus. A total wipe out. And other than that, I heard something loud and clear, and she said 'my message.'

"Yes, you're right. I am Hyazinth."

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin, tila naputol ang dila ko at nawalan ako nang kakayahan upang magsalita.

"Where is my brother?"

"Let me clear my name first."

"Where is my—"

"I am Hyazinth, but I am not the bloody zircon."

#