Stay With Me (Completed)

Chapter 35

'Ela POV'

Hindi ko maintindihan kung bakit ganyan ang expression sa mukha ni Elle, kusa na akong lumabas, lumapit siya sakin at hinawakan ang aking pisngi gamit ang kanyang Dalawang kamay, nakita ko kung paano nagsipatakan ang kanyang mga luha ng sabay sabay.

"Ela I'm sorry kung nilihim namin to sayo lahat, we knew that you're so busy and we doesn't want to interrupt you and to over think."-huminga siya ng malalim, ibinaba ang kamay na nakahawak sa aking pisngi at ang kamay ko na naman ang hinawakan niya Ng mahigpit

"Whatever you'll find out please be strong Ela, for me and for all of us who's still here for you"

Ngumiti ako ng mapait kahit na hindi ko gets ang mga pinagsasabi niya at pinunasan ang kanyang pisnging basang basa.

"You already know that I am strong Elle, kakayanin ko kahit hindi ko kaya."

Iniabot Niya sakin ang kamay niya.

"Let's go?"-tumango ako at tinanggap ang kanyang kamay. Bawat hakbang na ginagawa ko, pilit kong iwiniwakli lahat ng pangit na iniisip ko. Pinipilit kong maging matatag Kasi ayon yong kilala nilang Ela, but deep inside I was totally broken right now. Ng makapasok kami sa gate ng bahay namin ay Hindi ko mapigilan ang magtaka at bakit andaming Tao may iba't ibang Lamesa silang puti. Nahigpitan ko ang pagkakahawak sa kamay ni Elle ng makakitang may bulaklak sa harapan ng entrance door namin. Napalunok ako.

"Elle"

Nilingon niya ako at tinanguan. Nagpatuloy kami sa paglakad ngunit ng malapit na kami sa Pintuan talaga ay napahinto ako at napalunok ng ilang beses.

These can't be.

Unti unti akong humakbang papasok sa bahay namin, at biglang napatakip sa bibig ng makakita ng Hindi ko inaasahan, kaya pala... Kaya pala may mga bulaklak at Yong puso ko Hindi ko maintindihan. Bigla ay parang Hindi ko naramdaman ang katawan ko feeling ko lumulutang ako sa hangin, at kusang nagsipatakan ang aking luhang nagbabadya.

"Elle s-sino yon?"-umiiyak kong tanong kay Elle ngunit iling lamang ang sinagot niya sa akin. Muli kong ibinalik ang tingin sa harapan, at mahinang napahikbi, natatakot akong malaman kung Sino Yong andon. Natatakot akong hindi ko kakayanin. Pinilit kong inihakbang ang aking mga tuhod na nangangatog, Ramdam ko ang tingin ng karamihan na isinawalang bahala ko, matinding katahimikan ang namuo sa buong paligid. Bawat hakbang ko ay ang pagpatak ng sabay sabay kong luha.

Napatingin ako sa malaking litrato na nasa ibabaw ng kabaong na tila dumurog sa puso ko.

"H-hindi to totoo, please sabihin niyong prank Lang to"-nakikiusap kong aniya Kay Elle na tulad ko humihikbi na din kanina pa. Hindi ko napigilan at napatakbo na ako at doon kusang humagulhol na parang batang naagawan ng kendi.

"Mommm!! Please tell me this was all a joke" nakayakap ako sa kabaong at hindi mapigilan ang humagolhol ng malakas.

"Mommy p-please andito nako bumalik kana, andito na si Ela na laging iniiwanan, andito na Yong nag-iisa mong anak na laging naiiwanan pati ba naman ikaw mom iiwan mokoo Mommyyyy! Bumangon ka diyan please"

Hinimas himas ko ang kabaong niya habang patuloy sa pag-iyak.

"Mamaaa a-andito nako, andito na Yong pinakmaganda niyong anak, Sabi niyo di niyo ko iiwan, Sabi niyo ihahatid niyo ko sa altar ngunit bakit ikaw Yong ihahatid Koo mama naman eh"

Napaluhod ako ng tuluyan sa harapan ng kabaong niya at naramdaman ang yakap ni Elle.

"Mamaaaa Hindi ko kaya, ikaw Yong kailangan ko, Sana ako na Lang"

Hindi ko napigilan ang umiyak ng tudo. Ansakit sakit sa damdamin na tila lahat ng sakit na dinanas ko noon dumoble lahat. Yong tipong masasabi mo talagang ayoko na suko nako sa mundo Kung bakit pa ito nangyari. Parang pinipiga ang puso ko.

"Mamaaaaa!!" Malakas kong sigaw na halos umecho sa buong mansion namin, Wala na akong pake ansakit sakit talaga na parang sasabog na ang puso ko. Halos umupo na ako sa sahig ng tuluyan at wala ng lakas kakaiyak. Nakita ko ang pag lapit ni Daddy at niyakap ako, hinahagod ni Elle ang likod ko.

"Sabihin mong prank Lang to Dad"-umiiling kong saad habang patuloy sa paghikbi ng malakas. Niyakap niya ako kasabay ng pag-iyak niya din, tanging iyakan ang madidinig mo sa buong lugar, hanggang sa dumilim ang paningin ko at tanging huli kong naalala ay ang Nasa harapan ako ng kabaong ni Mom umiiyak habang yakap yakap ni Dad at ni Elle.

Sa ilang araw na binurol at nilamayan ang patay na Katawan ni mama, lage akong nakatulala at minsan bigla bigla na Lang umiiyak.

"Our deepest condolences Ela"-saad ni Archer na tinanguan ko lamang, kompleto silang lahat, Si Livvy, si Kiely, Dim, Jensen, Clark, Archer, Spenser at si Valerie na hindi ko man Lang binigyan ng tingin.

I'm too tired to think how broken I am Right now.

"Si Demicco?"-tanong ni Elle ng Hindi ko magawang magtanong. Kahit Hindi ko pa napapakilala ng maayos si Demicco sa kanya ngunit heto siya at nakuhanan pang maghanap.

"We're so sorry Ela"-nakayuko nilang saad na ikinatulo ng Luha ko.

Ganyan ka naman Demicco eh, Kung kelan kailangan kita kusa ka namang nawawala.

"I wanted to talk to him"-pati boses ko sumuko na, paos na dahil sa araw araw at gabi gabing pag-iiyak. Huling gabi na ni mom ngayon feeling ko hindi ko talaga kaya.

"Hindi namin alam kung nasan si Demicco, last thing we knew he fly to Canada"

Tuluyan na akong naiyak. Why that the world is really unfair to me. Bakit ba lage na Lang akong naiiwan? Kaiwan iwan naba talaga ako?

"W-wala ba siyang iniwang salita para Kay Ela?"-usisa ni Elle pati sa expression niya ramdam kong nasasaktan din siya sa sitwasyon ko, Hindi ako nag-iisa dahil ang Laban ko ay Laban din ni Elle that's how he treasure friendship.

"He even didn't talk to us, Bigla bigla na Lang siyang umalis na walang paalam, nalaman Lang din namin dahil sa secretary niya"

Napakayakap ako kay Elle gayon din siya sakin.

Yong taong kinakailangan ko sa panahong iniwan ako ng Ina ko ay iniwan din ako. Now how can I believe that he really does love me?

To Be Continue 🖤